Περπατώντας μέσα στα σοκάκια και τους δρόμους, αυτής της υπέροχης πόλης, της Αθήνας, με τους αεικίνητους κατοίκους και τους ξέφρενους ρυθμούς της καθημερινότητας, μπήκα στον πειρασμό να σταματήσω να επαφίεμαι σε όλα αυτά που μου καταδείκνυε η συνήθεια του υποσυνείδητου, που συνεχίζει να βλέπει τα τεκταινόμενα με τα μάτια του παρελθόντος και να μην είναι σε θέση ν’ ασχολείται με το μέλλον, που, σε κάθε δευτερόλεπτο, μας προσπερνά…
Το ποδοβολητό των αμαξών της πολιτικής Νέμεσις ηχούν… Η συνείδηση μοιάζει με σιντριβάνι που παιχνιδίζει στον ήλιο και ξαναβυθίζεται στη μεγάλη υπόγεια δεξαμενή του υποσυνείδητου, από όπου πηγάζει. Πως, όμως, είναι δυνατόν να αναμένουμε από τη συνείδησή ν’ αντιδράσει, όταν έχουμε αποδεχθεί, να μας έχουν κοιμίσει το υποσυνείδητο;
Βλέπουμε, όλο και συχνότερα, αποτυχημένες και χωρίς λογική, απόπειρες κατηγοριοποίησης σε εξελάκια, των λόγων της σημερινής κατάπτωσης. Στην κοινωνιολογία, όμως, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της εργαστηριακής και της φυσικής ή της χημικής επαλήθευσης. Η πολιτική απόφαση εφαρμόζεται.
Τώρα, το αν είναι σωστή ή λάθος, αυτό, σίγουρα, θα φανεί αργότερα, αλλά η κοινωνία θα έχει υποστεί, με βάναυσο τρόπο, όπως σήμερα, τις επιπτώσεις της πρώτης επιλογής. Έτσι, η σωστή ανάλυση, η μεθοδολογία και, τελικά, η τελεσίδικη απόφαση αποτελούν δομικά συστατικά υλικά μιας τέτοιου είδους εξελικτικής δράσης, που θα δημιουργούσε μία νέα δυναμική. Αυτή η δυναμική είναι ο κινητήριος μοχλός που, αφ’ ενός, προάγει την πραγματική κοινωνική συμβίωση και συνοχή, ενώ, από την άλλη, στηρίζεται στην κοινωνική νομιμοποίηση.
Η κριτική και η διαμαρτυρία δεν αρκούν, ενώ, η άρνηση αποδοχής, η μη έγκριση και η μη συμμετοχή στην διαδικασίες, δεν προσδίδουν λύσεις. Όσο κι αν έχει, πολλάκις, ακουστεί και περιγραφεί στο παρελθόν, το κλειδί είναι και παραμένει ο ίδιος ο πολίτης, η ανθρώπινη συνειδητοποίηση, και, πρώτα απ’ όλα,, ο τρόπος, μέσω του οποίου, σκέφτεται και λαμβάνει τις όποιες αποφάσεις του. Ο αληθινός πολίτης, όχι απλώς ο χειροκροτητής ή ο απλός παρακολουθητής όλων αυτών που συμβαίνουν. Ο πραγματικός πολίτης είναι το κλειδί.
Αυτός είναι ο Σιλωάμ της νομιμοποίησης των θεσμών της δημοκρατίας, όπου αυτοί, ακόμα, μπορούν να εντοπιστούν. Το να πάμε, πλέον, από το “εγώ” στο “εμείς” δεν ανήκει, μόνο, στη σφαίρα του “πρέπει”, αλλά είναι και νομοτελειακά επιβεβλημένο. Για να γίνει κάτι τέτοιο, όμως, πραγματικότητα, είναι απαραίτητη μία σωστή δοσολογία από: συναισθηματική νοημοσύνη, ενσυναίσθηση, αυτογνωσία, δημιουργία και αποδοχή νέων συμπεριφορών, συνεργασία, και μέσω συνεννόησης, η αναζήτηση ενός δημιουργικού ρόλου για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως των μέχρι σήμερα κανόνων, ταμπού και κλισέ, που προέρχονταν από τις λανθασμένες, αλλά ισχύουσες, δομές της εξουσίας, όπως τη βιώσαμε μέχρι σήμερα….
Κάτι, όμως, τέτοιο -μία τέτοιου είδους υπέρβαση των τετριμμένων, δεν μπορεί να υλοποιηθεί μέσα από τις ισχύουσες κομματικές πρακτικές του πελατειακού κράτους που ακόμα και σήμερα ευημερούν και γιγαντώνονται… που αναιρούν το ρόλο των πολιτών και τον ακυρώνουν. Η πολιτική, πρέπει, πρωτίστως, να υπηρετεί τον άνθρωπο. Το σημερινό πολιτικό σύστημα λειτουργεί αυτόνομα κι έχει ως αυτοσκοπό, μόνο την δική του επιβίωσή. Αυτό πρέπει ν’ αλλάξει και θ’ αλλάξει είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι.
Οι πολιτικοί που μέχρι σήμερα μας καθόριζαν και που σήμερα συνεχίζουν να μας καθορίζουν, πρέπει ν’ αντιληφθούν πως οι εποχές άλλαξαν… οι πολίτες αλλάζουν. Αν και οι ίδιοι δεν αλλάξουν, θα μεταλλαχθούν και οι ίδιοι σε παρελθόν και κάποιοι νέοι, άφθαρτοι που έχουν καταλάβει, θα τους αντικαταστήσουν και αυτό θα συμβεί άμεσα. Κάποιοι θα το πιστέψουν. Κάποιοι, άλλοι, ίσως όχι. Το σίγουρο είναι πως οι εξελίξεις θα το επιβεβαιώσουν!
