Παρότι οι άνθρωποι που πάσχουν από τη νόσο Αλτσχάιμερ ξεχνούν πράγματα γρήγορα, μπορούν να θυμούνται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τα συναισθήματα που είχαν νιώσει και συνδέσει με ένα γεγονός, διαπιστώνει νέα αμερικανική μελέτη.
Η έρευνα υποστηρίζει επίσης ότι οι άνθρωποι που φροντίζουν ασθενείς με άνοια ή νόσο Αλτσχάιμερ επηρεάζουν βαθιά -θετικά ή αρνητικά- τη συναισθηματική τους κατάσταση. Οι ασθενείς μπορεί να μη θυμούνται μια πρόσφατη επίσκεψη ενός αγαπημένου τους προσώπου ή ότι παραμελήθηκαν από το νοσηλευτικό προσωπικό στον οίκο ευγηρίας, αλλά αυτές οι ενέργειες μπορεί να έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες για το πώς αισθάνονται.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Αϊόβας διεξήγαγαν μελέτη στο πλαίσιο της οποίας 17 ασθενείς με Αλτσχάιμερ και 17 υγιείς εθελοντές είδαν επί 20 λεπτά σειρά σκηνών από μια ταινία, οι οποίες άλλοτε ήταν χαρούμενες και άλλοτε λυπητερές. Πέντε λεπτά αργότερα οι μετέχοντες στη μελέτη ρωτήθηκαν τι μπορούσαν να θυμηθούν από την ταινία.
Όπως ίσως ήταν αναμενόμενο, οι ασθενείς με Αλτσχάιμερ θυμήθηκαν πολύ λιγότερα για την υπόθεση της ταινίας σε σχέση με τους υγιείς εθελοντές, με ορισμένους μάλιστα να μη θυμούνται καν ότι είδαν ταινία.
Ωστόσο, τα αισθήματα λύπης ή χαράς που είχαν νιώσει παρακολουθώντας τις σκηνές της ταινίας τα θυμούνταν έως μισή ώρα μετά το τέλος της προβολής.
Προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη στους ερευνητές ότι το αίσθημα της λύπης διατηρήθηκε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στους ασθενείς με άνοια.
Οι επιστήμονες ολοκλήρωσαν τη μελέτη με ένα ενθαρρυντικό μήνυμα για τους συγγενείς και τα αγαπημένα πρόσωπα ανθρώπων που πάσχουν από άνοια: αν και ο ασθενής δεν μπορεί να θυμάται μια πρόσφατη επίσκεψη ενός αγαπημένου προσώπου, τα θετικά συναισθήματα που είχε νιώσει στη διάρκεια της συνάντησης αυτής διατηρούνται μετά στο μυαλό του για αρκετό διάστημα.
«Αυτό επιβεβαιώνει ότι η συναισθηματική ζωή των ασθενών με Αλτσχάιμερ συνεχίζεται» επισημαίνει η επικεφαλής της μελέτης Εντμαρί Γκουσμάν-Βέλες, φοιτήτρια που κάνει το διδακτορικό της στην κλινική ψυχολογία και επιστημονική συνεργάτις του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών.
Η έρευνα διεξήχθη μαζί με τον Ντάνιελ Τράνελ, καθηγητή Νευρολογίας και Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβας, και τον Τζάστιν Φάινσταϊν, αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Τάλσα και στο Laureate Institute for Brain Research.
Οι Τράνελ και Φάινσταϊν σε δημοσίευσή τους το 2010 προέβλεπαν τη σημασία της ενασχόλησης με τις συναισθηματικές ανάγκες των ασθενών με Αλτσχάιμερ, νόσο που αναμένεται να πλήξει 16 εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ έως το 2050 και να κοστίσει περί το 1,2 τρισεκατομμύριο δολάρια.
«Τα ευρήματά μας θα πρέπει να δείξουν στους νοσηλευτές και όσους φροντίζουν ασθενείς με άνοια ότι οι ενέργειές τους έναντι των ασθενών έχουν πραγματικά σημασία» δηλώνει η Γκουσμάν-Βέλες. «Οι συχνές επισκέψεις και η κοινωνική επαφή, η άσκηση, η μουσική, ο χορός, τα αστεία, το σερβίρισμα στους ασθενείς των αγαπημένων τους φαγητών, όλα αυτά τα απλά πράγματα μπορεί να έχουν διαρκή συναισθηματική επίδραση στην ποιότητα ζωής του ασθενούς και στην ευημερία του» προσθέτει.
Τα ευρήματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2014 του περιοδικού «Cognitive and Behavioral Neurology» (Γνωστική και Συμπεριφορική Νευρολογία).
Χ.Λ.
