Προβληματισμένος από τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για τον ‘νεοπατριωτισμό’, αλλά και με τη σκέψη στο καταπληκτικό ‘Περνάει ο Στρατός’ της Χουζούρη (παράλληλα με τη βαριά φωνή του Πυλιαρού), είπα να σπεύσω μετά από χρόνια στην παρέλαση. Στο αυτοκίνητο, πηγαίνοντας για την Πλατεία τα Ηλιούπολης, η ΕΡΑ2 έπαιζε αντί έντεχνο, κομμάτια πατριωτικά αλλά λάϊτ, από αυτά που δεν ενοχλούν, του Κηλαηδόνη…
«Αχ πατρίδα μου γλυκιά…»
Εφτασα στον κεντρικό δρόμο που παλαιός δήμαρχος έχει βαφτίσει ‘Εθνικής Αντίστασης’! Εκατοντάδες γονείς χειροκροτούσαν, όχι βέβαια φαντάρους, λοκατζήδες ή μηχανοκίνητα βαμμένα στο χακί, αλλά μαθητούδια που με τα χέρα υψωμένα ζωηρά στον βηματισμό και το χαμόγελο στα χείλη, ζούσαν στιγμές υπερηφάνειας. Σκέφτηκα: χαλάλι όλη αυτή η φασαρία, μόνο και μόνο γι’ αυτό το χαμόγελο.
Μικρά παιδιά που δεν σκαμπάζουν από πολιτικά μαχαιρώματα και καμαρίλα, από λαμογιές, από τραπεζική πολιτική, από φόρους και τα λοιπά ζόρια της σύγχρονης ζωής μας, περνούσαν καμαρωτά γιορτάζοντας το Επος του ΄40, και το ‘Όχι’ του Μεταξά, που –όπως έχει γραφτεί- φώναξε στον Μουσολίνι, έχοντας το πιστόλι στον κρόταφο…
Στο φινάλε της πορείας, νάτοι οι πρόσκοποι, με ζωηρό τους χαιρετισμό (κεφαλή αριστερά…) όταν περνούσαν από τον χώρο των επισήμων. Ηταν τα παλικαρόπουλα που ο δήμαρχος Γιάννης Αναγνώστου στέλνει συχνά πυκνά να καθαρίσουν ή να ‘φρουρήσουν’ την πλαγιά του Υμηττού, να προστατέψουν τον μίζερο πνεύμονα της πόλης από τους καιροσκόπους…
Μόνο για τα αγγελούδια της μαθητικής παρέλασης, υπόσχομαι να ξαναβρεθώ προσεχώς σε αντίστοιχη γιορτή. Μια γιορτή, που κατά τα άλλα, μας υψώνει το περίφημο φρόνημα το πολύ για μια ώρα.
Μετά, επιστρέφει το εφιαλτικό ‘μέσα τα κεφάλια’!
