Πληθαίνουν οι προσωπικές μαρτυρίες για όσα συνέβησαν στις 13 Νοεμβρίου στο Παρίσι, με απλούς και «επώνυμους» ανθρώπους να περιγράφουν τη νύχτα που στιγμάτισε τη ζωή τους. Ανάμεσα τους, το αμερικάνικο ροκ συγκρότημα των Eagles of Death, που τη νύχτα των τρομοκρατικών επιθέσεων εμφανίζονταν στο θέατρο Μπατακλάν και σήμερα μιλούν συντετριμμένοι στην κάμερα, καθώς και ο παρουσιαστής Πιερ Ζαναζάκ, που βρέθηκε στη συναυλία και διηγείται με κάθε λεπτομέρεια πώς κατάφερε να γλιτώσει.
Όλοι όσοι κρύφτηκαν στο καμαρίνι τους σκοτώθηκαν – εκτός από ένα παιδί που είχε κρυφτεί κάτω από το δερμάτινο τζάκετ του Τζέσι Χιουζ
Οι Eagles of Death Metal είδαν φίλους, θαυμαστές και συνεργάτες τους να γίνονται στόχος κατά την τρομοκρατική επίθεση στον συναυλιακό χώρο, και 89 από αυτούς να σκοτώνονται. Στα προδημοσιευμένα αποσπάσματα συνέντευξής τους, ο Τζέσι Χιουζ αναφέρει πως όλοι όσοι κρύφτηκαν στο καμαρίνι τους σκοτώθηκαν – εκτός από ένα παιδί που είχε κρυφτεί κάτω από το δερμάτινο τζάκετ του κιθαρίστα και τραγουδιστή.
«Ο κόσμος παρίστανε τον νεκρό και ήταν τόσο τρομαγμένος – βασικός λόγος που σκοτώθηκαν τόσοι ήταν ότι πολλοί δεν θέλησαν να εγκαταλείψουν τους φίλους τους. Πολλοί άνθρωποι έβαλαν το σώμα τους μπροστά από άλλους» προσθέτει ο ίδιος.
Οι Eagles of Death Metal ανέβαλαν όλες τις συναυλίες τους, καθώς και την προβολή της ταινίας «The Redemption of the Devil» στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ, η οποία καταγράφει την προετοιμασία του νέου τους άλμπουμ.
«Peace, Love & Death Metal»
Εν τω μεταξύ, συγκλονίζουν τα μηνύματα που αναρτούν στη σελίδα των Eagles of Death Metal στο Facebook άνθρωποι που βρέθηκαν στην τελευταία συναυλία του συγκροτήματος.
«Ο φίλος μου (…), ένας άντρας που τον έλεγαν Ολιβιέ κι εγώ καταφέραμε να πηδήξουμε πάνω από τις θήκες του εξοπλισμού σας, που ήταν στοιβαγμένες στην αριστερή πλευρά της σκηνής. Κρυφτήκαμε εκεί για μια ώρα ελπίζοντας πως οι δολοφόνοι δεν θα μας βρουν. Μια βόμβα (ΝΑΙ, αυτά τα καθίκια είχαν βόμβες) εξερράγη ακριβώς δίπλα μας. Οι στοιβαγμένες θήκες και ο εξοπλισμός μάς προστάτεψαν και δεν γίναμε κομματάκια. Κατά κάποιον τρόπο, οι ζωές μας σώθηκαν χάρη σ’ εσάς …»
«Ήμουν με τον άντρα μου εκείνο το βράδυ. Σας γράφω αυτό το μήνυμα από το νοσοκομείο. Ο Αρνό χτυπήθηκε από μια σφαίρα στην πλάτη. Δεν θα μπορέσει να περπατήσει ξανά… Νιώθω άδεια, θλιμμένη και, πάνω απ’ όλα, θυμωμένη. Τον αγαπώ και θα αντιμετωπίσουμε αυτή τη φρίκη μαζί. Και θα πίνουμε μπίρες και θα ακούμε ροκ εν ρολ μέχρι την τελευταία μας πνοή.»
«Παρά τη φρίκη που ζήσαμε, τώρα πιστεύω ακόμη πιο πολύ στην ανθρωπότητα»«… Ο ξάδερφός μου και η γυναίκα του πέθαναν εκείνη τη νύχτα στο Μπατακλάν. Ήταν οι καλύτεροι άνθρωποι και οι πιο στενοί μου συγγενείς. … Αν, παιδιά, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στη σκηνή μπορέσετε να διαβάσετε τα ονόματα όσων πέθαναν εκείνη τη νύχτα, θα ήταν μεγάλη τιμή. Ή ό,τι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε για να μην τους αφήσετε να ξεχαστούν.»
