ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 2009
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Διοργάνωση: Δήμος Αθηναίων, Πολιτισμικός Οργανισμός. Mε την υποστήριξη των: Υπουργείου Πολιτισμού, Ι.Ο.Μ. και Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Φέτος μετά από 21 χρόνια κοινής πορείας με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία, το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου γυρίζει σελίδα στη διαδρομή του, καθώς διοργανώνεται για πρώτη φορά από τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων. Η έναρξη του Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου 2009, θα γίνει στις 22 Οκτωβρίου στον κινηματογράφο Ιντεάλ.
Στις 11 μέρες της διάρκειας του Πανοράματος, περισσότερες από 100 ταινίες από την Ευρώπη και τις άλλες ηπείρους – με επίκεντρο πάντα τις επιτεύξεις και την προώθηση του ευρωπαϊκού κινηματογράφου- θα παρουσιαστούν στους κινηματογράφους Ιντεάλ (22/10 – 1/11) και Τριανόν Filmcenter (22/10 – 28/10), καθώς και στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (24/10 – 31/10), το νέο, πολιτιστικό κοινωφελές ίδρυμα που στόχο έχει τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου κάθε εποχής, καθώς και την προώθηση και ενίσχυση της ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Όπως κάθε χρόνο, στο Διαγωνιστικό Τμήμα του φεστιβάλ πρόσφατες ευρωπαϊκές παραγωγές θα διαγωνιστούν και φέτος για το βραβείο του Πανοράματος που απονέμει Διεθνής Κριτική Επιτροπή (International Jury), αποτελούμενη από διεθνείς προσωπικότητες του χώρου καθώς και το βραβείο των κριτικών που απονέμει τριμελής επιτροπή των μελών της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI).
Ακόμη, όπως και τα τελευταία χρόνια, το Πανόραμα έχει θεσπίσει και το βραβείο κοινού που απονέμει 5μελης επιτροπή αναγνωστών του περιοδικού «Αθηνόραμα». Παράλληλα στο τμήμα «Σε πρώτη προβολή», θα προβληθούν σε avant-premiere, ταινίες τόσο από διάφορα διεθνή φεστιβάλ, βραβευμένες και μη, όσο και πρόσφατες παραγωγές που δεν έχουν βρει μέχρι τώρα το δρόμο τους για τις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.
Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα, επίκαιρα αφιερώματα της φετινής διοργάνωσης, τα 50 Χρόνια της Nouvelle Vague, είναι όπως μαρτυρά ο τίτλος, μια σειρά προβολών αφιερωμένη σε ένα από τα πλέον ρηξικέλευθα, όσο και δημοφιλή κινήματα που γνώρισε ποτέ η 7η Τέχνη. Με «ναυαρχίδα» το περίφημο περιοδικό «Cahiers du Cinéma» (Κινηματογραφικά Τετράδια), μια ομάδα από νεαρούς αμφισβητίες της τότε «λιμνάζουσας» γαλλικής κινηματογραφικής πραγματικότητας, με επικεφαλής τους Φρανσουά Τρυφώ, Ζαν-Λικ Γκοντάρ, Ζακ Ριβέτ και Αλέν Ρενέ, όλοι τους (σχεδόν) συνεργάτες του εν λόγω περιοδικού, προχώρησε στα τέλη της δεκαετίας του ’50, στη θέσπιση μιας πραγματικά επαναστατικής μεθόδου κινηματογράφησης.
Μιας μεθόδου που απείχε από τις «μέτριες μεταφορές εξίσου μέτριων λογοτεχνικών έργων, βασισμένων σε… μετριότατα σενάρια», που κατά την άποψή τους αποτελούσε τη μερίδα του λέοντος του μεταπολεμικού «ποιοτικού» κινηματογράφου της εποχής.
Κάμερα στο χέρι και σε αδιάκοπη κίνηση, μεγάλης διάρκειας πλάνα, γυρίσματα σε εξωτερικούς χώρους και με φυσικό φωτισμό, αυτοσχεδιασμοί στους διαλόγους και νέοι ηθοποιοί αλλά και συνεργάτες (όπως διευθυντές φωτογραφίας και άλλοι) – μερικές μόνο από τις καινοτομίες που πρότειναν, αλλά και εφάρμοσαν μετά μανίας οι εκπρόσωποι της Nouvelle Vague, με σκοπό να απελευθερώσουν την κινηματογραφική γλώσσα από τα δεσμά της συμβατικότητας κινηματογραφιστών όπως ο Ρενέ Κλεμάν, ο Ανρί-Ζορζ Κλουζό, ο Ζιλιέν Ντιβιβιέ, ο Ρενέ Κλερ και άλλοι σκηνοθέτες της παλιότερης γενιάς, επηρεάζοντας σταδιακά τις κινηματογραφίες όλου του πλανήτη.
