Στις 5 Μαρτίου 2010 συζητήθηκε ενώπιον της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας η αίτηση ακυρώσεως που είχε καταθέσει ο Δορύλαος Κλαπάκης και ο Παναγιώτης Θεoδωρόπουλος, με την οποία προσέβαλαν τον νόμο βάσει του οποίου χορηγήθηκε από τη Βουλή οικοδομική άδεια στο εμπορικό κέντρο The Mall Athens, χωρίς καν να τηρηθούν, έστω για τα μάτια του κόσμου, οι κείμενες πολεοδομικές διατάξεις.
Την αίτηση ακυρώσεως συνυπέγραψε και η «Παρέμβαση Πολιτών Αμαρουσίου», (της οποίας οι δυο προσφεύγοντες είναι και ιδρυτικά μέλη) με δικηγόρους τον Παναγιώτη Θεοδωρόπουλο και την Κατερίνα Ψάλτη. Κατά την εισήγηση του εισηγητή – συμβούλου κ. Ρόζου, προτείνεται ο νόμος αυτός να κριθεί αντισυνταγματικός και ως εκ τούτου να ακυρωθούν οι επίμαχες διατάξεις, οι οποίες αφορούν στην κατασκευή αυτού του εμπορικού κέντρου.
Η δίκη αυτή έχει χαρακτηρισθεί από τους επιστημονικούς και νομικούς κύκλους ως «σταθμός» στην ιστορία της Ελλάδας. Αν και αφορμή γι’ αυτή την δίκη είναι το μη νόμιμο The Mall Athens, το αποτέλεσμα της δικαστικής διαμάχης θα καθορίσει, στο πλαίσιο πάντα των συνταγματικών επιταγών, την έκταση κάθε εξουσίας και τη δυνατότητα παρέμβασης του πολίτη στο κέντρο των αποφάσεων.
Με απλά λόγια, θα κριθεί εάν η Βουλή έχει την απόλυτη ελευθερία να νομοθετεί αντισυνταγματικά και ανεξέλεγκτα για οτιδήποτε. Και αν τελικά της επιτρέπεται να αναιρεί την δικαστική προστασία του πολίτη, που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του, έναντι των αυθαιρεσιών της Πολιτείας.
Επί της ουσίας θα εξεταστεί αν έχει η Βουλή το δικαίωμα να μπορεί αύριο με νόμο να μεταβάλει π.χ. το Δάσος Συγγρού στο Μαρούσι σε οικόπεδο, την πώληση όλης της έκτασής του σε εξευτελιστική τιμή, δίνοντας ταυτόχρονα με νόμο στον ιδιώτη και οικοδομική άδεια να κατασκευάσει και τη βίλα του μέσα στον συγκεκριμένο χώρο, ενώ και από την άλλη μεριά ο ελληνικός λαός, τα όργανα της πολιτείας και η δικαιοσύνη εγκλωβισμένοι θα παρακολουθούν ανήμποροι αυτή την καταστροφή ως απλοί θεατές.
Από την πλευρά των συμφερόντων του Ομίλου Λάτση και της Lamda Development, εκτός των άλλων, δικηγόροι ήταν οι καθηγητές Πανεπιστημίου, κ.κ. Πολίτης, Δέλλης, και Σπυρόπουλος, οι οποίοι υπερασπίσθηκαν τις θέσεις του Ομίλου. Μεταξύ άλλων, ισχυρίστηκαν ότι η Βουλή μπορεί να κάνει ό,τι θέλει (δηλαδή να αυθαιρετεί, να νομοθετεί καταστρατηγώντας κάθε έννοια νομιμότητας και σε αντίθεση με τις συνταγματικές διατάξεις) και όλα αυτά θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους ενός ιδιώτη, χωρίς να έχει δικαίωμα ο πολίτης να προσφεύγει στη δικαιοσύνη. Η δίκη της 5ης Μαρτίου θα μείνει στην ιστορία της Ελληνικής Δημοκρατίας, γιατί αφορά την αξιοπρέπεια του λαού μας και τα πραγματικά συμφέροντα της Εθνικής Οικονομίας.
Η υπόθεση αυτή, εν πολλοίς, θα κρίνει το μέλλον της χώρας. Γιατί θα κριθεί το αν η εκάστοτε σύνθεση της Βουλής μπορεί να αποφασίζει για την εκποίηση – όσο και αν ακούγεται υπερβολικό – π.χ. της Ακρόπολης, των ελληνικών νησιών, του ορυκτού πλούτου κ.ο.κ., εξυπηρετώντας έτσι τα στενά συμφέροντα ιδιωτών και κερδοσκόπων σε βάρος των εθνικών συμφερόντων και της ποιότητας ζωής των κατοίκων αυτής της χώρας Ελλήνων, δημιουργώντας ταυτόχρονα οικονομικές κρίσεις, όπως αυτή που έχουμε τώρα και πληρώνουμε σήμερα όλοι, εξαιτίας τέτοιων χαριστικών αντισυνταγματικών νομοθετικών ρυθμίσεων.
