ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ…
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΕ ΕΝΑ ΜΑΤΙ …
(Κυριολεκτώ )
Καταρχάς γράφω παραβαίνοντας εντολή γιατρού. Η εντολή του ήτο να μην έχω σχέση με υπολογιστές, φώτα, κάμερες και μπογιές προσώπου. Δηλαδή, ό,τι κάνω για να δρομολογήσω με ταχύτατους ρυθμούς την «μερική τύφλωση» αλλά… δεν μπορώ να μην… δεν γίνεται να μην σχολιάσω.
Σήμερα θέλω να προτείνω, ειλικρινά, μια λύση για όσους νομίζετε ότι έχετε κατάθλιψη.
Να πάτε ασκαρδαμυκτί στο θέατρο Κιβωτός. Θέλω να δείτε «Τα κορίτσια ημερολογίου». Βλέποντας την παράσταση -μια παράσταση που βασίζεται σε αληθινή ιστορία γυναικών που αποφάσισαν να φωτογραφηθούν γυμνές- κατάλαβα για μία ακόμη φορά πόσο μεγάλους ηθοποιούς διαθέτουμε ως χώρα, καλύτερους από τους συναδέλφους τους που κάνουν μεγάλη καριέρα στην Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο .
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι γυναίκες είναι όλες επαρχιώτισσες. Ο αγαπημένος σύζυγος μίας εξ αυτών πεθαίνει από καρκίνο. Τα κορίτσια αποφασίζουν να ποζάρουν σε ημερολόγιο γυμνές με σκοπό να αγοράσουν έναν καναπέ για το νομαρχιακό νοσοκομείο, έτσι ώστε οι ασθενείς να μην υποφέρουν περιμένοντας για την χημειοθεραπεία.
Αποφασίζουν, λοιπόν, να κάνουν την πρώτη μεγάλη υπέρβαση – επανάσταση στην ήρεμη αλλά πληκτική ζωή τους, με σκοπό που «αγιάζει τα μέσα». Η καθημερινότητά τους ανατρέπεται… οι συνήθειες και οι συμπεριφορές αλλάζουν. Το κοινό από κάτω γελάει, ξεκαρδίζεται, θυμώνει, ταυτίζεται και συγκινείται.
Οι γυναίκες που παίζουν στο έργο είναι επιεικώς θαυμάσιες. Οι γυμνές πόζες όλων πάνω στην σκηνή είναι τόσο καλά σκηνοθετικά δοσμένες, που θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην δώσουμε συγχαρητήρια στον σκηνοθέτη για τον τρόπο που ανέδειξε τις στιγμές. Πάνω σε ένα κλικ, η σκηνοθετική άποψη παντρεύτηκε το υποκριτικό ταλέντο και το φως του προβολέα. Αυτή ακριβώς η στιγμή είναι τέχνη, όπου στο επόμενο ακριβώς «κλικ» η πλατεία καταχειροκροτεί.
Με δεδομένο ότι όλες οι κυρίες που παίζουν είναι υπέροχες (αυτό το έργο δεν θα μπορούσε ποτέ να σταθεί από μέτρια γυναίκα ηθοποιό) ξεχώρισα τον Λευτέρη Ζαμπετάκη. Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, ρώτησα και έμαθα ότι μπήκε πρώτος στο Εθνικό και αποφοίτησε πρώτος.
Α!!! Την πιο γλυκιά αγκαλιά μού την χάρισε ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης (άλλος ένας υπέροχος ηθοποιός και άνθρωπος). Γι’ αυτή την αγκαλιά άξιζε πολύ που πήγα με ένα μάτι τούμπανο παραβαίνοντας εντολές…
Γράφω σήμερα για ένα θεατρικό έργο, γιατί συνήθως στην τηλεόραση, όταν γίνεται κουβέντα για παραστάσεις θεατρικές, μένουμε να αναδεικνύουμε στο εάν οι γνωστές κυρίες της ShowBiz φορούσαν το σωστό τακούνι κι αν η σόλα του παπουτσιού σεταριζότανε με το τσαντάκι το οποίο οφείλει να είναι ορίτζιναλ και όχι μαιμού!
ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ… ΑΝ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ 2010
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου… Μπορεί να το έχετε κάνει και εσείς με τον ίδιο τρόπο. Ποιος ξέρει;
ΠΩΣ ΚΑΤΕΛΗΞΑ… Να θέλω να μιμηθώ τον Φωτόπουλο στον «α- οματο».
Την Παρασκευή που πέρασε, το ένα μου μάτι εμφάνισε πρόβλημα. Έτσουζε, δάκρυζε και «έκαιγε».
Η πρώτη διάγνωση – καταπέλτης ήταν από τον καλό μου: «θα βγάλεις κριθαράκι».
Κρατώντας την διάγνωση του «ειδικού», πήγα γραφείο. Η Φιλιώ η Γιαννακοπούλου με κοίταξε ερευνητικά. Έβγαλε τα μεγάλα μαύρα γυαλιά της, με προκάλεσε να με «εξετάσει» στο φως και… μου είπε ότι η λύση ήταν μία: Έπρεπε το επόμενο πρωί, πριν βγω από το σπίτι, να ζητούσα από εθελοντή να μούντζωνε το μάτι μου τρεις φορές. «Δοκιμασμένος τρόπος, που πιάνει πάντα, αν το κάνεις το πρωί πριν πιεις νερό»…
Η Δήμητρα Δάρδα, όμως, βλέποντάς με, μου συνέστησε να βρω σκόρδο, να το κόψω σε ροδέλες και να περάσω το μάτι από πάνω τέσσερις, πέντε φορές…Την ρώτησα αν μετά θα έπρεπε να συνεχίσω με φύλλο δάφνης και να «σβήσω» με άσπρο κρασί… Κατάλαβα από το ύφος της ότι σταματούσε η θεραπεία – λύτρωση στο σκόρδο και μόνο.
Ο κύριος Γιώργος στο συνεργείο που μου παραχωρεί θέση πάρκιγκ τηλεφώνησε στην γυναίκα του. Η λύση ήταν μία και μοναδική. Το κρεμμυδόζουμο. «Πάρε ένα κρεμμύδι, καθάρισέ το, βάλτο σε αλουμινόχαρτο και άστο στο μάτι της κουζίνας… Σε ένα λεπτό θα έχει βγάλει ζουμί… Πάρε πινέλο και βάλε στο μάτι το ζουμί του κρεμμυδιού… Θα καθαρίσεις σε ένα λεπτό. Με ΤΙΠΟΤΑ το σκόρδο… ΜΟΝΟ … κρεμμύδι… λέει η κυρά Μαίρη»
Η Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου, η φίλη μου όμως είχε μια πρόταση που ομολογουμένως με εξέπληξε. Ήταν όμως ήδη αργά για εφαρμογή. Εκείνη λοιπόν μου πρότεινε «ΨΑΛΙΔΙ»! «Μόλις αρχίσει το κάψιμο στο μάτι, παίρνεις ένα παλιό ψαλίδι ραψίματος και περνάς την μία πλευρά του πάνω στο βλέφαρο … Πρέπει όμως να το κάνεις αμέσως»
Πέρασα το Σαββατοκύριακο… εφαρμόζοντας ΟΛΑ τα μαντζούνια, πλην του ψαλιδιού, καθώς είχα καθυστερήσει για την εφαρμογή, και του μουντζώματος, καθώς ο καλός μου αρνήθηκε πεισματικά να το κάνει…
Τα σκόρδα και τα κρεμμύδια τα έκανα ….εναλλάξ, χρησιμοποιώντας, στα διαλείμματα νερό για να σταματήσει το τσούξιμο.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Την Δευτέρα… το απόγευμα απολογήθηκα στον καλό μου γιατρό, ο οποίος αναρωτήθηκε πως και δεν δοκίμασα και λίγο ρίγανη με γιδοτύρι για να ολοκληρωθεί η δεύτερη έκδοση της ταινίας «η κυρά μας η Μαμή»… Ειλικρινά δεν ξέρω πως περνάει «το κριθαράκι», αλλά… εγώ απλώς ΔΕΝ το έχω. Έχω απλώς μόλυνση.
Κλείνω για σήμερα… και τα λέμε με νέες περιπέτειες.