«Ευχαριστώ για την ανάρτησή σας… Ήμουν εκεί με τον φίλο μου και το χρειαζόμουν πολύ από σας, παιδιά… ένα μήνυμα αγάπης… ένα μήνυμα ειρήνης… ένα μήνυμα που να δείχνει τη βαθιά μας θλίψη… Ευχαριστώ για τη χαρά που μας δώσατε πριν μας χτυπήσουν… Ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που με βοήθησαν να το σκάσω από το παράθυρο της οροφής, ευχαριστώ σε εκείνους που μας«Σας γράφω αυτό το μήνυμα από το νοσοκομείο. Ο Αρνό χτυπήθηκε από μια σφαίρα στην πλάτη. Δεν μπορέσει να περπατήσει ξανά…» έκρυψαν στο σπίτι τους… Είδα τόση αλληλεγγύη, που με βοήθησε πολύ να συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους, πιστεύω στην ανθρωπότητα ακόμα πιο πολύ τώρα, παρά τη φρίκη που ζήσαμε όλοι. Έκλαψα όταν άκουσα ένα κομμάτι σας χθες… Ήταν το πρώτο μουσικό κομμάτι που άκουσα μετά την τραγική μας νύχτα… θα τραγουδάμε τα τραγούδια σας ξανά και ξανά, και θα ροκάρουμε. Ειρήνη. Αγάπη σε όλους.»
«Έτρεχες πάνω σε ζωντανούς και πεθαμένους»
«Ήταν η Αποκάλυψη.» Αυτά είναι τα λόγια του Πιερ Ζαναζάκ, τηλεοπτικού παρουσιαστή και ραδιοφωνικού παραγωγού, που βρέθηκε τη νύχτα των τρομοκρατικών επιθέσεων στο θέατρο Μπατακλάν συνοδεύοντας την αδερφή του, η οποία είναι μεγάλη θαυμάστρια των Eagles of Death.
Ο Ζαναζάκ στεκόταν στο θεωρείο αριστερά από τη σκηνή, έπινε μπίρα και το διασκέδαζε. Όταν άκουσε τους πρώτους πυροβολισμούς, περίπου 50 λεπτά μετά την έναρξη της συναυλίας, νόμισε –όπως και πολλοί άλλοι– πως ήταν μέρος του σόου.
Ξαφνικά μια τεχνικός φωτισμού άναψε τα φώτα. Την πυροβόλησαν κι έπεσε κάτω. Ο παρουσιαστής λέει ότι η κίνηση της γυναίκας είχε στόχο να ειδοποιήσει το κοινό ότι γίνεται επίθεση. «Για μένα είναι ηρωίδα» δηλώνει ο Ζαναζάκ – και διευκρινίζει πως αυτή η γυναίκα είναι πια νεκρή.
«Δεν σκέφτεσαι τον χρόνο. Ένα λεπτό μπορεί να είναι δέκα, ή ένα δευτερόλεπτο – δεν καταλαβαίνεις…»Ακολούθησε πανικός. «Είδα έναν άντρα με αυτό το όπλο –δεν ξέρω αν ήταν Καλάσνικοφ, ήταν πολύ μεγάλο– κι έκανε κάπως έτσι (σ.σ.: παριστάνει πως πυροβολεί) πάνω σε όλους. Ήταν στην κεντρική είσοδο και στην ασφάλεια, επειδή οι άλλοι ήταν εκεί για να σκοτώσουν τους πάντες, δεν μπορούσες να πας, κι όλοι ουρλιάζανε, “Μην πας από κει, μην πας από κει”, απλώς πυροβολούσαν, τα άκουγες τα όπλα.»
Ο Ζαναζάκ εξηγεί πως όλοι ήταν τόσο τρομαγμένοι, που στην αρχή δεν ακούγονταν καθόλου φωνές, ούτε ήχοι, τίποτε. Ο κόσμος προσπαθούσε απλώς να διαφύγει.
«Γιατί, αν κάποιος ήθελε να ξεφύγει, ακόμα κι αν ο τρομοκράτης δεν ήταν στον χώρο, με το που άκουγαν κάποιον να κινείται, μπαμ, τον σκοτώνουν. Έχω πολλούς φίλους που έμειναν απλώς ξαπλωμένοι στο πάτωμα, με τα πτώματα πάνω τους, και το αίμα παντού, σαν να παίζουν σε σκηνή Αποκάλυψης – δεν το πιστεύεις ότι γίνεται.» Στη συνέχεια ο Ζαναζάκ έχασε την αίσθηση του χρόνου. «Ξέρεις, δεν σκέφτεσαι τον χρόνο. Ένα λεπτό μπορεί να είναι δέκα λέπτα ή ένα δευτερόλεπτο – δεν καταλαβαίνεις…»
»Απλώς έτρεξα. Έτρεξα, κάτω απ’ τις καρέκλες, εκεί μόνο, ξέρεις, είναι αδύνατο, κανείς δεν μπορεί να το κάνει, κι όμως αυτό κάναμε. Πήρα την αδερφή μου γιατί ήθελα να την προστατέψω, της είπα: “Έλα, έλα, πρέπει να τρέξουμε”.»
