Όσο και αν τα χρόνια έχουν συσσωρευτεί πάνω στους ώμους του, ο Μανώλης Γλέζος δεν μασάει τα λόγια του.
Σε μία πολύ σημαντική για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στιγμή όπου οι συνιστώσες του διαφωνούν μεταξύ τους και η κοινωνία έχει βυθιστεί σε μία ιδιότυπη απάθεια, ο Μανώλης Γλέζος, διαχρονικός όπως τον έχουμε συνηθίσει, δεν φοβάται την αυτοκριτική.
Παρατηρεί με ανησυχία το κόμμα του, ή καλύτερα την ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου, να αναλώνεται μεταξύ ευρώ και δραχμής χάνοντας τον στόχο. Παρακολουθεί τις εσωτερικές αντιπαλότητες και ως εκ τούτου την εσωκομματική διαπάλη για την διασφάλιση των μικροεξουσιών και αντιλαμβάνεται πως σε ένα αριστερό κίνημα που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, το ζητούμενο είναι η διαρκής αμφισβήτηση όσο και η ανάγκη συσπείρωσης όσο το δυνατόν περισσότερων κοινωνικών δυνάμεων. Ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερνε να συγκεντρώσει το 51%, ακόμη και τότε η ανάγκη συσπείρωσης και στήριξης της πολιτικής του κόμματος από τα λαϊκά ρεύματα θα ήταν απολύτως απαραίτητη. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει μιλώντας στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και στην εκπομπή του «Άγνωστος Μ».
Η αυτοκριτική δεν έβλαψε ποτέ κανέναν παρά μόνον τους μύωπες και τους αγκιστρωμένους πάνω στην μικρή τους εξουσία. Αυτό διδάσκει η ανελέητη ιστορία.
Πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για την Αριστερά η οποία θα έπρεπε να είναι η κατεξοχήν πολιτική δύναμη που η αυτοκριτική θα έπρεπε να ήταν απόλυτο θέσφατο. Ο Μανώλης Γλέζος το διδάχτηκε μέσα από ήττες, οπισθοχωρήσεις και παλινωδίες αυτής της ελληνικής Αριστεράς.
Γνώρισε από πρώτο χέρι τα αποτελέσματα των λανθασμένων επιλογών και της αναποτελεσματικότητας. Η σοφία όπως λένε, δυστυχώς έρχεται με τα χρόνια. Κανείς δεν γεννιέται μαζί της.
Παρακολουθήστε τον ειρμό του λόγου του όταν αναφέρεται στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην ανάλωση των στελεχών του δε δευτερεύοντα ζητήματα.
