Η απώλεια του Στάθη Ψάλτη ανοίγει το ζήτημα κατά πόσο ένα ταλέντο μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια ερμηνευτική μανιέρα, ενώ θα μπορούσε να υποδυθεί πολλούς και σημαντικούς ρόλους τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.
Μέσα από τις κωμωδίες του και τα εκφραστικά του μέσα κατάφερε να κερδίσει τη συμπάθεια των θεατών και να γίνει ένα πρόσωπο οικείο και αγαπητόΟ δημοφιλής ηθοποιός είχε συνεχή παρουσία στο θέατρο και στην επιθεώρηση, στην οποία εμφανιζόταν σχεδόν αποκλειστικά όλα τα χρόνια της καριέρας του.
Στη δεκαετία του ’80, που κυριαρχούσε η βιντεοκασέτα, ο Στάθης Ψάλτης συνήθιζε να κάνει φιλμ και όχι βιντεοκασέτες.
Μέσα από τις κωμωδίες του και τα εκφραστικά του μέσα κατάφερε να κερδίσει τη συμπάθεια των θεατών και να γίνει ένα πρόσωπο οικείο και αγαπητό.
Ωστόσο, ερμήνευσε με επιτυχία τόσο δραματικούς ρόλους όσο και κλασικούς κωμικούς, συμμετέχοντας το 2014 στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη και το 2016 στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, όπου υποδύθηκε την παραμάνα της Ιουλιέτας.
Από τον τηλεοπτικό «Συμβολαιογράφο» του Γιώργου Μιχαηλίδη, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Ραγκαβή με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο στον επώνυμο ρόλο, μέχρι το «Ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ στο θέατρο, ο Στάθης Ψάλτης απέδειξε ότι διέθετε μια εξαιρετική στόφα ηθοποιού και ότι μπορούσε να διαχειριστεί ερμηνευτικά μεγάλους και σημαντικούς ρόλους.
Ωστόσο, επέλεγε να εμφανίζεται στην επιθεώρηση και σε είδη θεάτρου στα οποία δεν υπήρχε η δυνατότητα να αναδείξει περαιτέρω το ταλέντο του. Ο ίδιος είχε αναφέρει χαρακτηριστικά σε μια συνέντευξή του: «Δυστυχώς, κάποιοι διαχώρισαν το θέατρο σε είδη: μοντέρνο, κλασικό, μιούζικαλ, μουσική κωμωδία, επιθεώρηση. Το θέατρο για μένα είναι ένα. Εάν έχεις τα κότσια, ανέβα στη σκηνή και παίξε επιθεώρηση, διαφορετικά μην το μαστιγώνεις!…Η επιθεώρηση είναι η καθημερινότητα.
»Η καθημερινότητα δεν πεθαίνει ποτέ. Όταν θα πεθάνει το σύμπαν, θα πεθάνει και η επιθεώρηση. Είναι και θα είναι κοντά στη νεολαία, γιατί την εκφράζει. Έχει πολιτική – κοινωνική σάτιρα και γι’ αυτό ταιριάζει με τους νέους. Το θέατρο σου μαθαίνει το πώς να προστατευτείς, να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου και να προχωρήσεις στη ζωή πέρα από το γέλιο. Εμένα αυτό με εκφράζει στους μονολόγους που συνήθως ερμηνεύω. Τη δυσκολία την έβλεπα πάντα ως δυσκολία. Το αστείο ως αστείο. Τα ξεχωρίζω αυτά τα πράγματα. Δεν μπορεί να είσαι πάντα χαρούμενος και ευτυχής, και όλα να είναι εντάξει… Όσοι λένε ότι γύρισα βιντεοκασέτες βγάζουν χολή και πίκρα απέναντι στον εαυτό τους και όχι σε μένα.
»Δεν έκανα ποτέ βιντεοκασέτα. Έκανα μόνο ταινίες. Εάν αυτές μετά μετεγγράφονταν σε βίντεο ή σήμερα ανεβαίνουν στο YouTube, αυτό δεν με αφορά. Ο Ψάλτης δεν έκανε ποτέ βιντεοκασέτα. Αλλά κι αν το είχα κάνει, να είστε σίγουρες ότι θα το είχα κάνει με επιτυχία».
Ο Στάθης Ψάλτης όλα αυτά τα χρόνια της καλλιτεχνικής του διαδρομής είχε καταφέρει να κερδίσει τη γενική αποδοχή τόσο από τον κόσμο όσο και από τους συναδέλφους του.
Το «γιατί» ένας χαρισματικός ηθοποιός επιλέγει να φυλακιστεί σε μια μανιέρα επαναλαμβάνοντας τις υποκριτικές ευκολίες του ίσως μπορεί να απαντηθεί από την ανάγκη της επιβίωσης και τη σκληρή πραγματικότητα… επειδή έτσι τα φέρνει η ζωή!
Τα τελευταία χρόνια ο δημοφιλής ηθοποιός είχε εκφράσει την επιθυμία του να παίξει Μπέκετ (κυρίως το «Περιμένοντας τον Γκοντό», όπως είχε δηλώσει) ή Σαίξπηρ, τον «Ριχάρδο τον Γ’». Τελικά, ερμήνευσε τον ρόλο της παραμάνας στον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ, ενώ η τελευταία εμφάνισή του στον κινηματογράφο είναι σε έναν μικρό ρόλο στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή για τον Καζαντζάκη, η οποία προγραμματίζεται να βγει στις αίθουσες το φθινόπωρο.
Ο Στάθης Ψάλτης πέρασε ως εξαιρετικό ταλέντο από τη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, παράρτημα τότε του Εθνικού Θεάτρου, και τελικά αποτέλεσε έναν από τους πιο αγαπητούς κωμικούς της γενιάς του! Φεύγοντας αφήνει πίσω του μεγάλη θλίψη.
Η συνέντευξη του Στάθη Ψάλτη είχε δημοσιευτεί στο SOUL #47.
Διαβάστε επίσης:
