Στον κατάλογο των προέδρων του ιστορικού ΠΑΟΚ φαίνεται ότι μπαίνει ο βραχύβιος σε θητεία πρώην αρχηγός της εθνικής ομάδας και καμάρι της… ποδοσφαιρικής Καβάλας Θεόδωρος Ζαγοράκης. Η παραίτησή του σχεδόν αναμενόταν από το καλοκαίρι του 2007, όταν δηλαδή ο βετεράνος μέσος μπήκε στο διοικητικό σχήμα, με στόχο να ενώσει τους ΠΑΟΚτζήδες και να προσπαθήσει μήπως και ‘σπάσει’ το κατεστημένο, φέρνοντας τον τίτλο στην βασανισμένη εδώ και δεκαετίες Τούμπα.
Αστεία πράγματα. Δεύτερος καμαρωτά τερμάτισε κατά την παρθενική του θητεία, εντούτοις τα κόλπα της διοργανώτριας με το σύστημα – καραγκιοζιλίκι play off, τον έστειλε στο ΟΥΕΦΑ! Λάθος πρώτο: γιατί ως πρόεδρος μιας τεράστιας ΠΑΕ έβαλε την υπογραφή του κάτω από τον όρο – παγίδα της προκήρυξης του πρωταθλήματος; Χρειάστηκε να βγει ο μέτριος προπονητής Σάντος προκειμένου να καταγγελθεί αυτή η διαδικασία δηλώνοντας πως ‘αυτό δεν συμβαίνει πουθενά’!
Αλλά, το ζητούμενο δεν είναι το πώς και γιατί ο Θοδωρής εγκαταλείπει το σκάφος (υπερωκεάνιο με βάση τη δυναμική του ΠΑΟΚ…) αυτή την ώρα. Ο ίδιος δήλωσε πως δεν θέλει να μείνεις την ιστορία ως ο πρόεδρος, στην θητεία του οποίου μαχαιρώνονται οπαδοί (έγινε στη Σουρωτή σε αγώνα ήσσονος σημασίας μεταξύ ΠΑΟΚ και Άρη), αλλά δεν είπε όλη την αλήθεια.
Ποια είναι αυτή; Ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος (κυρίως το οικονομικό) μιας φιλόδοξης ΠΑΕ, που δεν μπορούσε να είχε ξεκινήσει καλύτερα το πρωτάθλημα με βάση της επιλογές της διοίκησης, και αφού τα εισιτήρια των αγώνων από 30.000 έπεσαν στα 16.000 και κάτι ψιλά! Με παίκτες ‘μιας χρήσης’ (Κονσεϊσάο), με μέτριο τερματοφύλακα.
(Χαλκιάς) και ασφυκτική πίεση για ‘νίκες εδώ και τώρα’, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε ο… Βαϊσβάϊλερ.
Το μοντέρνο κόλπο με τους πρώην καλούς ποδοσφαιριστές σε θέσεις προέδρου, όπως αντιλαμβάνεστε, καταρρέει. Ο Ηλίας Δαμήλος (πρώην ποδοσφαιριστής στη Μεσσηνία, αλλά με πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) άνοιξε πρώτος την έξοδο κινδύνου και τρύπωσε πριν αγριέψουν οι Πόντιοι οπαδοί του Απόλλωνα Καλαμαριάς.
Ο Ντέμης Νικολαΐδης, μόλις αντελήφθη ότι η παραμονή του στην ΑΕΚ απλά θα συσσώρευε χρέη, ‘την έκανε’ με σβέλτα βήματα, ενώ, τώρα, ο Ζαγοράκης, μη έχοντας να προσφέρει τίποτα περισσότερο από το ωραίο του στιλ και τον θετικό τρόπο επικοινωνίας με τους οπαδούς (και τους ρεπόρτερ) σπεύδει ταχέως προς εξαφάνιση.
Είναι φανερό πως παλαιός, διεθνής έστω, ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει αρετές στο νέο μοντέλο διοίκησης από την φάμπρικα του αγωνιστικού ποδοσφαίρου. Με εξαίρεση τον Καμάρα, τον Σούρπη και μερικά ακόμη πρώην διεθνή στελέχη των γηπέδων, ελάχιστοι κατάφεραν να σπουδάσουν ή –διάβολε- να καλλιεργηθούν, κυρίως στα οικονομικά, που αποτελούν το Α και το Ω των δραστηριοτήτων μιας διοίκησης ΠΑΕ.
Ούτε καν στην προηγμένη Εσπερία έχει πιάσει αυτό το σύστημα, με εξαίρεση τον Φράντς Μπεκενμπάουερ της πανίσχυρης Μπάγερν. Κάποιο φεγγάρι ο Τζάνι Ριβέρα, με πανεπιστημιακές σπουδές προσπάθησε να αναρριχηθεί σε αξιώματα συλλόγου στο Μιλάνο, είδε τα ‘ζόρια’ και στράφηκε προς την Πολιτική, με ξεχωριστή επιτυχία, αφού έγινε υπουργός.
Από μια άποψη, μάγκας αποδεικνύεται ο πρώην διεθνής αμυντικός του Ολυμπιακού (και του Ηρακλή Θεσσαλονίκης) Γιώργος Ανατολάκης, ο οποίος θα μπορούσε να προταθεί για πρόεδρος σε κάποια ΠΑΕ, αλλά προτίμησε να εκτεθεί στην βουλευτική αρένα και τα κατάφερε. Εννοείται ότι μπορεί να μη διαθέτει στο Κοινοβούλιο την δυναμική του γηπέδου, εντούτοις, τώρα θα τον φωνάζουν ‘κύριε βουλευτά’.
Κι αυτός, όταν συναντιέται με Ντέμη, Ζαγοράκη και λοιπούς πρώην συμπαίκτες του (που διέθεταν καλύτερα στοιχεία από αυτόν) θα τους κλείνει το μάτι. Και ενδεχομένως θα ακούει με συμπάθεια αιτήματα για πάσης φύσεως εξυπηρετήσεις…
