Πώς ορίζεται ο ‘ημισκουμπρισμός’;
Μ: Ημισκουμπρισμός είναι τρόπος ζωής. Είναι ο τρόπος που ζούνε τα Ημισκούμπρια και όλοι όσοι τους έχουν αντιληφθεί και τους έχουν καταλάβει. Πιστεύω ότι είναι αρκετοί πια… Π: Ποιοι; Αυτοί που μας έχουν καταλάβει; Μ: Ναι, αυτοί που μας έχουν κατανοήσει επακριβώς. Που καταλαβαίνουν αυτά που λέμε και τον τρόπο σκέψης μας. Γιατί υπάρχει και πολύς κόσμος που μας γουστάρει αλλά δε καταλαβαίνει απόλυτα αυτά που λέμε. Ημισκουμπρισμός είναι να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με χαβαλέ, κυνισμό, σαρκασμό, σάτιρα, με κριτική… Π: Απ τη Κρήτη; (Γέλια) Μ: (Στον Πρύτανη) Σ’ αγαπώ!
Ημισκουμπρισμός είναι να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με χαβαλέ, κυνισμό, σαρκασμό, σάτιρα, με κριτική…
Η αντιμετώπιση πάντως δεν υπολείπεται και σοβαρότητας…
Μ: Πάντα αντιμετωπίζουμε τα πράγματα σοβαρά. Πάντα! Ακόμα και στον χαβαλέ είμαστε σοβαροί. Κάνουμε χαβαλέ με σοβαρά θέματα. Π: Και είναι σοβαρός ο χαβαλές. Μ: Πρέπει να είσαι σοβαρός στη σάτιρα και στο σαρκασμό. Αλλιώς κάνεις απλά πλάκα. Ο έλληνας έχει την ιδιαιτερότητα να γελάει άμα δει κάποιον να τσακίζεται, αλλά αν τσακιστεί ο ίδιος θα παρεξηγηθεί αν κάποιος άλλος γελάσει. Δε ξέρω κατά πόσο ο Έλληνας έχει χιούμορ… Π: Ο μεσογειακός κόσμος γενικά είναι έξω καρδιά. Δεν έχουμε το εκλεπτυσμένο χιούμορ… Μ: Είμαστε λίγο γκροτέσκοι με αυτά που μας αρέσουν και μας κάνουν να διασκεδάζουμε. 
Έχω την εντύπωση ότι σαν Ημισκούμπρια έχετε ξεφύγει από το hip-hop κλισέ με τις χρυσές καδένες και τις bimbo χορεύτριες…
Μ: Κάνεις λάθος. Το έχουμε ΚΑΙ αυτό. Π: Το πρώτο hip hop βίντεο στην Ελλάδα με γκόμενες ήταν των Ημισκουμπρίων! Βέβαια όλα τα πρώτα είναι δικά μας γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο πιο πριν. Το ‘Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία’. Μ: Οι γκόμενες δεν είναι κακό πράγμα. Είναι μες στη ζωή μας όπως και οι γκόμενοι είναι μες στη ζωή τους. Εμείς τις θέλουμε και αυτές μας θέλουν, είναι μια πραγματικότητα. Π: Απλά εμείς το κάνουμε με σεβασμό, ξεφεύγοντας από το νέο hip hop κατεστημένο που υποτιμάει τη γυναίκα. Μ: Θέλω να πω ότι οι γκόμενες, τα ακριβά αυτοκίνητα, τα μεγάλα σπίτια, τα λεφτά και τα χρυσαφικά, ήτανε στη hip hop κουλτούρα από το μηδέν του χρόνου! Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι παλαιότερα, ο ράπερ που θα έβγαινε με γκόμενες στο εξώφυλλο, μέσα στο δίσκο θα έλεγε και δέκα σοβαρά πράγματα. Τώρα δε λένε τίποτα. Λένε ‘είμαστε Ζουλού, είμαστε παρέα, έχουμε χρυσάφια, έχουμε διαμάντια» και πάλι αυτό. Γι αυτό κι εγώ δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω το ραπ των τελευταίων χρόνων σε αντίθεση με τον Πρύτανη που του αρέσει.
Είναι μεγάλη μ@λ@κία να βάζουμε ταμπού στη μουσική και γενικά στη τέχνη.
Υπάρχουνε ‘μη’ και ‘δεν πρέπει’ στο hip hop;
Μ: Στο hip hop δεν υπάρχουν ταμπού. Το θέμα είναι το πώς λες αυτό που θες να πεις. Έτσι και τα Ημισκούμπρια ήταν το όχημα που χρησιμοποιήσαμε για να εκφράσουμε τον δικό μας χαρακτήρα, τις απόψεις μας, το χαβαλέ μας… Αυτό που είμαστε στη παρέα μας, το κάναμε μουσική. Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του hip hop, η έκφραση. Πρόκειται για το μοναδικό μουσικό είδος με τόσους στίχους ανά τραγούδι. Π: Και στο οποίο ο κάθε καλλιτέχνης γράφει τους στίχους του και είναι δημιουργικός. Δεν υπάρχουν ‘σκέτοι’ ερμηνευτές στο hip hop. M: Είναι μεγάλη μαλακία να βάζουμε ταμπού στη μουσική και γενικά στη τέχνη. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις αρκεί αυτό που κάνεις να είναι καλό. Εκεί κρίνεσαι στο τέλος. Αν είναι δυνατόν στο hip hop να μη μιλάμε για γκόμενες, σχέσεις, σεξ και λεφτά… 
Αν τα Ημισκούμπρια ήταν παιδί, τώρα που γίνεται 17 χρονών μπαίνει στη φάση που ανοίγει τα φτερά του για να φύγει από τους γονείς. Σας τρομάζει αυτό;
Π: Είναι πάντα τρόμος για τους γονείς αυτό, και ειδικά στην ελληνική κοινωνία όπου οι γονείς είναι εγωιστές και θέλουν τα παιδιά δίπλα τους. Αν έχουμε κάνει σωστή δουλειά σαν γονείς, το παιδί θα μας θυμάται για πάντα, και θεωρώ ότι έχουμε κάνει καλή δουλειά σαν γονείς και κατ επέκταση σαν καλλιτέχνες. Η πορεία μας έχει δείξει ότι έχουν κερδίσει το χρόνο πολλά κομμάτια που έχουμε δημιουργήσει, και θεωρώ ότι θα συνεχίσουν να το κάνουν και στο μέλλον. Και σε βάθος χρόνου πιστεύω ότι θα μας θυμούνται για τα όσα καλά έχουμε αφήσει. Δεν ξέρω αν οι νέες μας δουλειές θα έχουν ανάλογη επιτυχία, αλλά ελπίζω ότι δε θα πάψουμε να είμαστε δημιουργικοί και είμαι αισιόδοξος ότι θα συνεχίσουμε να βγάζουμε νέες δουλειές. Άκουγα σήμερα στο ραδιόφωνο ότι βγάζουν νέους δίσκους ο Νταλάρας και ο Πανούσης, που είναι δεινόσαυροι! Μ: Η ‘επανάστα’ θα ήταν να βγάζανε δίσκο μαζί! (γέλια) Π: Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πέρα από το θέμα της πρωτοπορίας, κάναμε καλή δουλειά και γι αυτό έμεινε. Υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες που άμα τους ρωτήσεις να σου πούνε τραγούδια μας θα θυμούνται τουλάχιστον ένα. Πολύ πιθανό να θυμούνται και τα ονόματά μας. Μ: Και αν δε τα θυμούνται, θα σου πούνε ότι είναι ο Ψηλός, ο Κοντός και ο Τρελλάρας που αδυνάτισε!
