Πέρα από την εντυπωσιακή εμφάνιση στο β’ μέρος και τη σαρωτική –όπως κατέληξε – νίκη επί των Λετονών, οφείλει κάποιος που αγαπά την εθνική ομάδα των ανδρών να επισημάνει μερικά πολύ σημαντικά στοιχεία. Κατ’ αρχήν, η εικόνα του πρώτου μέρους (και της τακτικής του Ρεχάγκελ με σέντρες) που είχε μεταβάλει την ομάδα σε…φιλανθρωπικό ίδρυμα.
Το να σε αιφνιδιάζει δύο φορές ο σέντερ φορ του Εργοτέλη ήταν τουλάχιστον μειωτικό για την τεχνική ηγεσία δεδομένου ότι έχει στα χέρια της εξαιρετικούς αμυντικούς και όχι αυτούς του Αστέρα Τρίπολης…
Δεύτερο: χρειάστηκε να ηττηθούμε από τους Ελβετούς εδώ και στην Βασιλεία, να μείνουμε στο 1-1 με την ουραγό Μολδαβία και –διάβολε- να βρεθούμε πίσω στο ημίχρονο με τους Λετονούς (παρεμπιπτόντως, το διπλό α’ μέρος – άσος τελικό, πλήρωσε 25 προς ένα!), ώστε να βάλει τους σωστούς παίκτες στο σύστημα. Ευτυχώς (και ελπίζεται να μη είναι πρωτοβουλία του Τοπαλίδη ή του Πιλάβιου…) ο Ρεχάγκελ αντελήφθη την αφαίρεση ταυτότητας του Σαλπιγγίδη από τον προσωπικό του αντίπαλο, αλλά και το φανερό πελάγωμα του άτυχου Τζιόλη, ο οποίος στο πρώτο μέρος ήταν ο κορυφαίος της Λετονίας…
Ο Ρεχάγκελ αποδείχτηκε πολύ τυχερός για δύο λόγους.
@ Εκμεταλλεύτηκε το φιλότιμο όλων των παικτών στην επανάληψη
@ Εξαργύρωσε την απίστευτη ρέντα του ουσιαστικά ανενεργού κυνηγού Φάνη Γκέκα
@ Επιασε το λαχείο χρησιμοποιώντας –αυτή τη φορά- τον Γιώργο Σαμαρά ολόκληρο 90λεπτο. Ένα πληθωρικό ποδοσφαιριστή που μπορεί να κάνει τα πάντα από τη μεσαία γραμμή ως τον αντίπαλο τερματοφύλακα.
Από μια άποψη, η εμφάνιση του β’ μέρους, εξέθεσε για τα καλά τον Οτο Ρεχάγκελ, για όσα προηγήθηκαν σε άλλους αγώνες. Ηταν μια εμφάνιση που άδικα οδηγεί στα αναμενόμενα μπαράζ για την πρόκριση στο Μουντιάλ. Και που μπορούσε –αν ο καθοδηγητής διέθετε καθαρό μυαλό και δεν βασανιζόταν από τις γνωστές εμμονές του στην επιλογή και στήριξη ντεφορμέ ποδοσφαιριστών- να είχε πάρει την απ’ ευθείας πρόκριση από τον εντός έδρας αγώνα με την Ελβετία.
Με την επιστροφή του Σωτήρη Κυργιάκου, είναι βέβαιο ότι θα μειωθούν οι ‘παρενέργειες’ που κάποιες στιγμές εξέθεσαν τους Μόρα – Παπασταθόπουλο. Οσο για τον Τζόρβα; Σαφώς βρίσκεται σε ανοδική τροχιά, καθότι δείχνει σοβαρότερος του Χαλκιά στις εξόδους.
