Την είχα αναζητήσει. Κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να της μιλήσω στο τηλέφωνο. Η αλήθεια είναι ότι δεν την πίεσα ιδιαίτερα, να μου μιλήσει, να σπάσει τη σιωπή της.
Άκουγα τη φωνή της και δεν μπορούσα να την αντιμετωπίσω δημοσιογραφικά. Καταλάβαινα τον πόνο της μάνας, αλλά και την δύναμη να αντιμετωπίζει το χαμό του παιδιού της με μια ψυχραιμία και γαλήνη. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η στάση της. Κλείσαμε το τηλέφωνο με την βεβαιότητα πως ποτέ δεν θα μιλήσει δημόσια γι’ αυτό. Δεν τη ξαναενόχλησα.
Το ιδιόχειρο σημείωμα της Τζίνας Τσαλικιάν
Τη Πέμπτη το βράδυ, αργά, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν μια κοινή μας φίλη. Μου ζήτησε να ορίσουμε ένα ραντεβού για το πρωί της Παρασκευής. Η Τζίνα ήταν αποφασισμένη. Άρχισε να μιλάει για τη ζωή της, τα παιδιά της, τον χωρισμό της, τον Αλέξανδρο.
Μια σπουδαία γυναίκα, μια διαμαντένια ύπαρξη!
Έγραψα την συνέντευξη με μια ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα. Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος. Η αυθόρμητη ανατριχίλα μιας ολόκληρης γενιάς.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη αυτή την Κυριακή στο VETO.