Το γκρουπ είναι πιο πάνω από τον Μιθριδάτη, τον Πρύτανη και τον Μεντζέλο. Τα Ημισκούμπρια ανήκουν στον κόσμο.
Π: Είμαι γενικά ικανοποιημένος από τη πορεία μας και χαίρομαι που μπορούμε παρ όλη τη κρίση να ζούμε ακόμα από τη μουσική. Μ: Και θα σου πω και κάτι που μας είπε ο Dr Dreez ο οποίος είναι μαζί μας εδώ και πολλά χρόνια και έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν… Π: Και είναι αληθινός γιατρός. Όχι όπως ο Dr Pepper (γέλια) M: Ναι είναι ψυχίατρος και ασχολείται ενεργά με τη hip hop. Αυτό που μας είπε λοιπόν και το οποίο μου έχει μείνει, είναι ότι τα Ημισκούμπρια πια δε μας ανήκουν. Μπορεί να τα αποτελούμε σαν άνθρωποι αλλά πλέον δεν είναι δικά μας. Η έννοια ‘ημισκούμπρια’ και η δουλειά που έχουμε κάνει, μας ξεπερνάει σαν άτομα. Το γκρουπ είναι πιο πάνω από τον Μιθριδάτη, τον Πρύτανη και τον Μεντζέλο. Τα Ημισκούμπρια ανήκουν στον κόσμο. 
Είστε ικανοποιημένοι με τα όσα έχετε πετύχει μέχρι τώρα;
Μ: Ναι. Για μένα, όσα έχω κάνει μέχρι τώρα με το γκρουπ είναι αρκετά. Δεν νιώθω ότι χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο. Και το έχω ξαναπεί ότι αν αύριο με πατήσει ένα τρακτέρ, το έργο μου, μαζί με αυτά τα δύο άτομα, το άφησα. Οτιδήποτε κάνω από εδώ και πέρα, είναι έξτρα! Π: Θα μου αφήσεις τα δικαιώματά σου αν συμβεί αυτό το σκηνικό με το τρακτέρ; (γέλια)
Ξεκινήσατε με πρώτο δίσκο ’30 χρόνια επιτυχίες’. Το έχετε σκεφτεί ότι πλέον έχετε περάσει του δρόμου τα μισά;
Μ: Ναι το έχουμε σκεφτεί. Και μάλιστα είναι σίγουρο ότι στα 30 χρόνια θα κάνουμε ένα πολύ μεγάλο πάρτι. Θα είμαστε πολύ γριές τότε (γέλια) αλλά και πάλι πιστεύω ότι θα είμαστε καλοί. Ήδη μου φαίνεται φοβερό ότι και σε αυτή την ηλικία που είμαστε, συνεχίζουμε να αγαπάμε αυτή τη μουσική και να είμαστε δημιουργικοί, να γράφουμε στίχους, να γράφει ο Πρύτανης beat… Π: Εγώ φίλε γράφω μουσική, δε γράφω beat (γέλια) Μ: Ναι ρε! Κι εμείς γράφουμε ποίηση! (γέλια)
ΔΕΝ είναι καλλιτέχνης η Πάολα! Έτσι για να το οριοθετήσουμε!
Τη κρίση στη Κύπρο πώς την εισπράττετε;
Π: Είναι φοβερές οι εποχές που διανύουμε. Δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα βιώναμε τέτοιες καταστάσεις. Μ: Και έχουμε να τραβήξουμε πολλά ακόμα. Δε θα μείνει έτσι το πράμα. Η κρίση βοηθάει δημιουργικά; Μ: Γενικά νομίζω ότι οι δύσκολες συνθήκες βοηθάνε δημιουργικά. Το έχουνε πει μουσικοί, ζωγράφοι, σκηνοθέτες… 
Π: Σου βγαίνει δημιουργικότητα στα δύσκολα. Βέβαια απ τη μία σου βγαίνει η έμπνευση, αλλά δεδομένου ότι την επόμενη στιγμή πρέπει να επιβιώσει κάποιος και να βάλει φαΐ στο πιάτο του, δημιουργείται μια κόντρα μεταξύ της δημιουργικής φαντασίας και της ωμής καθημερινότητας. Οι καλλιτέχνες σε γενικές γραμμές είναι σε φάση διαρκούς προσπάθειας για επιβίωση… Μ: Πρέπει να οριοθετήσουμε όμως την έννοια του καλλιτέχνη. Γιατί υπάρχουν πολλοί ‘καλλιτέχνες’ που δε τους βάζω καν στην συνομοταξία! Π: Τι εννοείς ‘καλλιτέχνες’. Δεν λέω καλλιτέχνη την Πάολα! Μ: Καλά κάνεις και το λες γιατί ο κόσμος μπορεί να νομίζει ότι την θεωρούμε καλλιτέχνη. Π: ΔΕΝ είναι καλλιτέχνης η Πάολα! Έτσι για να το οριοθετήσουμε! Μ: Θα ‘έδινες’ πάντως στη Πάολα;
Για μένα ένα από τα θετικά της κρίσης είναι ότι η νέα γενιά έχει άπειρο ελεύθερο χρόνο, μιας που δεν έχει δουλειά, για να δημιουργήσει. Έχουνε τρέλα και διάθεση και το προχωράνε. Άλλο καλό της εποχής είναι η νοοτροπία του ‘κάθομαι που κάθομαι, ας δουλέψω τζάμπα’. Κάπως έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια οικονομία ανταλλαγής αγαθών που θα μας απελευθερώσει από την ανάγκη του χρήματος.
