Αλίμονο αν ξεχαστεί το κεφάλαιο Ρεχάγκελ!

Το ταξίδι της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου ολοκληρώθηκε στην Βραζιλία, με τον αποκλεισμό μας στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι.
Αυτό που παρακαλάμε να συμβεί σε κάθε αγώνα, άλλον όμως όχι δικής μας ομάδας, συνέβη και σε εμάς. Κι εδώ που τα λέμε από τη στιγμή που πήγε το ματς εκεί, οι ελπίδες λιγόστεψαν αφού δεν καταφέραμε να βάλουμε ένα γκολ στα 120 λεπτά που μεσολάβησαν.
Όπως και να χει όμως, πέρα από τη φυσιολογική στεναχώρια που πρέπει όλοι μας να έχουμε για την μοναδική χαμένη ευκαιρία της πρόκρισης στους 8, μόνο περηφάνια και μπράβο αξίζουν γι αυτή την ομάδα.
Μια ομάδα που από το 2004 όταν και σηκώσαμε το τιμημένο, βρισκόμαστε πάντα στις μεγάλες διοργανώσεις και από μόνο του αυτό είναι ένα επίτευγμα.
Το ότι καταφέρνουμε σα λαός να στεναχωριόμαστε και να σιχτιρίζουμε πολλές φορές που δεν φτάσαμε στον τελικό του μουντιάλ, μόνο ως θετικό μπορεί αυτό να λογίζεται αφού δείχνει τις προσδοκίες που έχει δημιουργήσει αυτή η ομάδα.
Τι έγινε λοιπόν αυτά τα 10 χρόνια από το γιούρο και μετά; Μόνο θετικά πράγματα.
Μια ομάδα που την υπολογίζουν όλοι, μια Ελλάδα και όχι Ελλαδίτσα που παίζει πάντα για τη νίκη με όποιον αντίπαλο. Κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος.
Η νοοτροπία του νικητή που αντικατέστησε την για χρόνια αξιοπρεπή παρουσία.
Το μόνο που έχει να κάνει ο καινούργιος προπονητής είναι να συνεχίσει αυτή την παράδοση, βάζοντας τη δική του πινελιά. Αν ο Ρανιέρι είναι τελικά εκείνος που θα αναλάβει τις τύχες της ομάδας, σίγουρα γνωρίζει τι πρέπει να κάνει.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα μας έχει περίπου 10 εκ. προπονητές μαζί μ εκείνον της Εθνικής. Αλλά είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια.
Το ωραίο είναι ότι που και που μνημονεύουμε τον Ότο Ρεχάγκελ, χωρίς μάλλον να έχουμε συνειδητοποιήσει τι κατάφερε αυτός ο άνθρωπος… Γιατί και το γιούρο να μην είχε πάρει το ότι άλλαξε τη φιλοσοφία της ομάδας, είναι μεγαλύτερο κι από την κατάκτηση.
Κι αυτή την φιλοσοφία καλείται ο νέος προπονητής να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού.
Για να συνεχίσουμε να νιώθουμε περήφανοι τις στιγμές της ζωής μας που αναγκαστικά θυμόμαστε έτσι κι αλλιώς αφού δεν γίνεται να θυμόμαστε τα πάντα!