Ορισμένοι πιθανόν να αισθάνθηκαν παράξενα, όταν στην ερώτηση των δημοσιογράφων εάν ήταν Αλβανοί οι δράστες απάντησα «αυτό δεν παίζει ρόλο, σημασία έχει ότι ήταν άνθρωποι»…
Φίλοι αναγνώστες της zougla.gr, οι άνθρωποι, όταν αγριέψουν, ανεξαρτήτως χρώματος ή φυλής, συμπεριφέρονται λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο. Με αφήνει, ως εκ τούτου, παγερά αδιάφορο, όταν χάνοντας το κεφάλι μου πληροφορηθώ στον άλλο κόσμο -εφόσον κάτι τέτοιο είναι εφικτό- ότι ο Προκρούστης μου ήταν Έλληνας, Αλβανός, Πακιστανός ή Γιαπωνέζος.
Παρακάμπτοντας, λοιπόν, τις χρυσαυγίτικες ερμηνείες περί εγκληματικότητας και άλλα όσα φαιδρά γράφονται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι ούτε πανικοβλήθηκα ούτε σοκαρίστηκα. Εδώ και πολύ καιρό συνειδητοποιώ την πραγματικότητα που κάποιοι προσπαθούν να ωραιοποιήσουν και ορισμένοι άλλοι, κλεισμένοι εντός των τειχών, να αγνοήσουν. Η κοινωνία μας αγρίεψε ασύμμετρα, την ίδια στιγμή που διάφορες κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες, αντί να αντιμετωπίσουν στο σύνολό του το πρόβλημα, επιχειρούν να περισώσουν τα κεκτημένα. Ό,τι συνέβαινε κατά τη διάρκεια των είκοσι προηγούμενων ετών, όταν οι εκπομπές μου αποτελούσαν για μεγάλη μερίδα του φιλοθεάμονος κοινού ευχάριστο διάλειμμα στους καναπέδες με πίτσες, μπίρες και αναψυκτικά. Αυτός ο γραψαρχιδισμός, συγχωρήστε μου την έκφραση, όπου ένας περιθωριακός τύπος (Τριανταφυλλόπουλος) περιέγραφε τον κατήφορο κατά τρόπο εντυπωσιακό, οι εκπομπές του έκαναν τρελά νούμερα, το κανάλι κέρδιζε από τις διαφημίσεις και τα πινάκια των δικαστικών αιθουσών ήταν γεμάτα με το επώνυμό του, ανήκουν πλέον στο παρελθόν.
Τώρα, ήρθε η ώρα του απολογισμού και της αλήθειας. Δεν κομπάζω ότι εγώ σας τα έλεγα, όταν αρκετοί με αποκαλούσατε υπερβολικό. Απλώς σας υπενθυμίζω ότι είναι πιθανόν να έχει διαγράψει η διαδικασία της λήθης και εκμεταλλευόμενος το κακό μου συναπάντημα με αυτούς τους ευγενικούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ, φωνάζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ότι, εάν δεν αλλάξουμε τον κακό μας εαυτό, καραδοκούν τα χειρότερα.
Ειλικρινά, δεν σοκαρίστηκα, γιατί το περίμενα. Όπως περίμενα στον πόλεμο του Ιράκ αυτό που επρόκειτο να αντιμετωπίσω. Όπως περίμενα στην περιπέτεια με το πούλμαν των Γιαπωνέζων υπομονετικά να περάσει ο θυμός του μακαρίτη Κεντήρα και να πάρει την καραμπίνα -αφού είχε σκοτώσει ορισμένους λίγο νωρίτερα- από το κεφάλι μου. Είναι η δουλειά μου, που αγαπώ και σέβομαι.
Κλείνοντας αυτήν την απαράδεκτα μεγάλη εισαγωγή για ρεπορτάζ, θέλω να ευχαριστήσω και τους τέσσερις ληστές που είχαν την ψυχραιμία να με αντιμετωπίσουν χωρίς να πυροβολήσουν. Εκεί που φτάσαμε ως κοινωνία, οφείλουμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη μεγαλοψυχία των εν δυνάμει δημίων μας και όχι στην επάρκεια των Αρχών και των… σωμάτων ημών.