Π: Φίλε τρελά! (γέλια) Για να επιστρέψω όμως σε αυτό που έλεγα, η κρίση δημιουργεί μια πίεση στον καλλιτέχνη που προκειμένου να ζήσει αναγκάζεται να θυσιάσει την έμπνευσή του. Για μένα ένα από τα θετικά της κρίσης είναι ότι η νέα γενιά έχει άπειρο ελεύθερο χρόνο, μιας που δεν έχει δουλειά, για να δημιουργήσει. Έχουνε τρέλα και διάθεση και το προχωράνε. Άλλο καλό της εποχής είναι η νοοτροπία του ‘κάθομαι που κάθομαι, ας δουλέψω τζάμπα’. Κάπως έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια οικονομία ανταλλαγής αγαθών που θα μας απελευθερώσει από την ανάγκη του χρήματος. Μ: Το πρόβλημα είναι ότι πλέον δε μπορείς να είσαι επαγγελματίας μουσικός και να ζεις από τη μουσική. Π: Ή γενικά απ τη τέχνη. Μ: Είναι ευλογία να μπορείς να ζεις από τη τέχνη και είμαστε πολύ τυχεροί που τα καταφέρνουμε. Είναι άσχημο να μη μπορείς να ζήσεις από αυτό που γουστάρεις και δυστυχώς το 99% του κόσμου ζει κάνοντας δουλειές που δε του αρέσουν. 
Οι στίχοι σας βρίθουν από αναφορές σε βιώματα που έχουμε όσοι μεγαλώσαμε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Το ότι τα νέα παιδιά πλέον δεν έχουν την ίδια ποικιλία αναφορών σας αγχώνει; Από την άποψη ότι ίσως να μη μπορείτε να βρείτε σημείο επαφής;
Μ: Θα ήταν τραγικό να σου πω ότι με αγχώνει κάτι τέτοιο σε σχέση με τα Ημισκούμπρια και το αν θα μας ακούνε. Δεν με απασχολεί αυτό. Με απασχολεί σε γενικές γραμμές ότι η νέα γενιά δεν έχει να πιαστεί από πουθενά. Δεν έχει κανένας διάθεση και όρεξη να δώσει κατευθύνσεις στα νέα παιδιά. Μεγαλώνουν χωρίς λόγο ύπαρξης. Είναι μεγάλο δυστύχημα αυτό που βιώνουμε. Δεν έχει να κάνει με τη νέα γενιά και τα Ημισκούμπρια αλλά με τη νέα γενιά και μια ζωή που έχει μπροστά της. Αυτό που βλέπω να έρχεται από πίσω μας είναι ΤΡΑΓΙΚΟ. Δεν έχουν ιδέα που πάνε, δεν έχουν ιδέα που είναι και δεν έχουν ιδέα από πού έχουν έρθει… Δε φταίνε βέβαια τα παιδιά. Φταίει η προηγούμενη γενιά που τα μεγάλωσε έτσι. Βλέπεις από δεκαετία σε δεκαετία να ξέρουν όλο και λιγότερα. Και δεν περιμένω από τη παιδεία να διορθώσει το πρόβλημα, το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν πάντα σκατά. Αλλά τουλάχιστον εμείς είχαμε δυο τρία άτομα στο σπίτι να μας πούνε μερικά πράγματα. Στα νέα παιδιά απορώ αν μιλάει κανείς και τι τους λέει.
…δεν κάναμε σαν τους λαϊκούς που φτιάχνουν ένα κομμάτι και τα υπόλοιπα τα έκαναν copy-paste. Εμείς κοπιάζαμε για το κάθε τραγούδι. Ακόμα και για τα κομμάτια που ξέραμε ότι δε θα ακουστούν τόσο πολύ.
Π: Εγώ θεωρώ ότι η τηλεόραση φταίει… Μ: Αυτό δε το συζητάω. Η τηλεόραση είναι εργαλείο ‘λοβοτόμας’ αλλά εμείς το ξέρουμε! Π: Μη βλέποντας τηλεόραση απλά γλιτώνεις το κάψιμο του εγκεφάλου σου. Μ: Για να γυρίσω όμως σε αυτό που έλεγα, πραγματικά απορώ τι κουβεντιάζει μια νεοελληνική οικογένεια μπροστά σε ένα παιδί για να βλέπουμε τα παιδιά τόσο ζαβλακωμένα. Και ξέρω ότι όταν τα λέω αυτά ακούγομαι σαν μπάρμπας πεντακοσίων χρονών… Π: Γι αυτό σταμάτα! Μ: Όχι δε θα σταματήσω. Γιατί τα παιδιά που μας παρακολουθούνε, εμάς θα ακούσουν. Έφτασα πρόσφατα σε ένα συμπέρασμα. Ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, επειδή η ιστορία ξεχνιέται. Όταν δε φροντίζει κανένας να πει πέντε πράγματα στα παιδιά του, συμβάλλει στη παρακμή που ζούμε σήμερα, όχι απλά σαν έλληνες αλλά σαν πολίτες του κόσμου. Είναι παγκόσμιο και πανανθρώπινο το πρόβλημα. Όταν ξεχνάμε λοιπόν, έρχεται η ιστορία να μας τα θυμίσει! Γι αυτό ξεπετάγονται πάλι τα άκρα, ο ρατσισμός και η φτώχεια. Είναι αποτέλεσμα δεκαετιών σκατοκεφαλιάς. 
