Εκσυγχρονισμό του νομοθετικού πλαισίου για τους οίκους ανοχής ζητούν οι ιέρειες του έρωτα, με άμεση παρέμβασή τους στην προεκλογική περίοδο.
Μπορεί οι διάσημες εταίρες της αρχαιότητας να έχαιραν, όπως λέγεται, μεγάλης εκτίμησης και να συναναστρέφονταν με τους ισχυρούς της εποχής τους, στην Ελλάδα όμως του σήμερα, η άσκηση του αρχαιότερου επαγγέλματος πρέπει να αντιμετωπίσει τον παραλογισμό του νόμου και την υποκρισία της κοινωνίας.
Άλλωστε και ο νομοθέτης Σόλων, που πρώτος τόλμησε να νομιμοποιήσει την πορνεία, είχε πει: «Αρετή δεν σημαίνει κατάργηση της αμαρτίας, αλλά διατήρησή της στη θέση της».
Έκτοτε η Αθήνα και κυρίως ο Πειραιάς απέκτησαν οίκους ανοχής. Αργότερα η Κόρινθος θεοποίησε τη Φρύνη, αλλά και τη Λαΐδα, οπότε και η γνωστή φράση του φιλοσόφου «Λυχνίας σβησθείσης, πάσα γυνή Λαΐς», κατά τον Διογένη τον κυνικό.
Ο νόμος του 1999 με τον οποίο η Πολιτεία επεδίωξε να διευθετήσει το ζήτημα της πορνείας, χαρακτηρίζεται από το Σωματείο Εκδιδόμενων Προσώπων Ελλάδος, ως «δίκοπο μαχαίρι».
Από τη μία αναγνωρίζει και νομιμοποιεί τα εκδιδόμενα πρόσωπα, από την άλλη όμως, θέτει περιορισμούς και προϋποθέσεις που στην πράξη καθιστούν ανέφικτη την άσκηση του επαγγέλματος.
Το «αγκάθι» του νόμου βρίσκεται στη διάταξη που ορίζει ότι ένας οίκος ανοχής πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση 200 μέτρων, από σχολεία, εκκλησίες, πάρκα, πλατείες, παιδικές χαρές κλπ.
Όπως καταγγέλλει το Σωματείο, η διάταξη αυτή είναι αδύνατο να εφαρμοστεί στην Αθήνα. Το ίδιο διαπιστώνει και ο Συνήγορος του Πολίτη: «Από τη χαρτογράφηση των διαμερισμάτων του Δήμου Αθηναίων προέκυψε ότι εντός της δομημένης περιφέρειας του Δήμου, η πλήρης εφαρμογή του άρθρου 3 παρ. 4 του ν. 2734/1999 σχεδόν αποκλείει την ύπαρξη περιοχών όπου επιτρέπεται η εγκατάσταση και χρήση οικημάτων από εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα».
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ότι οι 200-250 οίκοι ανοχής, που βρίσκονται στο κέντρο των Αθηνών, λειτουργούν χωρίς άδεια.
Ο δικηγόρος του ΣΕΠΕ, κ. Δ. Μωραΐτης, μιλώντας στη zougla.gr, τονίζει ότι ουσιαστικά καταργείται το δικαίωμα στην εργασία.
Η κατάσταση αυτή, όχι μόνο οδηγεί στην ταλαιπωρία όλων των εργαζομένων στους οίκους ανοχής (πόρνες, υπηρετικό προσωπικό κλπ) οι οποίοι σύρονται σιδηροδέσμιοι και δι’ ασήμαντον αφορμή σε αστυνομικά τμήματα και δικαστήρια, αλλά προκαλεί επικίνδυνες καταστάσεις, αφού οδηγεί στην άσκηση του επαγγέλματος σε άλλους μη ελεγχόμενους χώρους ή στους δρόμους, από πρόσωπα που δεν υφίστανται ιατρικό έλεγχο.
Η πρόεδρος του Σωματείου Εκδιδομένων Προσώπων Ελλάδος, κ. Δήμητρα Κανελοπούλου, εκφράζει οργή και αγανάκτηση για τις συνεχείς ταλαιπωρίες και ταπεινώσεις που υφίστανται οι συνάδελφοί της και απειλεί, ως νέα Φρύνη, να εμφανιστεί ημίγυμνη στο δικαστήριο:
Οι οίκοι ανοχής λειτουργούν με προσωρινές εντολές δικαστηρίων και κατά παράβαση του νόμου.
Αυτό που ζητούν οι ιερόδουλες είναι η τροποποίηση του νόμου, ώστε να μειωθεί η απόσταση από 200 σε 100 μέτρα. «Έτσι θα μπορέσουν να νομιμοποιηθούν πλήρως και να αδειοδοτηθούν οι περισσότεροι οίκοι ανοχής που λειτουργούν σήμερα στο λεκανοπέδιο υπό καθεστώς παρανομίας», συνεχίζει το Σωματείο.
Και καταλήγει με χιούμορ: «Ίσως τελικά τα «σπίτια» αυτά να έχουν ονομαστεί «οίκοι ανοχής» όχι επειδή οι εργαζόμενοι σε αυτά «ανέχονται» τις σεξουαλικές ορέξεις και ιδιαιτερότητες του κάθε πελάτη, αλλά επειδή επί σειρά ετών ανέχονται και προσπαθούν να αντέξουν την αδιαφορία και τον παραλογισμό ενός δυσκίνητου κράτους που θεοποιεί τη γραφειοκρατία και την απανθρωπιά του».
Είναι προφανές πως οι εκδιδόμενες γυναίκες επέλεξαν αυτή τη στιγμή για να διεκδικήσουν την υλοποίηση των αιτημάτων τους, διότι απλά επενδύουν στην πολιτική ανάγκη συλλογής ψήφων από τα δύο μεγάλα κόμματα. Ενδεχομένως η επιλογή αυτή να αποδειχθεί σωστή, διότι την αμαρτία πολλοί προσποιήθηκαν ότι τη μισούν, τη Μαρία Μαγδαληνή ωστόσο ουδείς, ούτε καν ο ίδιος ο Μεσσίας, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν ορισμένοι.
