Δεν υπάρχει άνθρωπος σ αυτή τη χώρα που να μη γνωρίζει τον τεράστιο Νίκο Γκάλη. Που να μην έχει ακούσει για τα κατορθώματα αυτού του ανθρώπου που ένωσε την Ελλάδα. Που έκανε μαζί με την ομάδα του τον Άρη, να σταματά κάθε δραστηριότητα τα βράδια της Πέμπτης και να πανηγυρίζει, να στεναχωριέται, να νιώθει περήφανος και να περιμένει την επόμενη φορά.
Ποιος θα ξεχάσει τα ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης, τότε, το 1987 με τις γιαγιάδες από τα χωριά να ξεματιάζουν τους παίκτες της Εθνικής και να δίνουν την ευχή τους στον Γκάλη και στα υπόλοιπα παιδιά.
Αυτός ο άνθρωπος, άλλαξε τα πάντα σ αυτόν τον τόπο. Έδωσε την ελπίδα, ότι αν δουλέψεις σκληρά δεν πρόκειται να μην πετύχεις. Κι η αναγνώριση θα έρθει έστω και αργά. Όπως αυτού του ανθρώπου, που έκανε χιλιάδες παιδιά να ασχοληθούν με το μπάσκετ και κυρίως να βάλει τις βάσεις για να γίνει η ελληνική καλαθόσφαιρα, από τις κορυφαίες στον κόσμο.
Ναι. Αυτός το πέτυχε αυτό. Κι όμως, μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο απλησίαστο. Με «υφάκι» και τουπέ.
Είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω πριν από μερικά χρόνια στην Χαλκιδική. Ότι και να χουν πει γι αυτόν τον άνθρωπο, είναι λίγο μπροστά στο μεγαλείο του. Ίσως ο πιο απλός άνθρωπος του κόσμου. Με σεμνότητα αφοπλιστική. Με βλέμμα που σε καθηλώνει και με κουβέντες σταράτες, χωρίς «σάλτσες».
Αυτόν τον άνθρωπο τον τίμησε η ομάδα του 18 χρόνια μετά. Φάουλ, είναι η αλήθεια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ που είπε κι ο ίδιος.
Η Πολιτεία άραγε, θα αποφασίσει να τιμήσει έναν Έλληνα, που αποτέλεσε παράδειγμα για γενιές και έδωσε κουράγιο και δύναμη, αλλά κυρίως ελπίδα στον λαό;
