Το υπό ίδρυση κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου ανεβάζει το θερμόμετρο και αυξάνει τον εκνευρισμό στη Χαριλάου Τρικούπη, με τον Βαγγέλη Βενιζέλο να βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού.
Η επίθεση που εξαπολύει εναντίον του Γιώργου -για ένα ασαφές συνέδριο του «χώρου», χωρίς μητρώο μελών, χωρίς καταστατικές προβλέψεις, χωρίς φραγμό ως προς το όνομα και τα σύμβολα- δείχνει την αμηχανία στην οποία έχει περιέλθει ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος έχει μεν ένα δίκιο υπό τη στενή έννοια του κομματικού και του προσωπικού συμφέροντος, παραγνωρίζει όμως επιδεικτικά την κληρονομική δομή των ελληνικών παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας. Με άλλα λόγια, ο εκσυγχρονιστής Γιώργος Παπανδρέου δείχνει να παραμένει πιστός στις αρχέγονες παραδόσεις του τόπου, με τις πολιτικές οικογένειες να θεωρούν το κόμμα και λίγο τσιφλίκι τους.
Υπό αυτήν την έννοια θα ήταν αδύνατον να μην αντιδράσει στην προσπάθεια του Βενιζέλου να διατηρήσει πάση θυσία τη θέση του στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα και εάν τα ποσοστά του κυλήσουν σε μονοψήφια νούμερα.
Παραδοσιακά τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ οι ενδιάμεσοι πρόεδροι ή πρωθυπουργοί Η επίθεση που εξαπολύει εναντίον του Γιώργου, για ένα ασαφές συνέδριο του «χώρου», χωρίς μητρώο μελών, χωρίς καταστατικές προβλέψεις, δείχνει την αμηχανία στην οποία έχει περιέλθει ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποτελούσαν τους «λαγούς» μιας κούρσας ούτως ώστε ο θώκος να παραδοθεί πάλι εν καιρώ στους φυσικούς κληρονόμους. Κάπως έτσι έγινε και με το δαχτυλίδι που παρέδωσε ο Σημίτης στον Γιώργο, παρά τις προσπάθειες των υποψήφιων δελφίνων του ΠΑΣΟΚ να αναρριχηθούν στα ύπατα αξιώματα. Ο Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός, υπέγραψε το μνημόνιο, έπεσε μέσα στο μάτι του κυκλώνα και μετά το ατυχές «λεφτά υπάρχουν», που του στοίχισε πολιτικά, προσπαθεί τώρα να επανακάμψει με ήπιο τρόπο, κυνηγώντας τις συγκυρίες.
Η επίθεση του Βενιζέλου είναι κάθετη: «Είναι αδιανόητο να υπονομευθεί η ενότητα από ένα πρόσωπο όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, που τιμήθηκε από το ΠΑΣΟΚ εκλεγόμενος Πρόεδρός του και αναδεικνυόμενος σε Πρωθυπουργό. Και μάλιστα σε Πρωθυπουργό της περιόδου των καταλυτικών επιλογών τόσο για την ένταξη στο μνημόνιο (2010), όσο και για το σχηματισμό κυβερνητικών συνεργασιών (2011). Μια τέτοια ενέργεια θα γινόταν χωρίς εμφανή πολιτικό λόγο, χωρίς ιστορική λογική, χωρίς συλλογικό πολιτικό στόχο. Αντιθέτως θα συνιστούσε προσβολή στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου και στους ιστορικούς αγώνες της παράταξης».
Από τα επιχειρήματά του αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Βενιζέλος, στριμωγμένος και αποδυναμωμένος πολιτικά ως δεκανίκι μιας κεντροδεξιάς συγκυβέρνησης, επικαλείται τα ιερά και τα όσια της παράταξης στην οποία αναρριχήθηκε εκμεταλλευόμενος κι εκείνος με τη σειρά του τις πολιτικές συγκυρίες προκειμένου να διασωθεί. Η πολιτική βουλιμία όμως σε αυτές τις περιπτώσεις κόβεται με το μαχαίρι όταν εμφανιστεί το αφεντικό, και στη συγκεκριμένη περίπτωση το αφεντικό είναι ένα. Ο Γιώργος Παπανδρέου.
Ό,τι και να επιχειρήσει η παρέα Βενιζέλου δεν θα έχει καμία τύχη, εφόσον η ιστορία διδάσκει πως τα τζάκια είναι απόρθητα από τους κοινούς θνητούς. Έτσι κι αλλιώς ο Βενιζέλος δεν είχε και δεν απέκτησε ποτέ την ευρύτερη λαϊκή αποδοχή, γι’ αυτό πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες του για παραμονή στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ και να περιοριστεί στον άχαρο ρόλο του μεταβατικού διαχειριστή.
Η κίνηση Παπανδρέου ωστόσο έχει και μια άλλη παράμετρο, η οποία δεν πρέπει να αγνοηθεί. Μπορεί
ο Γιώργος Παπανδρέου να απαιτεί τη σφραγίδα του κόμματος από τον Βενιζέλο, από τον ΣΥΡΙΖΑ όμως διεκδικεί την κομματική του πελατεία. Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι με την ίδρυση νέου κόμματος ο ΣΥΡΙΖΑ θα «αιμορραγήσει». Μεγάλο μέρος των οπαδών του ΠΑΣΟΚ που είχαν απογοητευτεί και μετακόμισαν στις τάξεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα μπορούσε να επιστρέψει πίσω – και σ’ αυτούς στοχεύει τώρα ο Παπανδρέου.
Για την αστική τάξη και τον επιχειρηματικό κόσμο η παρουσία του νέου κόμματος Παπανδρέου -δοθείσης της αδυναμίας της ΝΔ- θα αποτελούσε μια πρώτης τάξης λύση εξουσίας. Θα μπορούσε να χαμηλώσει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργώντας έναν δεύτερο και πιο σίγουρο πόλο συγκυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία από το παραπαίον σημερινό ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Με λίγα λόγια, αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και υπερθέαμα με εναλλαγές συναισθημάτων, υπό τη σκιά της οικονομικής κρίσης και των κινδύνων που συνεπάγεται.