Οι αλλαγές στη δισκογραφία σας επηρέασαν;
Π: Σαν Ημισκούμπρια, αργήσαμε να μπούμε στην αλλαγή του παιχνιδιού στη μουσική. Πλέον δε χρειάζεται, δε πρέπει, και δε μπορείς να πουλάς cd. Εμείς επιμέναμε. Το παιχνίδι όμως είχε ήδη αλλάξει. Ο καλλιτέχνης πλέον είναι και επιχειρηματίας και χορηγός του εαυτού του και υπάλληλος του εαυτού του και εργάτης. Και ‘σκάβει’ προκειμένου να ‘χτίσει’ κάτι. Άμα το χτίσει και το ξεκινήσει, μπορεί και να βρεθούνε άνθρωποι που θα τον πάρουν και θα τον τρέξουν από εκεί και πέρα. Ο καλλιτέχνης έχει καταντήσει σκυλί μαύρο. Πρέπει να ανεβάζει μόνος του τα βίντεο του, να τα προωθεί στο facebook, να κάνει like στον εαυτό του κοκ. Μ: Το είχα συζητήσει αυτό το θέμα με τον Λουκιανό Κηλαϊδόνη και τον ρώτησα για ποιον λόγο δεν υπάρχει έξαρση πολιτισμού στην Ελλάδα όπως πριν από τριάντα χρόνια; Και δε μιλάμε μόνο για μουσική αλλά για κάθε μορφή τέχνης. Και ο Λουκιανός, που είναι σοφός άνθρωπος, μου λέει ότι θα ξαναγίνει αυτό το μπαμ, αλλά σε καμιά πενηνταριά χρόνια. Έτσι πάει το πράγμα. Είναι κύκλος. Και θα περάσουμε δύσκολα μέχρι να ξαναφτάσουμε σε αυτό το σημείο. Να φέρω και ένα παράδειγμα: Κάποιοι άνθρωποι στο παρελθόν, αγωνίστηκαν σκληρά για να μπορούμε εμείς τώρα να έχουμε οκτάωρη εργασία. Κάποιοι το ξεχάσανε αυτό, ότι χάθηκαν ακόμα και ζωές για μπορείς εσύ και κάθε εσύ να κάθεσαι οκτώ ώρες και να ‘παίζεις το πετσάκι’ σου, μέχρι να φύγεις για να ξύσεις τα παπάρια σου. Ήρθε η κρίση και μέσα σε μια νύχτα χάθηκε αυτό! Πάει το οκτάωρο. Τώρα δουλεύεις όσο θέλουν τα αφεντικά. Ή θα δουλεύεις δεκαοκτώ ώρες ή καμία, επειδή δε θα έχεις δουλειά. Ή θα κάνεις τρεις δουλειές για μισό μισθό. Και αντί να πάρουμε πέντε εκατομμύρια έλληνες τα καδρόνια να τα σπάσουμε, λέμε «δε πειράζει, ας πάω στον Τσαλίκη το βράδυ». Είναι η νοοτροπία του «ναι, μπορεί να μην έχω μία, και να έχω πάρει πούλο αλλά τι να κάνω; Να πάω να πεθάνω;» Ε ναι ρε μαλάκα! Να πεθάνεις! Καλό είναι να πεθάνεις κάποια στιγμή.
Δεν έχει κανένας διάθεση και όρεξη να δώσει κατευθύνσεις στα νέα παιδιά. Μεγαλώνουν χωρίς λόγο ύπαρξης. Είναι μεγάλο δυστύχημα αυτό που βιώνουμε.
Η λύση είναι η επανάσταση;
Μ: Επανάσταση για να γίνει, χρειάζεται ηγέτη. Δε μπορεί να γίνει από ένα τσούρμο. Πρέπει κάποιος να την οργανώσει. Υπάρχει; Θα υπάρξει; Π: Και ακόμα και να υπάρχει, δεν έχει το μπάτζετ να πληρώσει γύρω του τα μέσα για να το οργανώσει. Μ: Δε ξέρω αν είναι θέμα μπάτζετ. Ηγέτης υπάρχει όμως; Π: Ηγέτες υπάρχουν. Κι εγώ θα μπορούσα να είμαι ηγέτης, απλά δεν έχω την υποστήριξη. Μ: Πλάκα πλάκα αυτός που θα μπορούσε να είναι ηγέτης και που έχει αμέτρητους ακόλουθους, είναι ο Σάκης Ρουβάς στο twitter! Πραγματικά πλέον οι μοναδικοί ακόλουθοι και οι μοναδικοί ηγέτες είναι οι ‘σελεμπριτόνιοι’ και αυτοί που τους κάνουν follow… Για να διαβάζουμε «kalimera»!! Ακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι τους ‘σελεμπριτόνιους’ για να τους λένε ‘kalimera-kalinixta’! 
Π: Γιατί ρε; Σού χει πει εσένα άλλη φορά ‘καλημέρα’ ο Ρουβάς; (γέλια) Μ: Εμένα μου χει φτιάξει και αυγά μάτια. Τι να μου κλάσει η καλημέρα! –Τυχαία τον είπα τον Ρουβά επειδή έχει τους περισσότερους followers στο twitter. Π: Το θέμα είναι ότι και να υπάρχει ηγέτης, δε μπορούμε να τον βρούμε. Μ: Δεν υπάρχει σου λέω. Γιατί για να υπάρξει πρέπει να βγει από τα σκατά! Όλοι οι ηγέτες έχουν βγει από τη σαπίλα τη μαύρη. Πώς θα γίνεις ηγέτης αλλιώς; Πού να βρεθεί λοιπόν αρχηγός όταν μέχρι πριν από πέντε χρόνια ήμασταν όλοι με τα Cherokee; Όλες οι θείτσες με τα ‘τσερόκια’! Π: Γιατί; Τι πρόβλημα έχεις με τα ‘τσερόκια΄; Μ: Ρε δε μιλάω για σένα! Θείτσα είσαι; Είσαι ράπερ! Εσύ το ζεις! Λέω για τις θείτσες που το κάνουνε μόνο για τη μόστρα! Π: Πιστεύω ότι πριν από είκοσι χρόνια που ήταν αλλιώς τα πράγματα και δεν ήταν τόσο οργανωμένα, από άποψη μάρκετινγκ, θα μπορούσε να βγει κάποιος ηγέτης με το σπαθί του. Πλέον χρειάζεται χρήματα. Η επαναστατικότητα μόνο δεν αρκεί γιατί δε θα έχει τη στήριξη των μέσων, των λόμπι, του κεφαλαίου, πες το όπως θες.
