Για το «καυτό» δημογραφικό μας πρόβλημα στη φετινή ΔΕΘ ΔΕΝ υπήρξαν αναφορές ούτε από τον κ. Καραμανλή (που τελικά ΔΕΝ έκανε τους 3τεκνους… πολύτεκνους) ούτε από τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος ήταν λαλίστατος για πολλά άλλα. Το «παρέλειψαν» από τις τοποθετήσεις τους οι μονομάχοι του Δικομματισμού και μάλλον «ξέχασαν» να το θέσουν ως επίκαιρο θέμα στις ερωτήσεις τους οι φίλτατοι δημοσιογράφοι στη διάρκεια των καθιερωμένων συνεντεύξεων τύπου!
Το ξεχνάμε αυτό το μεγάλο, το δύσκολο πρόβλημα πολύ εύκολα στην Πατρίδα μας, αν και μας καίει διαχρονικά και έπρεπε να είναι πρώτο στη λίστα των επειγόντων. Θα αποτολμήσω σήμερα μια τομή, σκιαγραφώντας τις ψυχοκοινωνικές του διαστάσεις, όχι επειδή αφορούν στις επιστήμες που υπηρετώ αλλά επειδή σε κοινωνικούς και ψυχολογικούς παράγοντες βρίσκονται εγκλωβισμένες και οι γενεσιουργές αιτίες και μαζί οι πιθανές λύσεις του προβλήματος.
Ο «γέροντας της Δημοκρατίας», Γεώργιος Παπανδρέου, είχε δηλώσει ότι «η Ελλάδα είναι η χώρα όπου τα στατιστικά μεγέθη της οικονομίας ευημερούν, ενώ οι πολίτες… πένονται». Θα έλεγα ότι σήμερα στην Ελλάδα πένονται πλέον και τα… δημογραφικά μας μεγέθη!.. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες του 20ου αιώνα οι διάφορες Επιτροπές της Βουλής κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι βασικές αιτίες του δημογραφικού μας προβλήματος είναι μεταξύ άλλων:
— Ο ανεπαρκής χώρος κατοικίας (το 32 % ζει εγκλωβισμένο σε μικρά διαμερίσματα, ενώ πολλά νέα ζευγάρια δεν έχουν δική τους στέγη).
— Το κόστος ανατροφής των παιδιών και η παροχή παιδείας και (της φροντιστηριακής υποστήριξης ή… παραπαιδείας) είναι μεγάλο.
— Η ανεργία των νέων που τους επιβάλλει και υποχρεώνει σε καθυστέρηση του γάμου και την απόκτηση παιδιών.
— Ο υπέρμετρος ευδαιμονισμός στον οποίο παρασύρθηκαν οι Νεο-Έλληνες.
Εάν συνεχίσουμε με τους ρυθμούς αυτούς, τότε σε λίγα χρόνια ο πληθυσμός της Ελλάδος (χωρίς τους οικονομικούς μετανάστες) θα είναι με το ζόρι μόνο 11 εκατ. ενώ την ίδια στιγμή οι Αλβανοί θα ξεπερνούν τα 4 εκατομμύρια, οι Σκοπιανοί θα πλησιάζουν τα 3 εκατ., οι Βούλγαροι θα ξεπεράσουν τα 8 εκατ. και οι Τούρκοι θα έχουν φτάσει τα 85 εκατ. από τα οποία τα 20 εκατομμύρια (δηλαδή 2 φορές ο πληθυσμός της Ελλάδας) θα είναι νέοι άνθρωποι!!
Για να διατηρήσει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά του ένα πληθυσμιακό σύνολο, η αναλογία παιδιών ανά γυναίκα πρέπει να είναι της τάξης του 2,1. Ο μέσος όρος της ΕΕ, όμως, είναι 1,59 της γειτονικής μας Ιταλίας και της Ισπανίας είναι μόλις 1,39, ενώ της Ελλάδας είναι 1,4 και μόνο η Ιρλανδία ξεπερνά τα ποσοστά με 2,17.
Πριν τον πόλεμο, η φυσική αύξηση του ελληνικού πληθυσμού [δηλ. γεννήσεις πλην θάνατοι] ήταν της τάξης του 12 % και 13 % για να φτάσουν τώρα στο εντυπωσιακό επίπεδο του 1 % με ροπή προς ΑΡΝΗΤΙΚΑ μεγέθη!
Σημειώνω ότι:
1) οι οικογένειες που έχουν ΕΝΑ παιδί αυξήθηκαν από 41% του 1971 σε 46% το 1991 και πέρασαν το 50% το 2001.
2) οι οικογένειες με ΔΥΟ παιδιά έμειναν σταθερές, ενώ
3) το ποσοστό των πολυτέκνων με ΤΡΙΑ παιδιά έπεσε από το 14% του 1971 σε 11 % το 2001
4) και το ποσοστό με ΤΕΣΣΕΡΑ και περισσότερα παιδιά από το 7% του 1971 σε λιγότερο από το 4% του 2001.
ΓΙΑΤΙ δεν ανησυχεί τους πολιτικούς μας το γεγονός ότι από το 1997 και μετά με αυξανόμενους ρυθμούς έχει γίνει δραματική η δημογραφική μας πραγματικότητα (καθώς γεννιούνται λιγότερα από 100,000 παιδιά στη χώρα μας – ανάμεσά τους και δεκάδες χιλιάδες παιδιά αλλοδαπών) και πεθαίνουνε περισσότεροι από 100,000 κάθε χρόνο.
Το δημογραφικό μας πρόβλημα είναι οξύ!
Χρειάζεται να προσαρμοσθούμε στην πατροπαράδοτη αγάπη μας για την οικογένεια και τα παιδιά. Τόσες γενιές κατατρεγμένων προσφύγων Ποντίων, Μικρασιατών και άλλων επιβιώσαμε σε ασύγκριτα χειρότερες συνθήκες και ΜΠΟΡΟΥΜΕ και πάλι να αναστήσουμε σε κάθε ελληνική οικογένεια δύο και τρία παιδιά, εάν στην πίστη που εκφράζει το «Έχει ο Θεός» προστεθεί η Πρόνοια του Κράτους (γιατί όχι, όπως ανέδειξε και το αποκαλούμενο οικονομικό ΣΚΑΝΔΑΛΟ της Μονής Βατοπεδίου, και της τόσο ευημερούσας οικονομικά Εκκλησίας μας) που, επί τέλους, χρειάζεται να δείξουν γενναιοδωρία!..
