«Γιατί ο πλανήτης έχει πνιγεί στο χρέος;», διερωτάται, μέσω νέου του άρθρου ο Nouriel Roubini, επικεφαλής της Roubini Global Economics και διάσημος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Όπως επισημαίνει, όπως κάθε εταιρεία ή οργανισμός λαμβάνουν μια σειρά από δράσεις, προκειμένου να μειώσουν το δυσθεώρητο ύψος του χρέους τους, έτσι και οι χώρες χρειάζεται μερικές φορές να προχωρήσουν σε μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους τους.
Όμως η εν εξελίξει δικαστική περιπέτεια (και μάχη) της Αργεντινής με τα hedge funds για το χρέος της υποδεικνύει πως ίσως να έχουν αλλάξει πλέον οι όροι στο διεθνές σύστημα για τις αναδιαρθρώσεις κρατικού χρέους.
Επιχειρήσεις ή κυβερνήσεις μπορεί να καταλήξουν με υπερβολικά επίπεδα χρέους λόγω κακής τύχης, κακών αποφάσεων ή λόγω του συνδυασμού της κακής τύχης και των κακών αποφάσεων.
Εάν, για παράδειγμα, συνάψεις ένα στεγαστικό δάνειο και μετά από λίγο καιρό χάσεις τη δουλειά σου, τότε έχεις κακή τύχη. Εάν το χρέος σου καταστεί μη βιώσιμο, γιατί δανείζεσαι υπερβολικά… για να πας διακοπές, τότε πρόκειται για μια κακή απόφαση. Το ίδιο ισχύει και σε εταιρικό επίπεδο.
Ο εκρηκτικός συνδυασμός της κακής τύχης και των κακών αποφάσεων μπορεί να καταστήσει μη βιώσιμο το χρέος και σε επίπεδο κυβερνήσεων. Όταν ένα χρέος καταστεί υπερβολικά υψηλό, τότε τα νομικά συστήματα πρέπει να αρχίσουν να παρέχουν ελεγχόμενους τρόπους για την αναδιάρθρωσή του, με στόχο τη μείωσή του.
Εάν είναι τόσο εύκολο να χρεοκοπήσει κάποιος, ή να μειωθεί ένα χρέος, τότε εγείρεται θέμα ηθικού κινδύνου (moral hazard). Eάν όμως είναι τόσο δύσκολο να αναδιαρθρωθεί ένα χρέος, τότε το αποτέλεσμα είναι κακό και για τον δανειζόμενο και για τον πιστωτή. Η αναζήτηση αυτής της κρίσιμης ισορροπίας είναι πολύ δύσκολη….
