Είναι καμπούρης. Έτσι γεννήθηκε. Με καμπούρα. Πιθανόν να του βγήκε στο δρόμο. Καμπούρης είναι, πάντως. Τον ξεβρακώνεις. Όλα, ρε, του τα βγάζεις και τον ντύνεις απʼ την αρχή. Μʼ άλλα ρούχα. Θα του φύγει η καμπούρα;
Δεν το καταλαβαίνω αυτό το παραμύθι που αμολάνε διάφοροι πονηροί της πιάτσας. Να διαλυθεί το κόμμα, να φτιαχτεί ένα καινούργιο. Και τι θα γίνει μʼ αυτό; Θα φύγει η καμπούρα του κόσμου;
Ποιος άλλος να έχει την καμπούρα; Ο κόσμος την κουβαλάει. Το κόμμα, το κάθε κόμμα, όλα τα κόμματα καμπουριάζουν, δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, διότι απευθύνονται σε κοινωνία με καραμπινάτη καμπούρα. Την ελληνική κοινωνία.
Δεν είναι το κόμμα, το κάθε κόμμα που καμπουριάζει τον κόσμο. Όποιος το ισχυρίζεται αυτό υπογράφει μια πλαστογραφία. Δεν έχει παρατηρηθεί στην Ιστορία το φαινόμενο ο κόσμος, έστω ένα μικρό του κομμάτι να πήγε πάσο κάποιο κόμμα, ακόμα κι αυτό που δεν κάνει πρωταθλητισμό. Ποτέ. Απεναντίας όοοοοολα τα κόμματα προσκυνούν την καμπούρα του κόσμου.
Και τα νέα κόμματα που σκάνε μύτη μια αγωνία έχουν. Να τα ελεήσει κι αυτά η καμπούρα όχι της Παναγίας των Παρισίων, αλλά του κακάσχημου και θεόκουφου κωδωνοκρούστη της.
Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Κώστας Καραμανλής, Βενιζέλος, Σαμαράς, όλοι θα ήθελαν να γίνουν ιδρυτές νέου κόμματος, γράφει ο apodytiriakias.gr
