Αμφισβητεί ευθέως το Συμβούλιο της Επικρατείας τη δυνατότητα του ΣΔΟΕ για τη δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών σε περιπτώσεις ελέγχου μεγάλης φοροδιαφυγής.
Παρά τη γνωμοδότηση του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Νίκου Παντελή ο οποίος τάσσεται υπέρ της δέσμευσης τραπεζικών λογαριασμών και περιουσιακών στοιχείων,όταν διαπιστώνεται μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγή για τη διασφάλιση των συμφερόντων του Δημοσίου, η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου κρίνει ότι δεν είναι επαρκής ο λόγος αυτός για να καταστήσει συνταγματικά ανεκτή τη συγκεκριμένη δυνατότητα του ΣΔΟΕ.
Ο κ. Παντελής είχε κληθεί να γνωμοδοτήσει μετά τη νομοθετική ασάφεια που είχε προκύψει για το εάν μετά την ψήφιση του 4223/2013 που τροποποίησε τον προγενέστερο νόμο 3296/ 2004 έχει την αρμοδιότητα το ΣΔΟΕ να προχωρά σε δεσμεύσεις τραπεζικών λογαριασμών και περιουσιακών στοιχείων. Δύο μήνες μετά τη γνωμοδότηση του κ. Παντελή έρχεται η Ολομέλεια του ΣτΕ και ακυρώνει όμως πράξη του προϊσταμένου του ΣΔΟΕ.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ έκανε δεκτή αίτηση επιχειρηματία γεωργικών μηχανημάτων στη Θράκη και ακύρωσε πράξη του προϊσταμένου του ΣΔΟΕ με την οποία αποφασίστηκε το 2011 η δέσμευση των πάσης φύσεως τραπεζικών λογαριασμών επιχειρηματία γεωργικών μηχανημάτων από τη Θράκη, κατά τη διάρκεια ελέγχου λόγω ενδείξεων φοροδιαφυγής και λαθρεμπορίας μεγάλης έκτασης. Σύμφωνα με το ΣτΕ, η ενέργεια αυτή του προϊσταμένου του ΣΔΟΕ « στερείται νομίμου ερείσματος γιατί εκδόθηκε βάση του άρθρου 30 παρ. 5 του Ν. 3296/2004 που κρίθηκε αντίθετο στα άρθρα 5,17 και 25 του Συντάγματος και στο πρώτο πρόσθετο πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ».
Η Ολομέλεια υιοθετώντας σχετική απόφαση του Δ Τμήματος έκρινε ότι «η δέσμευση αποσκοπεί μεν στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος για να διατηρούνται τα περιουσιακά στοιχεία του ελεγχομένου και να είναι δυνατή η ικανοποίηση αξιώσεων του δημοσίου εφόσον βεβαιωθεί η πιθανολογούμενη παράβαση» αλλά δεν αρκεί για να «για να καταστήσει συνταγματικά ανεκτή μια τόσο σοβαρή επέμβαση σε συνταγματικώς προστατευόμενα αγαθά του ελεγχομένου».
Οι σύμβουλοι Επικρατείας θεωρούν πως η διάταξη είναι αόριστη αφήνοντας ένα ευρύ περιθώριο διακριτικής ευχέρειας στη διοίκηση χωρίς να καθορίζονται με σαφή και συγκεκριμένο τρόπο οι προϋποθέσεις εφαρμογής του μέτρου. Και αυτό γιατί, δεν τίθεται περιορισμός στην έκταση και στη διάρκεια της δέσμευσης καθώς και στις διαδικασίες για την άρση του με την πρόβλεψη διαδικαστικών εγγυήσεων.
Επιμέλεια: Xρήστος Μαζάνης
