Η Κάτια Νικολαΐδου είναι μια γυναίκα-πρότυπο, που κατάφερε να βγει νικήτρια από την δύσκολη μάχη με το καρκίνο. Αν και δεν κρύβει ότι πόνεσε, ότι υπήρξαν στιγμές που λύγισε από το φόβο, εξηγεί σε συνέντευξή της στο περιοδικό ΟΚ, πώς αντιμετώπισε την κατάσταση ώστε να ζήσει.
Κάτια πως είχες νιώσει όταν λόγω των χημειοθεραπειών ξύρισες τα μαλλιά σου;
«Πιο πολύ έκλαψα όταν μου είπαν ότι θα χάσω τα μαλλιά μου, παρά όταν έμαθα για το πρόβλημα της υγείας μου. Για να είμαι ειλικρινής, δυσκολεύτηκα πολύ να πάρω την απόφαση να τα ξυρίσω. Αλλά όταν το έκανα και είδα τον εαυτό μου στο καθρέφτη, μου άρεσα και για αυτό κυκλοφορούσα φαλακρή. Θυμάμαι μάλιστα σε ένα διάλειμμα γυρισμάτων, γιατί δεν σταμάτησα ποτέ να δουλεύω, πήγα ένα ταξίδι στα Χανιά.
Όπως λοιπόν περπατούσα στην παραλία, είδα ένα ζευγάρι να σκουντιέται και να ψιθυρίζει ο ένας στον άλλον. «Αυτή δεν είναι η Σινέντ Ο Κόρορ;». (γελάει). Δεν φαντάζεσαι πόσο ωραία ένιωσα εκείνη την στιγμή. Ανακάλυψα ότι έχω ένα συμπαθητικό κρανίο και αυτό μου πήγαινε. Αν πάρεις την θετική πλευρά σε ότι και αν συμβεί στην ζωή σου, τα πάντα γίνονται πιο εύκολα. Αυτό που είπα στον εαυτό μου όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, ήταν ότι δεν θέλω να πεθάνω, θα παλέψω και θα δώσω όλη μου την ενέργεια να γίνω καλά».
Υπήρξαν στιγμές που σε «λύγισε» η αρρώστια;
«Ήθελα να τα καταφέρω και σε αυτό το κομμάτι δεν λύγισα ποτέ. Υπήρχαν όμως και στιγμές που ο πόνος, η κούραση και η αγωνία με γονάτιζαν. Όπως υπήρχαν και άλλες στιγμές που φοβόμουν και έκλαιγα. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Το δυσκολότερο είναι να νιώθεις ότι δεν έχεις την δύναμη να πολεμήσεις και να προσπαθείς να βρεις μέσα σου αποθέματα για να παλέψεις. Πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια ορμή για την ζωή. Ήταν σαν να είχα μπει σε ένα διαστημόπλοιο και να έτρεχα προς το προορισμό μου, χωρίς να κοιτάζω δεξιά και αριστερά».
