Του Κώστα Μπετινάκη
Όσο κατακάθεται η σκόνη από τις αντιδράσεις που προκάλεσε η επίθεση των μακελάρηδων στην εφημερίδα Charlie Hebdo τόσο πιο ψύχραιμα θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις που προκάλεσε.
Γεγονός αποτελεί πλέον η γενική αποδοκιμασία της παρουσίας των υποκριτών πολιτικών ηγετών στην μαζική λαϊκή αντίδραση στην επίθεση εναντίον της ελευθεροτυπίας.
Δεν ήταν δυνατόν να διαδηλώνουν μπροστά από τους αγανακτισμένους από την επίθεση γάλλου πολίτες, άτομα όπως ο σφαγέας των Παλαιστίνιων Μπίμπι Νετανιάου. Για ν΄ αφήσει κι αυτός τα κροκοδείλια δάκρυά του…
Επικεφαλής ηγέτες -ευτυχώς απέφυγε να παραστεί ο Ομπάμα- που δεν μπορούσαν να καυχηθούν ότι υποστηρίζουν την ελευθερία του λόγου, ή την σάτιρα, μια και αποτελούν τους εμπνευστές καυστικών σκίτσων.
Υπάρχει μια ρωσική έκφραση που λέει για όσους προκαλούν ότι «φτύνουν κάποιου την ψυχή».
Αυτή είναι ωμή αλήθεια για τις εκδόσεις της προκλητικής εφημερίδας, για την ψυχή 1,6 δισεκατομμυρίων Μουσουλμάνων. Επειδή γι’ αυτούς είναι ξεκάθαρο πόσο τους προσβάλλουν όσοι βλασφημούν ειρωνευόμενοι τον Προφήτη τους ή το Κοράνι.
Κάτι που σε μουσουλμανικές χώρες τιμωρείται με θάνατο. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, βρέθηκαν τρεις στη Γαλλία που αποφάσισαν να εφαρμόσουν την Σαρία στα γραφεία της εφημερίδας που «βλασφήμησε» –όχι μόνο μια φορά. Κι αυτό ήταν στατιστικά αναμενόμενο.
Ακόμη και σκιτσογράφος της Charlie Hebdo, κάποια στιγμή είχε σχεδιάσει τον τρομοκράτη που -κατά κάποιο τρόπο- περίμενε να εισβάλει στο γραφείο του:
Αναμφίβολα καταδικάζουμε την αποτρόπαιη δολοφονική επίθεση στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας. Ουδεμία δικαιολογία υπάρχει για την αφαίρεση ζωής. Το ίδιο όπως υποστηρίζουμε την κατάργηση της θανατικής καταδίκης σε εγκληματίες.
Αυτό ωστόσο δεν αποκλείει να χαρακτηρίσουμε τα σκίτσα «ισλαμοφοβικά», υπερασπιζόμενοι όμως, το δικαίωμα των σκιτσογράφων να τα σχεδιάζουν. Όπως κι εκείνα που χλευάζουν τους ταγούς των άλλων θρησκειών.
Τα προκλητικά σκωπτικά αντιμουσουλμανικά σκίτσα, σε τελική ανάλυση ικανοποιούσαν μόνον τις ακροδεξιές ξενοφοβικές πολιτικές.
Το επακόλουθο της αιματηρής δολοφονικής επίθεσης είναι καταδικαστικό τόσο για το χρεωκοπημένο πολιτικό κατεστημένο που ως επακόλουθο είναι να επιχειρούν οι τρομοκράτες, όσο και από την πρακτική που εφαρμόζουν τα θλιβερά δημιουργήματά του.
Πόσοι «επίσημοι» έχουν έχουν κλάψει για τους νεκρούς δημοσιογράφους από τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή;
Οι υποκριτές υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης Αμερικανοί δεν έχουν ακόμη δικαιολογήσει την πυραυλική επίθεση εναντίον των γραφείων του αλ-Τζαζίρα στη Βαγδάτη, το 2003. Όταν είχαν ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ (κι όχι σκοτωθεί) τρεις δημοσιογράφοι και είχαν τέσσερις τραυματισθεί. Ούτε υπήρξε κάποια απολογία για το φόνο δύο δημοσιογράφων του Ρώυτερς, το 2007 που δέχτηκαν την επίθεση αμερικανικού μαχητικού ελικόπτερου «Απάτσι» στην ανατολική Βαγδάτη.
Αντί να υπερασπιστούν το δικαίωμα των αποκαλύψεων από το «WikiLeaks», είδαμε την αντιμετώπιση που είχε τόσο από τους Αμερικάνους όσο και τους Ευρωπαίους ο δημιουργός του Τζούλιαν Ασάνς προς δόξα της ελευθερίας της έκφρασης…
ΥΓ. Δίπλα στο “Je souis Charlie”, θα ήθελα να προσθέσω το “Je suis Ahmed”. Τιμητική αναφορά στον Αχμέτ Μεραμπέτ, τον γάλλο αστυνομικό που δέχτηκε τις φονικές σφαίρες των μακελάρηδων και που φρουρούσε την εφημερίδα όπου αναμενόταν παρόμοια επίθεση. Δολοφονήθηκε από ομόθρησκούς του, οι οποίοι ασπάζονται την εκδικητική μανία που επαγγέλλεται το ριζοσπαστικό Ισλάμ παραβιάζοντας το Κοράνι.
Διαβάστε επίσης:
