Γιατί δεν “χτίζονται” πλοία στην Ελλάδα!

Του Γιώργου Σ. Σκορδίλη

Διαβάζω την κοινή ανακοίνωση των ναυτεργατικών σωματείων που πρόσκεινται στο ΚΚΕ (ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, ΠΕΕΜΑΓΕΝ, ΠΕΠΡΝ, ΠΕΣ/ΝΑΤ) αναφορικά με τις παραγγελίες των Ελλήνων εφοπλιστών, εκ των οποίων ουδεμία υλοποιείται στην Ελλάδα και καταλήγω στο συμπέρασμα πως εν τέλει στο σπίτι του κρεμασμένου, ορισμένοι έχουν το θράσος να μιλάνε και για σχοινιά και για σαπούνια…

Tο γιατί έχει να πέσει σφυριά στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος εδώ και σχεδόν τρία χρόνια το γνωρίζουν ακόμη και οι σφήνες στα καρνάγια, ωστόσο ως ερώτημα δεν έχει ακόμη απαντηθεί από το ΚΚΕ.

Επίσης το ποιός έδερνε τους εργαζόμενους της ζώνης που αντιδρούσαν στην αεργία και την μιζέρια προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια νέα κατάσταση απαλλαγμένη από τις «απαιτήσεις» του Περισσού, είναι γνωστό στους πάντες.

Μέχρι και τους καντινιέρηδες της Ζώνης έφτασαν οι θερμοκέφαλοι του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ να δέρνουν και ύστερα είχαν και το θράσος να απειλούν και τους δημοσιογράφους όταν ασχολούνταν με τους ξυλοδαρμούς αυτούς, νομίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα βούλωναν τα στόματα.

Αναρωτούνται σήμερα οι κύριοι του ΚΚΕ γιατί οι Έλληνες εφοπλιστές ενώ χτίζουν μέσα στο 2013, 110 πλοία γιατί κανένα από αυτά δεν χτίζεται στην Ελλάδα;

Μα είναι πολύ απλή η απάντηση. Γιατί θέλουν (οι Έλληνες εφοπλιστές) πραγματικά να χτίσουν τα πλοία αυτά. Αν ήθελαν να καταστούν όμηροι του κάθε εργατοπατέρα για να φτάσουν στο τέλος να μην παραλάβουν ποτέ κανένα πλοίο, θα επέλεγαν την Ελλάδα.

Δεκάδες παραδείγματα ανθρώπων που όντας πεπεισμένοι ότι έπρεπε να χτίσουν τα πλοία τους στην Ελλάδα βρέθηκαν αιχμάλωτοι ενός άθλιου κομματικού μηχανισμού που τους οδήγησε στην καταστροφή.

Σήμερα λοιπόν, έρχονται οι νεκροθάφτες της Ελληνικής ναυπηγικής και επισκευαστικής βιομηχανίας και μας ζητάνε και τα ρέστα αντί να απολογηθούν στους χιλιάδες άξιους εργαζόμενους της Ζώνης και των Ναυπηγείων για την καταστροφή και την εξαθλίωση που έσπειραν εδώ και δεκαετίες.

Μια παρεούλα μερικών δεκάδων έμμισθων υπαλλήλων του ΚΚΕ διέλυσαν τα πάντα γύρω τους στη ναυπηγική βιομηχανία της χώρας επενδύοντας στην φτώχια και στην εξαθλίωση χιλιάδων εργαζομένων για να τους πουλήσουν μετά επανάσταση, φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Και όταν οι εργαζόμενοι αρνούνται να τους ακολουθήσουν, τότε φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα συσπείρωσης στις γραμμές του ΚΚΕ, ώστε να συνεχίσει η παρεούλα του Περισσού να υπάρχει…

Ούτε καν δηλαδή σοβαροί αριστεροί. Απλά καιροσκόποι αριστεριστές που θα έλεγε και ο Λένιν, αφού συγχέουν (ηθελημένα) τον τελικό στόχο με την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουν για να τον πετύχουν…

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, στηριζόμενος σε παλαιά στελέχη του ΚΚΕ που την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια πριν από αρκετό καιρό, έχει αρχίσει να ανεβαίνει δυναμικά μέσα στην Ζώνη και έφτασε στο σημείο να απέχει μια ανάσα από να υποσκελίσει τον Περισσό.

Η ραγδαία άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζεται στην Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη, ο οποίος εκλέγεται και στην Β΄ Πειραιά όπου εδρεύει και η Ζώνη, έχει θορυβήσει το ΚΚΕ το οποίο αναζητεί τρόπους να ανακόψει αυτή την ξέφρενη κούρσα.

Μια ακόμη δύναμη που ανεβαίνει δυναμικά μέσα στη Ζώνη είναι η Χρυσή Αυγή, η οποία έχει καταφέρει και έχει συσπειρώσει γύρω της μια αρκετά ισχυρή ομάδα εργαζομένων, τους οποίους δυστυχώς οι σύντροφοι του Περισσού δεν μπορούν να δείρουν, όπως έδερναν κάτι ταλαίπωρους της ΟΑΚΚΕ πριν από κανά – δύο χρόνια όταν επιχείρησαν να φτιάξουν νέο σωματείο στο Πέραμα.

Η δε στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να μην πάει στην σύσταση νέου σωματείου, αλλά να «χτυπηθεί» με το ΚΚΕ μέσα στο Συνδικάτο Μετάλλου και όχι έξω από αυτό, έχει προκαλέσει το νευρικό κλονισμό του Περισσού που βλέπει ότι το να χάσει τη Ζώνη είναι πλέον ένα υπαρκτό ενδεχόμενο.

Τα ναυτεργατικά σωματεία που πρόσκεινται στο ΚΚΕ, λόγω της συγκεχυμένης κατάστασης που επικρατεί μέσα στο Συνδικάτο Μετάλλου, ανέλαβαν πλέον πιο ενεργό ρόλο στην συσπείρωση των εργαζομένων της Ζώνης μέσα στις τάξεις του ΠΑΜΕ.

Δυστυχώς όμως, το πουλάκι έχει πετάξει… Διότι όλα αυτά είναι πολύ ωραία πολιτικά παιχνίδια τα οποία δεν μπορούν να φέρουν τα πλοία πίσω…