Αυτό είναι το πρόβλημα του υπαρκτού καπιταλισμού;
Μ: Το μεγάλο πρόβλημα του καπιταλισμού είναι ότι δεν έχεις ορατό εχθρό! Δεν υπάρχει Νέμεσις. Για να βγει ένας ηγέτης, θα πρέπει να κοντράρει κάποιον. Ποιόν; Απρόσωπες τράπεζες και εταιρίες. Δεν υπάρχει ένας Χίτλερ ή κάποιος αντίστοιχος τύραννος απέναντί μας. Π: Οι ηγέτες του μέλλοντος ίσως να μπορούσαν να είναι οι Anonymous. Μια συμμαχία ανθρώπων, μια εταιρία ανθρώπων αν θες, που θα νικήσει τις άλλες εταιρίες. 
Υπάρχει λύση;
Π: Εγώ πιστεύω πολύ στη τεχνολογία. Την τεχνολογία 100% στην υπηρεσία του ανθρώπου. Επιστήμες, χρήμα και παροχή υπηρεσιών απόλυτα ισοκατανεμημένες στον κόσμο, που να μην χρειάζεται κανείς να σκοτώσει για λεφτά ή φαγητό. Η κόντρα να είναι μόνο για το ποιος θα προσφέρει περισσότερο στην τέχνη και την επιστήμη και όχι για το ποιος θα έχει περισσότερα φράγκα. Γιατί φράγκα θα έχουν όλοι. Εκεί τελειώνει το θέμα! ΠΡΥΤΑΝΗΣ! (γέλια)
Να το γυρίσουμε στη μουσική;
Π: Ε βέβαια να το γυρίσουμε! Τόση ώρα μ@λακίες…
Κάποιοι άνθρωποι στο παρελθόν, αγωνίστηκαν σκληρά για να μπορούμε εμείς τώρα να έχουμε οκτάωρη εργασία. Κάποιοι το ξεχάσανε αυτό…
Μουσικά τώρα πού βρίσκεστε;
Π: Άλλη ερώτηση! (γέλια) Μ: Κάνουμε πράγματα. Π: Ο Μιθριδάτης και ο Δημήτρης κάνανε τις δικές τους δουλειές. Έχει αλλάξει το παιχνίδι. Βγαίνει ένας καλλιτέχνης και δε γίνεται να τον ακούς παντού όπως παλιά. Άμα πω εγώ, που δε βγαίνω σε σκυλάδικα, σε κάποιον που τα γουστάρει, ότι δεν υπάρχει ένας λαϊκός τραγουδιστής εκεί έξω, θα μου πει «Είσαι τρελός! Είναι ο Φίτσουλας, ο Δημητροκάβλουλας, και τα σπάνε!» κι εγώ θα του πω «Μα τι λες τώρα; Ποιοι είναι αυτοί;». Όπως και θα έρθει μετά σε μένα ο λαϊκός και θα πει «Ρε Ημισκούμπρια, τόσα χρόνια δεν έχετε βγάλει τίποτα. Θυμάμαι το ‘βουκολικό’ και τη ‘Ντισκοτέκ’ και από τότε σιγή» Κι εκεί θα έρθει η σειρά μου να του πω «Είσαι τρελός; Έχουμε κάνει τόσα! Έχει κάνει ο Μιθριδάτης…» Μ: Ποιος Μιθριδάτης; Δε θα ξέρουν καν το κομμάτι που βγάλαμε το 2011! Π: Ζεις μόνο αυτά που παρακολουθείς και δε ξέρεις τίποτα άλλο. Κατά λάθος σήμερα άνοιξα ραδιόφωνο και άκουσα ότι βγάζουν δίσκους ο Πανούσης και ο Νταλάρας και αυτό που σκέφτηκα είναι ότι «Ωχ! Ζούνε αυτοί!». Κάπως έτσι και μέσα από το facebook αν κάποιος postάρει ένα link από Μιθριδάτη ή από Ημισκούμπρια, θα το δει ο άλλος και θα πει «Ωχ! Ζούνε αυτοί;» και θα το κλικάρει. http://vimeo.com/46189753
Αν έφτανε η κατάσταση στο απροχώρητο, θα το σκεφτόσασταν να πάτε Eurovision;
Π: Α, ανέκαθεν θέλαμε να πάμε Eurovision, και μπορούμε άνετα να πάμε. Το ‘Greek Lover’ ήταν κομμάτι φτιαγμένο για Eurovision! M: Εγώ γενικά έχω μεγάλη συμπάθεια σε οποιοδήποτε μουσικό γεγονός. Παρακολουθώ Eurovision γιατί με ενδιαφέρει τι σκατά θα ακούσω. Απλά μη του δίνουμε μεγαλύτερη έκταση από αυτό που πραγματικά είναι. Ένας διαγωνισμός τραγουδιού είναι και ποιος χέστηκε! Το είχαν κάνει κάποτε γεγονός της χρονιάς και μας πρήζανε τα ‘ούμπαλα’! Και επίσης διαφωνώ με το να δίνουμε τόσα φράγκα για τις αποστολές. Γιατί να πληρώνω εθνικό σωματοφύλακα για κάθε τραγουδιάρα; Είναι λίγο κιτσαριό η φάση αλλά δε παύει να είναι μουσικός διαγωνισμός. Δε πιστεύω πια ότι θα πηγαίναμε, γιατί έχει χαθεί το fun. Έχουμε πολλά προβλήματα για να στέλνουμε κόσμο σε τέτοιους διαγωνισμούς. Π: Και εμένα φέτος μου άρεσε το δικό μας. Μ: Δε το έχω ακούσει καν!
