Κανονικά οι άνθρωποι στο δρόμο, θα πρεπε τέτοια εποχή να είναι χαρούμενοι. Με ήρεμα πρόσωπα από τις καλοκαιρινές διακοπές, με γεμισμένες μπαταρίες για τον χειμώνα που έρχεται!
Βλέπεις όμως τα ίδια πρόσωπα που άφησες όταν έφυγες. Χλωμά, προβληματισμένα, τσαντισμένα πολλές φορές και με μια απογοήτευση ζωγραφισμένη μα και αγωνία για το μέλλον.
Κι άλλωστε πώς να μη συμβαίνει αυτό, όταν οι διακοπές, λίγες ή και καθόλου φέτος δεν ήταν και τόσο ξέγνοιαστες.
Όταν γυρίζοντας, δεν μπόρεσες να ανοίξεις την πόρτα από τα χαρτιά που δεν ήταν μόνο διαφημιστικά αλλά κυρίως αυτά που πρέπει να βρεις λεφτά για να πληρώσεις.
Τα καλοκαίρια εκείνα που γυρίζοντας πίναμε τον καφέ με την παρέα και λέγαμε τις περιπέτειές μας, σβήσανε!
Όπως σβήνουν οι καλές αναμνήσεις από αυτά που κάποτε κάναμε, αφού η πραγματικότητα μας προσγειώνει σε μια καθημερινότητα με αβέβαιο αύριο.
Ακούς τους πολιτικούς μας να μιλούν για ανάπτυξη. Και τσαντίζεσαι. Βλέπεις δημοσιογράφους που όταν έκλεισε η ΕΡΤ έβριζαν το κατεστημένο και τώρα που προωθήθηκαν στη Δημόσια τηλεόραση χαμογελούν και κάνουν την πάπια και οργίζεσαι.
Δεν υπάρχει τίποτα λες.
Μια αξιοπρέπεια που είχαμε, πάνε να την αφανίσουν κι αυτή, με τα παιχνιδάκια τους για τους πλειστηριασμούς στη πρώτη κατοικία, στο εξοχικό στη ζωή σου!
Κι αν ο ήλιος που βράζει στις ψυχές μας, αρχίζει και καίει πιο πολύ;
Κι αν όλος αυτός ο προβληματισμός, η αγωνία, η απογοήτευση ξεκινήσει για τον ….ανένδοτο του λαού;
Οι μέρες που πλησιάζουν είναι κρίσιμες. Όλοι, πρέπει να το λάβουν υπόψη ότι μας έκλεψαν την ανεμελιά κι αυτό περνάει από τους γονείς στα παιδιά, και στα παιδιά των παιδιών τους.
Μα ο έλληνας, έτσι θα είναι πάντα;;;