(Βίντεο από την πρώτη κάμερα ασφαλείας)
(Βίντεο από τη δεύτερη κάμερα ασφαλείας)
Δεν είναι, λοιπόν, υπερβολή να σας πω ότι έζησα στιγμές πολέμου, όταν έπειτα από ένα μπαράζ ριπών και μεμονωμένων πυροβολισμών στις 03.30 τα ξημερώματα βγήκα από το σπίτι, για να διαπιστώσω εάν υπάρχουν… ζωντανοί!
Διανύοντας λιγότερα από 100 μέτρα μπήκα στην οδό Αντιγόνης, που οδηγεί στον κεντρικό δρόμο, και εκεί αντελήφθην ότι στη διασταύρωση Αντιγόνης με Θησέως (προέκταση της Κηφισίας) τέσσερα άτομα με βαρύ οπλισμό, ακροβολισμένα δύο σε κάθε πλευρά του δρόμου, προσπαθούσαν να καλυφθούν. Θεώρησα ότι επρόκειτο για άνδρες της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και κατέβασα την ταχύτητα του αυτοκινήτου μου, για να μην αιφνιδιαστούν και να έχουν χρόνο αντίδρασης. Ήταν πιθανόν κατά τη διάρκεια τέτοιας εμπλοκής να με εκλάβουν ως αντίπαλο και να ρίξουν. Όλα αυτά, φυσικά, μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου, γιατί εν τω μεταξύ, όταν άρχισαν να τρέχουν κατά πάνω μου, κατάλαβα περί ποίων επρόκειτο. Ζήτησα από τον άτυχο φιλοξενούμενό μου, που είχε την ατυχή έμπνευση να με συνοδέψει, να είναι ήρεμος, για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με τον σωστότερο τρόπο. Σας διαβεβαιώνω ότι η έκπληξή τους κάτω από τις κουκούλες που φορούσαν ήταν φανερή όταν με αναγνώρισαν: «Α, ο δημοσιογράφος»…
Σε αυτές τις περιπτώσεις ποτέ δεν γνωρίζεις εάν κάτι τέτοιο είναι καλό ή κακό. Ωστόσο, οι φίλοι των εκπομπών μου, ληστές – τηλεθεατές, φαίνεται ότι είχαν καλές αναμνήσεις από το παρελθόν κι έτσι μετά την ταχύτατη αλλαγή θέσεων, εκείνοι στο αυτοκίνητο κι εγώ στον δρόμο, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη ζωή μόνο του αυτοκινήτου μου και όχι εμού και του συνοδηγού μου.
Άφησαν την τσάντα μου στον δρόμο, εάν προσέξετε, τη μαζεύω κάποια στιγμή όταν αποχωρούν φωνάζοντας, ενώ με σημαδεύουν ακόμα, «μη σε νοιάζει, το αυτοκίνητό σου θα επιστραφεί. Όχι δημοσιότητα, κάμερες και αστυνομία». Δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους, το κατανοώ, είναι ένα αυτοκίνητο επικίνδυνο για όποιον δεν το γνωρίζει. Όσο για τις κάμερες, ήταν αδύνατον στον Τριανταφυλλόπουλο να κάτσουν δύο ατυχείς συγκυρίες ταυτόχρονα. Ληστεία άνευ εικόνας σε μία γειτονιά όπου οι κάμερες ασφαλείας καιροφυλακτούν παντού.
Ο λόγος που δίνω στη δημοσιότητα αυτό το υλικό, χωρίς μάλιστα να εκθέτει την άλλη πλευρά εφόσον τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών δεν είναι αναγνωρίσιμα, είναι ένας: να σταματήσει ο εθισμός μας στη βία της καθημερινότητας! Ό,τι συμβαίνει είναι μόνο η αρχή μίας παρακμάζουσας κοινωνίας κι αυτά τα τέσσερα παιδιά είναι ο καθρέφτης της. Τα μούτρα μας, με λίγα λόγια. Εάν δεν πάρουμε το μήνυμα τώρα, είναι πολύ πιθανόν την επόμενη φορά, εκτός από τον επικήδειο του Τριανταφυλλόπουλου, να ακούσουμε και άλλους ήχους, πολύ πιο εφιαλτικούς από το κροτάλισμα των καλάσνικοφ έξω από το σπίτι μας…
Διαβάστε επίσης Στον εισαγγελέα ο ληστής της “Σπείρας των 4”
