Χτύπησαν λοιπόν τα κουδούνια στα σχολεία κι οι γονείς παραδοσιακά, έσπευσαν στα καταστήματα σχολικών ειδών για τα απαραίτητα.
Είναι όμως τέτοια η ζωή σήμερα και οι ρυθμοί της, που θέλοντας και μη τα παιδιά χάνουν την ευκαιρία να θυμούνται αυτό που έχουν να θυμούνται οι γονείς τους από την αντίστοιχη δική τους παιδική ηλικία.
Άλλωστε τι είναι η ζωή; Στιγμές που μένουν. Γιατί αν έπρεπε να τα θυμάσαι όλα, θα έπρεπε να ζήσεις τουλάχιστον δυο φορές!
«Βομβαρδίζονται» παιδιά και γονείς σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις από διαφημίσεις πολυκαταστημάτων που πουλάνε την πραμάτεια τους.
Κάποτε ήταν το ΜΙΝΙΟΝ. Όμως έχει καμία σχέση εκείνο το πολυκατάστημα με τα σημερινά, απρόσωπα και ψυχρά πωλητήρια, άνετης και υποτίθεται φθηνής ζωής;
Η γενιά των σημερινών 40αρηδων, έχει να θυμάται τη μυρωδιά του βιβλιοπωλείου της γειτονιάς. Το μπλε ντύμα που έπαιρναν οι μανάδες για να κόψουν περίτεχνα με το ψαλίδι και να ντύσουν τετράδια και βιβλία.
Ακόμη και τον φρεσκοσιδερωμένο γιακά της ποδιάς του Τσεκλένη που έπρεπε να είναι κάτασπρος, ιδιαίτερα τη μέρα του αγιασμού.
Αυτά τα κάποτε παιδιά που σήμερα είναι μεγάλα, δεν έχουν τον χρόνο να αναζητήσουν αυτές τις μυρωδιές σε βιβλιοπωλεία της γειτονιάς για τα δικά τους παιδιά. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν πια. Ίσως γιατί ο αγώνας ο καθημερινός δεν επιτρέπει τέτοιες … πολυτέλειες.
Η ευκολία μας, σβήνει αναμνήσεις δυστυχώς από τα παιδιά μας. Που όταν θα έρθει η δική τους η σειρά με το καλό, να αναλάβουν τις ίδιες ευθύνες αργότερα, μαθημένα από τη γρήγορη και εύκολη αναζήτηση, σβήνουν άθελά τους κάθε παραδοσιακό σ αυτό τον τόπο.
Δεν είναι ρομαντισμός, ούτε άρνηση στην εξέλιξη. Όμως, διάολε, δεν πρέπει έστω μια περίοδο της ζωής μας, να τη θυμόμαστε με χαμόγελο;
