Στο επίκεντρο έντονης γαλλογερμανικής διένεξης πολιτιστικού χαρακτήρα με πολιτικές προεκτάσεις έχει βρεθεί η έκθεση που ξεκίνησε τον Απρίλιο και θα διαρκέσει έως τις 24 Ιουνίου στο Μουσείο του Λούβρου, η οποία φέρει τίτλο «De l’Allemagne, 1800-1939» και έχει αντικείμενο τη γερμανική τέχνη από την εποχή του ρομαντισμού μέχρι και τα χρόνια της ανόδου του εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία.
Σύσσωμος ο γερμανικός Τύπος καταγγέλλει το όραμα και την υφέρπουσα λογική της έκθεσης, κάνοντας λόγο για λογική ωμής και αβάσιμης αναγωγής που συνδέει την τέχνη με την ανάδυση του ναζισμού: ο εθνικοσοσιαλισμός, με τον οποίο τελειώνει η έκθεση, εμφανίζεται ως ένας αναπόφευκτος προορισμός, ο οποίος προετοιμαζόταν και αντικατοπτριζόταν μέσα από την τέχνη, και όχι ως μία πολιτική εξέλιξη.
Μάλιστα, η υψηλού κύρους εβδομαδιαία εφημερίδα «Die Zeit» υπήρξε η πρώτη που άσκησε δριμύτατη κριτική στην έκθεση των 200 έργων, χαρακτηρίζοντάς την «πολιτικό-πολιτισμικό σκάνδαλο». Δηλαδή, «η γερμανική τέχνη ήταν ανέκαθεν προγραμματισμένη για την καταστροφή και τον πόλεμο;» διερωτάται με κριτική διάθεση η εφημερίδα.
Από την πλευρά της, η καθημερινή συντηρητική «Frankfurter Allgemeine Zeitung» αναφέρει στον ίδιο πάντα τόνο: «Το Μουσείο του Λούβρου κατασκεύασε τη δική του εκδοχή της ιστορίας της Γερμανίας, επαναλαμβάνοντας και επαληθεύοντας όλα τα κλισέ περί σκοτεινού, ρομαντικού και με επικίνδυνες τάσεις γείτονα».
Ιδιαίτερη, δε, αίσθηση προκαλεί η παρουσία στο τέλος της έκθεσης ενός αποσπάσματος από την περίφημη κινηματογραφική ταινία προπαγάνδας της λατρεμένης κινηματογραφίστριας του Χίτλερ, Λένι Ρίφενσταλ, με τίτλο «Οι θεοί του σταδίου», καθώς και ένας συγκλονιστικός πίνακας του κατατρεγμένου από το Τρίτο Ράιχ Εβραίου ζωγράφου Μαξ Μπέκμαν με τίτλο «Η κόλαση των πτηνών».
Απέναντι σε αυτές τις κατηγορίες, όμως, το Μουσείο του Λούβρου δεν έμεινε «με σταυρωμένα χέρια»: σε επιστολή-απάντησή του στην «Die Zeit», ο διευθυντής του Λούβρου, Ανρί Λοϊρέτ, δήλωσε την έκπληξή του για το ξέσπασμα όλης αυτής της πολεμικής, υπογραμμίζοντας πως στόχος της έκθεσης ήταν, απεναντίας, η ανάδειξη του πλούτου και της πολυμορφίας της γερμανικής τέχνης από το 1800 έως και το 1939.
Επιστέγασμα όλης αυτής της διαμάχης αποτέλεσε η επίσκεψη της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ στην έκθεση, με ξεναγό τον Φρανσουά Ολάντ, οι φωτογραφίες των οποίων έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Κίνηση συμφιλίωσης ή σαρκασμού αυτή του Ολάντ; Κι όλα αυτά σε μία συγκυρία όπου επιδιώκεται η συναίνεση με σκοπό την προώθηση κοινής στρατηγικής για την καταπολέμηση της κρίσης στην Ευρώπη.
Επιμέλεια: Μάριος Μπουμπής