Σήμερα, καθώς ολοκληρώνονται 50 χρόνια από το ξεκίνημα της Nouvelle Vague (με την ταινία «Τα 400 χτυπήματα» του Τριφό), αρκετές από τις συνιστώσες της εξακολουθούν να φαντάζουν πρωτοποριακές, αποτελώντας πηγή έμπνευσης για μετέπειτα καταξιωμένους κινηματογραφιστές, όπως ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ο Γέρζι Σκολιμόφσκι, ο Τζιμ Τζάρμους, ο Γουόνγκ Καρ-Βάι, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και, φυσικά, ο «πολύς» Κουέντιν Ταραντίνο.
Μεταξύ των προβολών που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο του αφιερώματος, θα παρουσιαστούν και δύο ταινίες, που δεν είχαν μέχρι σήμερα προβληθεί εμπορικά σε ελληνική κινηματογραφική αίθουσα: Η Κλεό από τις 5 έως τις 7 (Cléo de 5 à 7, 1962) της Ανιές Βαρντά, με τους Κοτίν Μαρσάν, Αντουάν Μπουρσεγιέ, Ντομινίκ Νταβρέι και Μπομπ, ο Χαρτοπαίκτης (Bob le Flambeur, 1956) του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, με τους Ροζέ Ντισέν, Ιζαμπέλ Κορέ και Γκι Ντεκόμπλ.
Η ταινία της Βαρντά ανήκει στην ομάδα των «αριστερών» σκηνοθετών της Nouvelle Vague, εκείνων δηλαδή, όπως ο Αλέν Ρενέ, ο Ζακ Ντεμί και η Ανιές Βαρντά, που ανήκαν στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα (αντίθετα με τα μέλη των Cahiers du Cinema που ανήκαν στη δεξιά όχθη του ποταμού). Πρόκειται για μια ταινία, πανέμορφο «αριστερίστικο» ύμνο που εκτυλίσσεται στην περιοχή του Μονπαρνάς, που μέσα από τη δίωρη περιπλάνηση της Φλοράνς-Κλεό στη διάρκεια ενός απογεύματος μας δίνει και μια ασυνήθιστη εικόνα του Παρισιού, του Παρισιού που θα υμνήσουν σκηνοθέτες όπως ο Ρομέρ, ο Ριβέτ και ο Ιστάς.
Το Παρίσι κυριαρχεί και στην ταινία «Μπομπ, ο χαρτοπαίκτης» του Μελβίλ, του «πνευματικού πατέρα» της Nouvelle Vague. Ένα ασυνήθιστο αστυνομικό φιλμ που προαναγγέλλει τα κατοπινά αριστουργηματικά φιλμ νουάρ του σκηνοθέτη. Εδώ, ο Μπομπ, ένας βετεράνος γκάνγκστερ και χαρτοπαίκτης, αναλαμβάνει να πάρει μέρος σ’ ένα τελευταίο «κόλπο», στη ληστεία του καζίνο της Ντοβίλ, δίνοντας την ευκαιρία στον Μελβίλ να δημιουργήσει μια μαύρη ατμόσφαιρα αλλά και να συλλάβει κάτι από τη νυχτερινή ζωή του Παρισιού (ιδιαίτερα της Μονμάρτης), με τη βοήθεια της ατμοσφαιρικής φωτογραφίας του Ανρί Ντεκαέ (τακτικού συνεργάτη του Μελβίλ, αν και σχετικά άγνωστου τότε κάμεραμαν), που στη συνέχεια, θα γίνει ένας από τους τακτικούς συνεργάτες των σκηνοθετών του είδους. Μια σπάνια ταινία, προάγγελος της Nouvelle Vague.
Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου 2009
Διοργάνωση: Δήμος Αθηναίων, Πολιτισμικός Οργανισμός.
22 Οκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου
Στους κινηματογράφους Ιντεάλ και Τριανόν Filmcenter και στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης».