Πλάκα πλάκα αυτός που θα μπορούσε να είναι ηγέτης και που έχει αμέτρητους ακόλουθους, είναι ο Σάκης Ρουβάς…
Πες μου ότι δεν έχεις ακούσει και Παντελίδη…
Μ: Δεν έχω ακούσει ποτέ το κομμάτι του Παντελίδη! Επειδή είμαι στο ιντερνετ και δέχομαι κι εγώ όλη την υπερπληροφόρηση, ΕΠΙΛΕΓΩ τι θα ακούσω και τι όχι. Π: Εγώ δυο φορές το έχω ακούσει. Μ: Δε με ενδιέφερε ποτέ να ακούσω τον Παντελίδη. Νομίζω το άκουσα με το ζόρι, μια φορά κατά λάθος όταν είχα βγει έξω. Δεν πάτησα το play. Έχω τη δύναμη να ΜΗ πατήσω το play να δω τη κουράδα! Μου τη δίνει την επιλογή το ρημάδι το ίντερνετ. Με το που μπήκα και είδα έναν τύπο με φανέλα να έχει τραβήξει μόνος του ένα βίντεο και να έχει ενάμιση εκατομμύριο views, το κλεισα! Λέω όχι, δε θα μπω σε αυτή τη διαδικασία.
Τώρα που οι δισκογραφικές έχουν πεθάνει, είναι πιο δύσκολο για εσάς να κάνετε συνεργασίες όπως αυτές με τις οποίες κάνατε το αρχικό μπαμ;
Μ: Γιατί; Νομίζεις ότι οι δισκογραφικές τις οργάνωναν; Οι άνθρωποι με τους οποίους μιλάς τα έκαναν όλα μόνοι τους. Π: Ήμασταν ανέκαθεν παραγωγοί των εαυτών μας Μ: Όχι επειδή είμαστε ψώνια, αλλά επειδή απλά δεν ήξερε κανείς πώς να μας χειριστεί και πώς να μας δουλέψει. Δεν ήξεραν καλά καλά τι παίζουμε. Π: Το θέμα είναι ότι γίνονται συνεργασίες και μάλιστα είναι πιο εύκολο τώρα. Παλαιότερα μπορεί και να σου ζήταγαν και κάνα φράγκο. Όχι ότι έτυχε κάτι τέτοιο σε εμάς. Μ: Στο λαϊκό στερέωμα επεμβαίνανε οι εταιρίες πιέζοντας μεγάλα ονόματα να συνεργαστούν με νέους καλλιτέχνες για να τους προωθήσουν. Εμείς δε ζήσαμε κάτι τέτοιο. 
Είχατε κάνει στις αρχές της καριέρας σας και του ελληνικού hip hop γενικότερα, μια φοβερή συνεργασία με Goin Through και TXC στην ‘Πτώση’. Με αυτούς κρατάτε επαφές;
Π: Ναι με όλους. Με τον Αρτέμη μάλιστα μίλησα πρόσφατα. Όλοι είναι στην ίδια φάση με εμάς. Κάποιοι τη παλεύουν με τη μουσική, κάποιοι έχουν κάνει και πέντε βήματα παραπάνω, κάποιοι έχουν κάνει και επαγγελματικές προσπάθειες εκτός μουσικής. Γενικά όλοι το παλεύουμε, και μαζί και οι καινούριοι μέσα στην άγνοιά τους.
Ελληνική hip hop σκηνή υπάρχει;
Π: Εγώ θεωρώ ότι υπάρχει. Ο Μιθριδάτης έχει τελείως διαφορετική άποψη. Αυτοί που ασχολούνται με το hip hop θεωρούν ότι είναι underground, αλλά δεν είναι underground, είναι απλά αυτό που υπάρχει. Mainstream έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ή είναι ελάχιστοι. Μ: Έχουμε πει ότι underground είναι MONO η κασέτα του Μεντζέλου. Δεν υπάρχει άλλο underground. Π: Όλοι όμως όσοι ασχολούνται με hip hop θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται σαν underground γιατί είναι ό,τι είναι το έντεχνο για το λαϊκό. Στο τέλος όμως, όλοι θέλουν να είναι stars. Θέλουν να έχουν κόσμο στις συναυλίες και να γίνεται χαμός ή να έχουν τηλεοπτικές εκπομπές. Κι εμείς τον ίδιο στόχο έχουμε, να είμαστε νούμερο ένα. Τώρα το ποιοι το καταφέρνουν είναι άλλο πράγμα.
Κατά λάθος σήμερα άνοιξα ραδιόφωνο και άκουσα ότι βγάζουν δίσκους ο Πανούσης και ο Νταλάρας και αυτό που σκέφτηκα είναι ότι «Ωχ! Ζούνε αυτοί!»
Μ: Εγώ διαφωνώ με τον Πρύτανη. Δεν υπάρχει σκηνή, δεν υπήρχε ποτέ και δεν θα υπάρξει. Για να υπάρχει σκηνή πρέπει να υπάρχει πληθώρα καλλιτεχνών που να έχουν προσφέρει, να έχουν δισκογραφήσει και να έχουν δώσει τη ζωούλα τους. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχει κοινό, που στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Και δεν γίνεται να υπάρχει σκηνή όταν τα συγκροτήματα είναι τα 4-5 αρχικά που ξεκίνησαν. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, δυστυχώς ή ευτυχώς. Το αναμάσημα και το copy-paste των αρχικών συγκροτημάτων δε μου λέει τίποτα. Θα μου έλεγε αν λειτουργούσε σαν επιρροή και σαν εξέλιξη, αλλά δεν έχω ακούσει τίποτα να εξελίσσεται. Γελάω όταν ακούω ένα σωρό συγκροτήματα να δηλώνουν επηρεασμένα από τα ελληνικά, να μην έχουν ακούσει ούτε μισό κομμάτι αμερικάνικου hip hop. Όποιος κάνει τέτοιες δηλώσεις δεν έχει γνώσεις μουσικές γενικά, και δεν έχει γνώσεις για το hip hop ειδικά. Όταν μέχρι τα τέλη 90’s βγαίνανε συγκροτήματα μετά από εμάς που δισκογραφούσαν σε πολυεθνικές, με cd στα ράφια των δισκοπωλείων και δηλώνανε underground, πεθαίνω απ το γέλιο. Έχεις δίσκο στο ράφι, παίρνεις ποσοστά και το παίζεις underground; Λιώνω! Είσαι αστείος εσύ και όσοι σε ακούνε. Τώρα τι; Είμαστε όλοι underground επειδή δε δισκογραφεί κανείς; Αυθεντικός είναι μόνο αυτός που μέσα από το hip hop λέει αυτά που θέλει να πει, όπως τα λέει στους φίλους του, στη γκόμενά του και στη μάνα του. Λέει την άποψή του. Αυτός είναι αληθινός ράπερ. Και κατ’ επέκταση να είναι καλός, ταλαντούχος και να φτιάχνει και καλή μουσική. Όχι να παίρνεις μια σαπιομουσικούλα και «λέω την αποψή μου». Γιατί θα σε κρίνω και γι αυτό. Θα σε κρίνω για τη μουσική σου, για τον ήχο σου, για τη προχειροδουλειά σου και ας τα λες γαμάτα. Γιατί αν θες να λέγεσαι μουσικός κρίνεσαι σε όλα. Αλλιώς γράψε τους στίχους σου σε ένα blog.
