Η επόμενη ημέρα της παραίτησης του Γιώργου Βουλγαράκη βρίσκει τη Νέα Δημοκρατία και κυρίως την κυβέρνηση ακόμη πιο μουδιασμένη.
Κύριο μέλημα του Κώστα Καραμανλή με την αποπομπή του υπουργού Ναυτιλίας, από τον οποίο ζήτησε επιτακτικά την παραίτηση, ήταν να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Αυτό τουλάχιστον τον συμβούλευσε ο Γιάννης Λούλης, ο οποίος δεν “μάσησε” τα λόγια του πριν και μετά την άστοχη και πολιτικά επιζήμια εμφάνιση του Πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Ο Κώστας Καραμανλής ως γνωστό είναι fan των δημοσκοπήσεων και των πάσης φύσεως τεχνικών επικοινωνίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ούτε ο Πρωθυπουργός ούτε και ο καθ’ ύλη αρμόδιος, Θοδωρής Ρουσόπουλος, κατάφεραν να διοχετεύσουν το αρνητικό κλίμα και να το οδηγήσουν σε πολιτικούς τόπους χλοερούς. Διότι τελικά η πολιτική δεν είναι μόνον επικοινωνιακή τακτική.
Την επαύριον της παραίτησης-σήριαλ του κ. Βουλγαράκη που επωμίστηκε το μεγάλο βάρος, να διαδραματίσει ρόλο «αμνού» και «μαύρου προβάτου» ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση βλέπει το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου να γιγαντώνεται και να ακουμπά πλέον, πέραν των κκ. Μπασιάκου και Δούκα, και τον εξ’ απορρήτων του Πρωθυπουργού, κ. Αγγέλου.
Για ορισμένα κυβερνητικά στελέχη, «το σκάνδαλο του Θεού» θεωρείται ως η μητέρα όλων των σκανδάλων και με ουρά πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του σκανδάλου Κοσκωτά.
Ενώ λοιπόν η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν. Δ δεν είναι δυνατόν να μαζευτεί και ο Πρωθυπουργός ήδη δέχεται εισηγήσεις σε επιτακτικό τόνο για την αντικατάσταση του Γραμματέα της κ. Τραγάκη, λόγω εμφανούς ανεπάρκειας, αυξάνονται οι αποχρώσες- ενδείξεις ότι πυλώνες του κόμματος, όπως ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο Γιώργος Σουφλιάς, η Ντόρα Μπακογιάννη αλλά και ο… Νικήτας Κακλαμάνης – για να μην ξεχνάμε και τον «πάγκο», μεθοδεύουν κατ’ ιδίαν ή και ομαδικές παρεμβάσεις στο Μαξίμου.
Άλλοι ζητούν ανασχηματισμό, άλλοι διαφοροποίηση της οικονομικής πολιτικής, άλλοι «να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα», μιλώντας για τον Πρωθυπουργό. Στην ουσία όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά το γνωστό Θέατρο Γκινιόλ που παίζεται ανά περιόδους, όταν τα πράγματα είναι άσχημα και η παράταξη κινδυνεύει. Το ανάλογο θέατρο με μαριονέτες παίχτηκε με πλήρη αποτυχία από τον Ιούνιο του 2003 έως τον Μάρτιο του 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ οδηγείτο στην ήττα.
Το πολιτικό περιβάλλον καθορίζει και τα υπό εξέταση σενάρια. Σε αυτήν τη λογική προσαρμόστηκε, θέλει δεν θέλει, και το Μαξίμου.
Τα σενάρια που βρίσκονται υπό επεξεργασία είναι τα εξής τρία.
Σενάριο 1ο
Ανασχηματισμός τον Ιανουάριο, εκλογές τέλη Απριλίου και επαναληπτικές εκλογές τον Ιούνιο, ταυτόχρονα με τις Ευρωεκλογές.
Το σενάριο αυτό έχει για σύμμαχο την απλή λογική και για τον λόγο αυτό είναι και πειστικό. Η χώρα δεν είναι δυνατόν να κυβερνηθεί με ισχνή πλειοψηφία, άπληστα και διεφθαρμένα στελέχη, αντάρτες βουλευτές και υπουργούς και – κυρίως – μία κλιμακούμενη οργή των πολιτών για μία επιπόλαια σχεδιασμένη οικονομική πολιτική.
Ο ανασχηματισμός που προηγείται πάντοτε μιας πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, προσφέρει μία πολιτική ανάσα ενός δύο ή τριών μηνών, αλλά αυτό είναι όλο. Το πολιτικό κεφάλαιο ενός ανασχηματισμού χωρίς αλλαγή πολιτικής είναι άμεσα αναλώσιμο. Ως εκ τούτου, η προσφυγή στις κάλπες δεν είναι δυνατόν να παραταθεί πέραν του Απριλίου, αφού σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν προβλέπεται αυτοδυναμία για τα δύο μεγάλα κόμματα.
Το ενδιαφέρον αρχίζει από τη στιγμή που κλείνουν οι κάλπες της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης, αφού αμέσως μετά θα αρχίσουν οι διαβουλεύσεις για την συγκρότηση συμμαχιών. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιστεί ισχυρός με διψήφιο ποσοστό, τότε θα διαπραγματευθεί με το ΠΑΣΟΚ περίπου ως ίσος προς ίσον. Αν η Νέα Δημοκρατία πιάσει «πάτο», τότε θα διαπραγματευθεί με γαλαντομία με τον κ. Γιώργο Καρατζαφέρη.