Οι αναμνήσεις του εφιάλτη που έζησε τον στοιχειώνουν και υποψιάζεται πως όσοι αναγκάστηκαν να παραστήσουν τους νεκρούς κάτω από τους σωρούς πτωμάτων θα έχουν καταρρεύσει πλήρως ψυχολογικά.
«Ήμασταν περίπου 300 άτομα, τρέχαμε, και πατάς τον καθένα, δεν σε νοιάζει κανείς» λέει ο επιζών της επίθεσης στο Μπατακλάν. «Ήταν εκεί μια έγκυος –το θυμάμαι αυτό– κι όλοι περνούσαν τρέχοντας από πάνω της… Κι όλοι ήταν απλώς έντρομοι. Ήταν η Αποκάλυψη, όλοι λέγανε: “Όχι, όχι, κάτω!”, κι ακούς αυτό τον ήχο των όπλων, έρχονταν ολοένα πιο κοντά, οπότε δεν ξέρεις πού να πας.»
«Φταίμε κι εμείς»
Και τότε, μέσα στον πανικό, έχασε την αδερφή του, καθώς το πλήθος έτρεξε προς μια στενή έξοδο με σκάλες που οδηγούσαν στα καμαρίνια των μουσικών. Δεν ήξερε αν ήταν ζωντανή ή νεκρή – την ξαναείδε μετά τη λήξη της επιχείρησης στο θέατρο. Πριν από αυτό, ο ίδιος και μερικοί άλλοι κρύβονταν τρομοκρατημένοι σε μια τουαλέτα, με μόλις έναν τοίχο να τους χωρίζει από τους τρομοκράτες.
Είχαν πιάσει τρεις ομήρους – ανάμεσά τους μια κοπέλα, που έκλαιγε ασταμάτητα.
«Γιατί κλαις; Γιατί κλαις;» ρωτούσαν οι τζιχαντιστές.
«Γιατί φοβάμαι.»
«Δεν χρειάζεται να φοβάσαι, σε λίγα λεπτά θα είσαι νεκρή, μην ανησυχείς λοιπόν.»
Ο Ζαναζάκ θυμάται πως η κοπέλα σταμάτησε αμέσως να κλαίει. Ένας από τους τρομοκράτες είπε: «Φταίει ο Φρανσουά Ολάντ, γιατί επιτίθεται στις χώρες μας».
«Δεν χρειάζεται να φοβάσαι, σε λίγα λεπτά θα είσαι νεκρή»
Παρά την αποστροφή που νιώθει για τις πράξεις των τρομοκρατών, ο Ζαναζάκ λέει πως αυτή η εμπειρία τον έκανε να αναθεωρήσει κάποιες απόψεις για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, και να καταλάβει ότι οι «παράπλευρες απώλειες» των μακρινών εκστρατειών σημαίνουν θανάτους αληθινών, συνηθισμένων ανθρώπων.
«Θέλω να πω κάτι πραγματικά απαίσιο, κι ο νους μου πάλι πάει στις οικογένειες των θυμάτων, οι κυβερνήσεις μας κάνουν απλώς αυτό που θεωρούν σωστό, αλλά σκοτώνουν αθώους ανθρώπους – είναι αλήθεια, και το ξέρουμε ότι είναι λυπηρό, αλλά δεν το σκεφτόμαστε, σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Οπότε… Ναι. Έχει δίκιο (σ.σ.: σε αυτό το σημείο ο τρομοκράτης). Δεν είναι δικαιολογία ή δεν ξέρω τι, τους μισώ και δεν θέλω να πω κάτι καλό γι’ αυτούς, αλλά αυτά τα λόγια είναι αληθινά, σκοτώνουμε αθώους συνεχώς, γιατί μας νοιάζουν μόνο τα πράγματα που θεωρούμε καλά, όπως ο δυτικός τρόπος ζωής. Ο καθένας μπορεί να ζήσει όπως θέλει, αν ο ένας σέβεται τον άλλον – αυτό είν’ όλο.»
Πηγή: RT, BBC, One News
