Όλοι μας πιστεύουμε ότι με το να λέμε συνέχεια στα παιδιά μας πόσο καταπληκτικά είναι, θα τα εφοδιάσουμε με το πολυπόθητο γονίδιο της αυτοπεποίθησης. Η αντιμετώπιση αυτή ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70 όταν οι ειδικοί στην ψυχολογία του παιδιού υποστήριζαν ότι η αυτοεκτίμηση είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξή του. Από τότε οι γονείς χειροκροτούν τα παιδιά τους για κάθε μικρό θρίαμβο, πιστεύοντας ότι έτσι θα ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή τους ώστε να γίνουν στο μέλλον ευτυχισμένα.
Τα πολλά μπράβο όμως δεν είναι η πόρτα που οδηγεί στην πολυπόθητη αυτοπεποίθηση.
Η αποτελεσματικότητα των επαίνων συνδέεται άμεση με τη συχνότητα και τον τρόπου που επαινούμε τα παιδιά μας.
Ο πολύ συχνός έπαινος, και κυρίως όταν επικεντρώνεται σε προσωπικά χαρακτηριστικά όπως η εξυπνάδα ή η ομορφιά, έχει αντίθετα αποτελέσματα: μειωμένη αυτοπεποίθηση, χαμηλή αυτοεκτίμηση, δειλία και μείωση των επιδόσεων.
Η απάντηση στο αυθόρμητο «γιατί» είναι πολυσύνθετη: ο διαρκής έπαινος δημιουργεί στο παιδί μια εικόνα για τον εαυτό του μη πραγματική, επειδή βασίζεται μόνο στις δυνατότητες και τις επιτυχίες και αγνοεί την αποτυχία, παράγοντας σημαντικότατος στην κατασκευή μιας υγιούς αυτοεικόνας, αφού το μαθαίνει να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες και να εξελίσσεται μέσα από αυτές.Διαβάστε περισσότερα στο govastileto…
