«Φτερωτός γιατρός», «ατσαλάκωτος», «Λουδοβίκος» κι άλλα πολλά είναι τα παρατσούκλια που ακολοθούν τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Τον άνθρωπο που συνέδεσε το όνομά του με τον αθλητισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση.
Πριν από αρκετό καιρό έγραψε στο προφίλ του στο Facebook: «Η Νέμεσις έρχεται… ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ». Η απόφαση του δικαστηρίου τον αναγκάσε να βουρκώσει… Δεν μπορούσε να πιστέψει πως θα κατέληγε στη φυλακή…
Ποιος όμως είναι ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος;
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947, ενώ έλκει την καταγωγή του από το Αίγιο. Αποφοίτησε από το Ε’ Γυμνάσιο και εν συνεχεία από το Α’ Λύκειο Θεσσαλονίκης.
Σπούδασε στην Οδοντιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του χειρουργού οδοντιάτρου. Άσκησε το επάγγελμα του οδοντιάτρου μέχρι το 1981, οπότε και εκλέχτηκε βουλευτής Θεσσαλονίκης.
(Με την σύζυγό του Ελένη Σωτηριάδου)
Αθλητική δραστηριότητα
Υπήρξε σημαντικός δρομέας ταχύτητας στην Ελλάδα. Αναδείχθηκε αρκετές φορές πρωταθλητής Ελλάδος και Βαλκανιονίκης στα 100μ., ενώ κατέκτησε τρία ευρωπαϊκά μετάλλια: το πρώτο στο Ελσίνκι το 1971, το δεύτερο το 1972 στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας και το τρίτο το 1976 στο Μόναχο.
(Σε νεαρή ηλικία)
Πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου (1972) και του Μόντρεαλ το 1976 (ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής). Το 1980 εξελέγη πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Αθλητικών Σωματείων Θεσσαλονίκης. Υπήρξε αθλητής του Μορφωτικού Αθλητικού Συλλόγου «ΑΕΤΟΣ».
Πρωταγωνίστησε επί πολλά χρόνια στους διεθνείς στίβους, ισοφάρισε το πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα 100 μέτρα, ενώ ήταν κάτοχος του πανελλήνιου ρεκόρ στα 100 μέτρα επί 21 συνεχή χρόνια.
(Το καλοκαίρι του 1972 στους Ολυμπιακούς Αγώνες που πραγματοποιήθηκαν στο Μόναχο της Δυτικής Γερμανίας)
Πλέον των άλλων διακρίσεων κατέκτησε τρία μετάλλια Πανευρωπαϊκών Αγώνων. Ανακηρύχθηκε το 1971 και το 1972 καλύτερος αθλητής της χρονιάς από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου.
Συμμετοχή στα κοινά
(Στον δήμο Θεσσαλονίκης)
Το 1978 έθεσε υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές και εκλέχθηκε πρώτος δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης. Το 1980 εξελέγη πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Αθλητικών Σωματείων Θεσσαλονίκης. Από το 1981 έως και το τέλος του 1998 εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής. Την περίοδο 1991-92 διετέλεσε υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού, με μεγάλη δραστηριότητα στον τομέα της κατασκευής αθλητικών έργων. Το 1998 παραιτήθηκε από βουλευτής, για να αναλάβει τα καθήκοντα του δημάρχου Θεσσαλονίκης, έπειτα από εκλογή με ποσοστό 54,21%.
(Με τον Νικήτα Κακλαμάνη στην ΚΕΔΕ)
Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία στις εκλογές του 1981, όταν εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Α’ Θεσσαλονίκης. Επανεξελέγη σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι και το 1996. Στις δημοτικές εκλογές του 1998 έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο της Θεσσαλονίκης απέναντι στον Θρασύβουλο Λαζαρίδη (τότε δήμαρχο Καλαμαριάς) και εξελέγη. Στις επόμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις (2002 με βασικό αντίπαλο τον Σπύρο Βούγια και 2006 με βασικό αντίπαλο τη Χρύσα Αράπογλου) επανεξελέγη δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Η θητεία του ως δημάρχου ολοκληρώθηκε το 2010.
Στο βιογραφικό του σημείωμα που βρίσκεται αναρτημένο στη σελίδα του στο Facebook αναφέρεται ότι «ανέδειξε την ενότητα, την αξιοπιστία, την αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητα, σε κυρίαρχα στοιχεία της Δημοτικής Αρχής της Θεσσαλονίκης».
Το δικαστήριο σχημάτισε αντίθετη άποψη…