Οι δηλώσεις που κατατίθενται σήμερα ενώπιον της κοινής γνώμης είναι απλά εργαλεία πολιτικής τακτικής και μόνον.
Οι επαναληπτικές εκλογές θα διεξαχθούν με τον νέο εκλογικό νόμο. Η Νέα Δημοκρατία ελπίζει τότε, πως το φόβητρο της ακυβερνησίας θα λειτουργήσει καταλυτικά υπέρ της. Το ΠΑΣΟΚ ελπίζει πως η δυναμική της νίκης θα οδηγήσει ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό, αν και εφόσον η Κουμουνδούρου δεν ενδώσει στην προοπτική συγκρότησης Κεντροαριστερού Μετώπου.
Υπάρχει και έναν μικρό μυστικό. Οι ψηφοφόροι θα έχουν άλλη μία ευκαιρία να δηλώσουν την οργή τους. Ψηφίζοντας στις Ευρωεκλογές, στην διπλανή κάλπη, δηλαδή στο ίδιο εκλογικό τμήμα, την ίδια ώρα. Πρόκειται για άριστο μέσο εκτόνωσης.
Ο κ. Γιάννης Λούλης φέρεται να πιστεύει πως αυτή η λύση θα καταλήξει επ’ ωφελεία του Κώστα Καραμανλή. Οι μεγαλοεκδότες, αν πιστέψουμε τις φήμες που κυκλοφορούν, πιστεύουν πως και στις επαναληπτικές εκλογές δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία. Για τον λόγο αυτό προκρίνουν το Δόγμα της Συγκυβέρνησης αλά Γερμανικά. Πιστεύουν επίσης – και κατά τις πληροφορίες εξωτερικεύουν διακριτικά τις σκέψεις τους – πως σε ένα τέτοιο σενάριο δεν έχει θέση ο Γιώργος Παπανδρέου.
Σενάριο 2ο
Ήδη βρισκόμαστε στο 2ο σενάριο που επεξεργάζεται το Μαξίμου, το οποίο είναι η εξαναγκαστική συγκατοίκηση. Το σενάριο αυτό στηρίζεται αποκλειστικά και μέχρι στιγμής στην θεωρεία της συνομωσίας. Είναι ανάλογο του σεναρίου που παίχτηκε, αλλά απέτυχε κατά την περίοδο της εσωκομματικής αναμέτρησης στο ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 2007. Θα μείνει στην Ιστορία ως παράδειγμα αποτυχίας των σεναριογράφων του.
Σενάριο 3ο
Ο Κώστας Καραμανλής είναι πάνω απ’ όλα δέσμιος της υστεροφημίας του. Αναγκάστηκε να ασχοληθεί με την πολιτική και η πολιτική υποχρεώθηκε λόγω των βαλκανικών συνθηκών που επικρατούν να ασχοληθεί μαζί του. Προφανώς το ίδιο ισχύει και για τον αντίπαλο του κ. Παπανδρέου. Ο Κώστας Καραμανλής γνωρίζει πως σε 4,5 χρόνια ανάλωσε το πολιτικό του κεφάλαιο και πως δεν πρόκειται να μείνει στην Ιστορία. Θα ήταν ανώφελο, λοιπόν, να στιγματιστεί με κινήσεις που θυμίζουν Βυζάντιο και καταστάσεις που φέρνουν στο μυαλό ίντριγκες Οθωμανικού τύπου. Ξέρει, όπως ο Κώστας Σημίτης στα τέλη Ιουνίου του 2003, πως δεν κερδίζει τις εκλογές όποτε και να διεξαχθούν, και για τον λόγο αυτό θα εξαντλήσει την θητεία του. Θα έχει συμπληρώσει περίπου 8 χρόνια πρωθυπουργίας, όσα και ο Σημίτης, και θα μπορεί με το κεφάλι ψηλά και μία οικονομία παραπαίουσα να πάει στο σπίτι του, χωρίς σοβαρές επιπτώσεις στην υστεροφημία του.
Τα σενάρια ποτέ δεν βγαίνουν εξ’ ολοκλήρου αληθινά και όταν παρ’ ελπίδα πραγματοποιηθούν, δυστυχώς εξελίσσονται σε φάρσα. Με αυτήν την έννοια η κυβέρνηση Καραμανλή, που είναι όμηρος λεπτότατων ισορροπιών και εξαρτάται από συγκεκριμένη πολιτική άλγεβρα, είναι δυνατόν να αποσυντεθεί εν μία νυκτί αν και εφόσον έλθουν στην επιφάνεια οι «οσμές» από το μεγάλο φαγοπότι.
Οι 152 τρομαγμένοι και κυρίως αλαφιασμένοι βουλευτές, που μόνη τους πλέον προτεραιότητα είναι η πολιτική επιβίωσή τους στην περιφέρειά τους, αλλά και οι απροσχημάτιστες πλέον κόντρες μεταξύ των κυβερνητικών στελεχών, πιθανότατα να κρύβουν από μόνες τους το αληθοφανέστερο πολιτικό σενάριο, ότι δηλαδή αυτή η κυβέρνηση πολύ δύσκολα θα επιβιώσει ενός αντιλαϊκού προϋπολογισμού που ετοιμάζει και μιας συνεχούς ηθικής φθοράς βασικών στελεχών της.