Μουσική εκτός hip hop ακούτε;
Μ: Δε γίνεται να θες να λέγεσαι μουσικός και να μην ακούς τα πάντα. Πρέπει να ακούς και να ξέρεις μουσική. Να έχεις μουσική παιδεία. Ειδικά όταν λέμε ότι φτιάχνουμε hip hop, του οποίου η βάση είναι να δανείζεσαι μουσικά θέματα. Οι άνθρωποι αυτοί ακούγανε μουσική. Αν δεν υπήρχαν soul, funk, jazz κομμάτια, δεν θα υπήρχε hip hop. Ο Dr. Dre όταν έβγαλε το ‘Chronic’ to 1992, που είναι σημείο αναφοράς στην hip hop, όλο το δίσκο τον γέμισε με funkadelic αναφορές. Δεν υπάρχει κομμάτι χωρίς δειγματοληψία. Οπότε καταλαβαίνεις ότι κι εμείς σαν Ημισκούμπρια ακούμε πολλή μουσική!
Να πούμε για τα επετειακά.
Μ: Είναι πολύ σημαντικές συναυλίες για εμάς. Είναι σαν παγανιστικές τελετές που κάνουμε μαζί με τους οπαδούς. Π: Βρισκόμαστε γυμνοί και με μάσκες, και κάνουμε όργια. Μ: Το περσινό μας live, μας έδωσε πολύ μεγάλη δύναμη. Π: Πέρσι ήταν μια μεγάλη συναυλία, μετά από πολύ καιρό που είχαμε να δώσουμε μεγάλη συναυλία στην Αθήνα. Μ: Είναι σημαντικό για εμάς, γιατί δεν πάμε απλά να κάνουμε άλλο ένα live. Φέτος θα το κάνουμε πρώτη φορά και στη Θεσσαλονίκη. 6 Απριλίου θα είμαστε στο Fuzz και 13 Απριλίου στο Block 33. Γενικά η συναυλία θα είναι ένα ποτ πουρί από τη δισκογραφία μας όλα αυτά τα χρόνια. Θα ακουστούν και κομμάτια που δε λέμε συνήθως στα live μας.
Δε με ενδιέφερε ποτέ να ακούσω τον Παντελίδη. Νομίζω το άκουσα με το ζόρι, μια φορά κατά λάθος όταν είχα βγει έξω. Δεν πάτησα το play. Έχω τη δύναμη να ΜΗ πατήσω το play να δω τη κουρ@δ@!
Η επιλογή των κομματιών πώς γίνεται;
Π: Καθόμαστε και σκεφτόμαστε τι θέλουμε να παίξουμε και μετά βλέπουμε αν κάποιο κομμάτι το έχουμε παίξει πέρσι, να βάλουμε κάποιο άλλο στη θέση του. Πολύς κόσμος μας βλέπει μόνο μια φορά το χρόνο, και σαν Ημισκούμπρια σε σοβαρή παραγωγή στην Αθήνα, σπάνια μας έβλεπε γενικότερα. Μπορεί στην επαρχία να μας βλέπουν δυο και τρεις φορές, αλλά στην Αθήνα λιγότερες. Μ: Είναι καλό να κάνεις μια συναυλία στην Αθήνα σε έναν μεγάλο χώρο με καλό ήχο. Για την επιλογή των κομματιών, προσπαθούμε απλά να είναι ωραίο το αποτέλεσμα και να περάσει ο κόσμος καλά. Πρέπει να μη βαρεθεί ο κόσμος γιατί παίζουμε και πολύ σε αυτές τις συναυλίες. Πέρσι παίξαμε τρεις ώρες. Π: Βαρέθηκε ο κόσμος. Μ: Δε βαρέθηκε. Κουράστηκε. Εμείς στη σκηνή δε καταλαβαίνουμε τίποτα γιατί είμαστε in trance, και ξαφνικά αρχίζουμε να βλέπουμε πτώματα κάτω! Π: Σε στιλ «Σταματήστε! Θα σας δώσουμε άλλα δέκα ευρώ!» (γέλια) Μ: Τουλάχιστον σε value for money οι άνθρωποι έφυγαν ικανοποιημένοι, αλλά κατά τα άλλα τους εξουθενώσαμε. Π: Οπότε ελάτε με flip flops, με σαγιονάρες… M: Ναι! Ειδικά οι γκόμενες δε πρέπει να φοράνε τακούνια γιατί το κάνανε το λάθος κάποιες και τους κόβαν τα πόδια μετά με πριόνι! Δε λέει.
Υπάρχουν κομμάτια που δεν παίζετε ποτέ live;
Μ: Και βέβαια υπάρχουν. 
Αυτά τα κομμάτια, όταν τα ηχογραφείτε, σκέφτεστε ποτέ ότι η μοίρα τους θα είναι τέτοια που δε θα ακουστούν ποτέ ζωντανά;
Μ: Το κάθε κομμάτι έχει τη μοίρα που του αξίζει χωρίς να σημαίνει ότι τα κομμάτια που δεν έχουν παιχτεί ποτέ live δεν είναι καλά. Τα έχει εκτιμήσει κόσμος και τα εκτιμούμε κι εμείς. Ποτέ δε τους φερθήκαμε σα σε fillers. Είναι ένα πρόβλημα που είχαμε από την αρχή. Σε κάθε δίσκο βάζαμε δεκαπέντε κομμάτια. Και δεν κάναμε σαν τους λαϊκούς που φτιάχνουν ένα κομμάτι και τα υπόλοιπα τα έκαναν copy-paste. Εμείς κοπιάζαμε για το κάθε τραγούδι. Ακόμα και για τα κομμάτια που ξέραμε ότι δε θα ακουστούν τόσο πολύ. Όλα μας τα κομμάτια είχαν λόγο ύπαρξης και θεματολογία. Και κλαίγαμε που δε μπορούσαμε να βγάλουμε δεκαπέντε τραγούδια video clip. Και να το θέλαμε, δεν υπήρχε χρόνος. Από το ένα βίντεο στο άλλο περνάγανε πέντε μήνες οπότε μπαίναμε στη διαδικασία δημιουργίας νέου δίσκου. Πάντως το έχουμε σκεφτεί να κάνουμε παλιά μας κομμάτια video clip.
