Γαϊδουράγκαθα 2017 – Ζαβοί Τρακάρ Μέρος 1ο

Κείμενο, Φωτογραφίες: Νίκος Τσαμάνδουρας

Η συνταγή ήταν πετυχημένη από πέρυσι, το μόνο που έλειπε ήταν η επανάληψή της. Ο λόγος για τους «Πόθους στα Γαϊδουράγκαθα», όπου στη φετινή 2η εκδοχή τους είχαν τον διόλου αινιγματικό τίτλο «Ζαβοί Τρακάρ». Όπως απεδείχθη, ο τίτλος δικαίωσε την πραγματικότητα (ή το αντίθετο), αφού η μεγάλη παρέα που μαζεύτηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης ήταν ένα μάτσο «Ζαβοί» μεν, ρομαντικοί δε «παραβάτες» της μοτοσυκλέτας. Το «Τρακάρ» ίσχυε επίσης, με πάνω από 30 σχετικά απαλές πτώσεις, όσο το επέτρεπαν οι πέτρες και η κακοτράχαλη άσφαλτος των κρητικών δρόμων.

Δεν θα κρύψω την ανησυχία μου για τη συμμετοχή μου σε αυτό το «αγωνιστικό» διήμερο. Η βάση της εκδήλωσης ήταν το MRCG (Motorcycle Restoring and Customizing Greece, ένα ιντερνετικό «τερατούργημα» με στόχο την επιστροφή της μοτοσυκλέτας στην ουσία της και όχι την καταναλωτική της προσέγγιση, του Λάζαρου Αλεξάκη, συγγραφέα μεταξύ άλλων 2 βιβλίων –τα οποία αξίζει να διαβάσετε- που πραγματεύονται τη ζωή μέσα από το υπαρξιακό πρίσμα της μοτοσυκλέτας (πςςς, Λάζαρε, ξέρω σου άρεσε αυτό). Η περσινή μου συμμετοχή στο διήμερο ήταν ..μονοήμερη, καθώς το Honda CΒR 125 R του 2007 που διαθέτω προς καθημερινή χρήση, σμπαραλιάστηκε ελαφρώς την πρώτη μέρα της εκδρομής σε ένα βατό κατά τα άλλα χωματόδρομο. Τότε, χωρίς τη βοήθεια του Χρήστου Κωστάκη με την τεράστια, τετράτροχη εργαλειοθήκη του, η επιστροφή θα ήταν αδύνατη και το άτυχο Honda θα ήταν ακόμα εκεί, στα βουνά της νότιας Κρήτης.

Πάμε στο 2017 όμως, όπου σε μια απόφαση της τελευταίας στιγμής, το άτυχο cbrάκι μου φορτώθηκε απλά με ένα υπνόσακο και εγώ με ένα σακίδιο πλάτης, με μια φωτογραφική και μια αλλαξιά ρούχα. Α, και δεματικά, μπόλικα δεματικά, ότι πολυτιμότερο για τον μοτοσυκλετιστή στην περίπτωση «ξαφνικού συμμαζέματος» πλαστικών και λοιπών εξαρτημάτων μοτοσυκλέτας.

Μέρα 1η, βρε λες;

Η παρέα, γιατί αυτό είμασταν πάνω από όλα, μαζεύτηκε πρωί πρωί στο Ηράκλειο. Και όταν λέμε μαζεύτηκε εννοούμε από παντού, αφού πλήθος μοτοσυκλετών από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας αλλά και από διαφορετικές κατηγορίες και δεκαετίες, ήταν όπως και στους «Πόθους», εκεί. Ένα υπέροχο συνονθύλευμα δίτροχων με πάνω από 100 μοτοσυκλέτες θα ξεκινούσε τη ζύμωση των μικρών ιστοριών που θα έγραφαν ιστορία στις παρέες. Το συνονθύλευμα αυτό έμελλε να γίνει «αχταρμάς» βέβαια, όταν θα αποχαιρετούσαμε για πρώτη φορά τη γλυκιά άσφαλτο στα Καπετανιανά, για χάρη ενός ακόμα βατού χωματόδρομου δίχως τέλος.

 Ο κατήφορος μεγάλος, οι πέτρες πολλές και η σκόνη περισσότερη. Ενδιαφέρουσα πινελιά οι γκρεμοί γύρω μας, που σε κάθε στροφή μας θύμιζαν πόσο ωραία είναι η ζωή και πως καλό θα ήταν να τη συνεχίσουμε, φτάνοντας το μηχανικό φρένο στα όρια του και τα συμβατικά τακάκια/δίσκους/ταμπούρα να γίνονται κάλλιστα συσκευές μαγειρέματος. Η κατάληξη του χωματόδρομου ή της «κροκάλας που μας εκδικήθηκε» αν προτιμάτε, ήταν το εντυπωσιακό φαράγγι της Τρυπητής.

Ακόμα πιο εντυπωσιακή ήταν η πείνα μας μετά από όλα αυτά, που βρήκε καταφύγιο στην ταβέρνα του Αγησίλαου, όπου αν και προετοιμασμένος για την επερχόμενη επέλαση των βαρβάρων, δεν υπολόγισε ότι θα φτάναμε νωρίτερα, ως άλλοι καθαρόαιμοι ραλίστες. Ας είναι όμως, το ψητό στο ξυλόφουρνο μας έκανε να του το συγχωρήσουμε. Μετά την αναπλήρωση και σε ηλεκτρολύτες (εντάξει, μπύρες και καφέδες κυρίως), η πρώτη μέρα θα έφτανε οσονούπω στο τέλος της. Η ζωή θα ξανατραβούσε χωμάτινη ανηφόρα για το εντουρεμένο cbrακι μου, πάνω από το φαράγγι αυτή τη φορά, με την «οργάνωση» να μας παρέχει την επιλογή του plan B για μας τους ασφάλτινους, με την εναλλακτική ασφάλτινης προσέγγισης έναντι της χωμάτινης, με προορισμό τους Καλούς Λιμένες. Τα δύο γκρούπ συναντήθηκαν εκεί για τα απαραίτητα μίνι «ρεκτιφιέ», στομαχικό ανεφοδιασμό και διανυκτέρευση κάτω από το αστρικό στερέωμα.

Κάπως έτσι τελείωσε η 1^η μέρα ενός Σαββατοκύριακου που θα μας έμενε αξέχαστο, κάπου εδώ επίσης τελειώνει και το 1^ο μέρος του αφιερώματος σε αυτό. 

Δείτε μερικές ακόμα φωτογραφίες της 1^ης μέρας και αναμείνατε στην οθόνη για το 2^ο μέρος!