Φαντάζομαι ότι το video clip είναι πλέον πιο δύσκολη δουλειά, λόγω έλλειψης budget…
Μ: Παλαιότερα υπήρχαν απαιτήσεις. Τώρα ακόμα και απλά πράγματα να κάνεις, αρκεί να έχεις αισθητική. Αλλά χρειάζεται η εικόνα ακόμα κι αν είσαι μόνος σου να λες το ραπ σου σε ένα λευκό φόντο. Είναι εικόνα αυτό. Δίνεις κάτι παραπάνω.
Έχεις δίσκο στο ράφι, παίρνεις ποσοστά και το παίζεις underground; Λιώνω! Είσαι αστείος εσύ και όσοι σε ακούνε. Τώρα τι; Είμαστε όλοι underground επειδή δε δισκογραφεί κανείς; Αυθεντικός είναι μόνο αυτός που μέσα από το hip hop λέει αυτά που θέλει να πει, όπως τα λέει στους φίλους του, στη γκόμενά του και στη μάνα του. Λέει την άποψή του. Αυτός είναι αληθινός ράπερ.
Θέλετε να κλείσετε κάπως;
Μ: Παιδιά όλοι στο Fuzz στις 6 Απριλίου και στο Block 33 στις 13. Π: Και ξερό ψωμί! Μ: Θα φροντίσουμε να είμαστε καλύτεροι από πέρσι. Πιο αποδοτικοί, πιο διασκεδαστικοί, γιατί πραγματικά ο σκοπός μας είναι να κάνουμε τον κόσμο να περάσει καλά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληρωμή για εμάς από τη χαρά του κόσμου. Που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληρωμή αυτές τις μέρες! Π: Μη το λες αυτό, οι Πυξ Λαξ έκαναν τις τελευταίες τους συναυλίες και έγινε χαμός. Μ: Ναι, αλλά είναι διαφορετικά τα μεγέθη. Δεν έχουμε το μέγεθος του κόσμου των Πυξ Λαξ. Π: Δε μπορούμε να κοντραριστούμε με λαϊκό σχήμα. –Πλάκα κάνω! Μ: Εγώ όχι! (γέλια) Π: Πρέπει να διαφημίσουμε ότι θα είναι οι τελευταίες μας συναυλίες! Μ: Μη λες τέτοια πράγματα ρε! Π: Θα έρθουνε ρε μαλάκα. Αφού θα είναι οι τελευταίες! Δεύτε λάβετε! Μ: Μακάρι να μην είναι η τελευταία μας… Π: Δεν θα είναι Μ: Έτσι κι αλλιώς είπαμε ότι θα κάνουμε και στα 30 χρόνια! Πάντως ήταν πολύ ωραία πέρσι και φέτος ελπίζουμε να είναι ακόμα καλύτερα. Όσοι δηλαδή δεν ήρθανε, καλό θα είναι να έρθουν φέτος γιατί θα είναι εμπειρία ζωής! Και θα ακούσουν και τις νέες μας δουλειές, θα ακούσουν τα νέα αποκτήματα της Imiz Biz, τον stero mike, Σεξπυρ εννοείται, Don Freaka, Τριπα Κρου, DJ Vanilla, για support θα ανοίξουν οι Trendy Hooligans, αυτά στην Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη θα υπάρχουν υπέροχες βορειοελλαδίτικες εκπλήξεις. Θα είναι ο Tyler από τους Professional Sinnerz που θα παίξει μαζί με τον Σεξπυρ και θα ετοιμάσουμε και αρκετά ακόμα. Μακάρι και του χρόνου να το γιορτάσουμε έτσι διπλά, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. 
Κάτι τελευταίο;
Μ: Το μόνο που θέλω να πω είναι όλοι στο Fuzz και το Block 33. Α! Και επίσης, επειδή έχουμε μηνύματα από οπαδούς στο διαδίκτυο να ερχόμαστε στις πόλεις τους στη περιφέρεια, να απαντήσω ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να παίζουμε σε κάθε πόλη της Ελλάδας. Και δεν είναι και δική μας απόφαση. Πρέπει να υπάρχει ο χώρος να φιλοξενήσει το live και πρέπει κάποιος διοργανωτής να μας καλέσει. Οπότε τα συγκεκριμένα live, επειδή είναι στις δυο πιο μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και επειδή υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει να μας δει, σε κοντινές πόλεις, καλό θα είναι να κάνει το ταξίδι, γιατί δύσκολα θα δει τέτοια συναυλία των Ημισκουμπρίων στη πόλη του. Καλό είναι να πας να δεις το συγκρότημα που αγαπάς και σου αρέσει, σε μια ωραία συναυλία και έναν ωραίο χώρο. Αξίζει το κόπο να πάρεις ένα τρενάκι ή ένα λεωφορειάκι. Δε λέω αν κάποιος είναι Αλεξανδρούπολη ή Κρήτη, αλλά όσοι είναι μια δυο ώρες απόσταση, καλό θα είναι να κάνουν την αγγαρεία. Πέρσι ήρθαν και από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα! Π: Όποιος δε μπορεί να έρθει, ας με πάρει τηλέφωνο να του τα πω στο ακουστικό! (γέλια)
Ευχαριστούμε πολύ!
Μ: Εμείς ευχαριστούμε παιδιά! Νομίζω σας δώσαμε υλικό για τετρακόσιες συνεντεύξεις! Συνέντευξη στον Σεμπαστιαν Φραγκόπουλο Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου Video: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος
