«Ζωές που δεν αξίζει να βιωθούν»

Κλεάνθης Γρίβας
28/09/2018
 

Το διπλό λιντσάρισμα του αβοήθητου, ημιθανούς, πεσμένου στο έδαφος και παντελώς ανίκανου να αμυνθεί Ζακ Κωστόπουλου από ορισμένα (ένστολα και μη) ανθρωπόσκυλα (που έφτασαν στο σημείο να τον μεταφέρουν νεκρό με… χειροπέδες στο νοσοκομείο) αποτελεί φτύσιμο στο πρόσωπο της κοινωνίας που τα ανέχεται και προβάλλει στον ορίζοντα το μέλλον που της επιφυλάσσει η βαρβαρότητά τους. «Θέλεις να έχεις μια εικόνα του μέλλοντος; Φαντάσου μια μπότα να συντρίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα…» (George Orwell, 1984).

Κάθε ευνομούμενη κοινωνία έχει ανάγκη από ευσυνείδητους πολίτες και ευσυνείδητους αστυνομικούς. Μόνο εκφυλισμένες και εν αποσυνθέσει κοινωνίες έχουν ανάγκη από ανθρωπόσκυλα.

 

 

Το αποτρόπαιο διπλό λιντσάρισμα του ημιθανούς Ζακ Κωστόπουλου, πρώτα από «αγανακτισμένους» μικροαστούς και, εν συνεχεία, από οκτώ (!) αστυνομικούς, ακολουθήθηκε από ένα παροξυσμό τηλεπαρουσιαστικής αχρειότητας από ορισμένα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης, από τα οποία η βαρβαρότητα των «αγανακτισμένων πολιτών» και των ένστολων ομογάλακτών τους εισβάλλει καθημερινά στη ζωή μας και μας εθίζει απειλητικά σ’ αυτή, προβάλλοντάς την στο κοινωνικό σώμα με αναφορές ή παραλείψεις που τείνουν να δικαιώνουν τους θύτες και να ενοχοποιούν τα θύματα.

 

Πρωταγωνιστές σ’ αυτή τη διάχυση της βαρβαρότητας στο κοινωνικό σώμα είναι ορισμένοι «τηλεπαρουσιαστές» [που, κακώς, προβάλλονται ως «δημοσιογράφοι», δεδομένου ότι δεν γράφουν τίποτα αλλά εκφωνούν – ό,τι τους δίνουν], οι οποίοι, κατά κανόνα, στερούνται προσόντων τόσο τυπικών (πανεπιστημιακές σπουδές) όσο και ουσιαστικών (μόρφωση, καλλιέργεια, ευαισθησία και κριτική σκέψη) και οι οποίοι εκφωνούν (εν αγνοία τους;) έναν ανησυχητικά επαναλαμβανόμενο επικήδειο μιας δημοκρατίας που επί δέκα χρόνια ασφυκτιά στον γύψο μιας τιμωρητικής «θεραπείας-σοκ», με αποτέλεσμα να πυροδοτείται εξακολουθητικά το ερπετικό τμήμα του εγκεφάλου του (εγγενώς, σχιζοφρενικού) ανθρώπινου ζώου.

Δεν συνειδητοποιήσαμε το μέγιστο δίδαγμα από την εμπειρία του δρόμου που οδηγεί στην κόλαση – ενός δρόμου που τον έχουμε ξαναβαδίσει στο παρελθόν: Όταν τίθενται εκτός νόμου ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, που «η ζωή τους δεν αξίζει να βιωθεί» είναι σίγουρο ότι δεν θ’ αργήσει να τεθεί εκτός νόμου και η κοινωνία ως όλο, με την επικράτηση του νόμου της ναζιστικής ζούγκλας που απειλεί πια ανοικτά την Ευρώπη και τον πολιτισμό της.

 

Η εξόντωση εκείνων που «η ζωή τους δεν αξίζει να βιωθεί» άρχισε με την ατιμώρητη δολοφονική δράση του αληταριάτου των Ταγμάτων Εφόδου (SA) στους δρόμους από τα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους από τους ανεγκέφαλους φορείς της ναζιστικής παράνοιας. Εφαρμόστηκε με το εφιαλτικό Πρόγραμμα Εξόντωσης (Σχέδιο Aktion T-4) με την άμεση συνέργεια χιλιάδων «επιφανών» εκπροσώπων της Ιατρικής «Επιστήμης» στη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων διανοητικά «υπολειπόμενων», ψυχικά «ασθενών», ατόμων με σωματικές αναπηρίες, ομοφυλόφιλων και κάθε είδους «περιθωριακών». Και κατέληξε στη γενοκτονία 6 εκατομμυρίων Εβραίων και μισού εκατομμυρίου Ρομά και στην εκατόμβη των 65 εκατομμυρίων νεκρών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Άγνοια, άνοια, παράνοια, σχιζοφρένεια; Κατάδυση στο ασυνείδητο; Ανάδυση του ασυνείδητου; Η παρανοϊκή φλέβα που διατρέχει το -εγγενώς, σχιζοφρενικό- ανθρώπινο είδος; Κανένας δεν θέλει ή δεν μπορεί να αρθρώσει μια πειστική απάντηση. Κι ενώ συνεχίζεται η «ερμηνευτική διαμάχη» για την επανεμφάνιση της βαρβαρότητας (κυρίως με τη μορφή της αυτοδικίας και της δικαίωσής της), το αίμα συνεχίζει να ρέει, η τρομοκρατία εξακολουθεί να ασκείται (κυρίως αλλά όχι μόνο, από αλήτες-μέλη των συμμοριών των αναγεννημένων Ταγμάτων Εφόδου που «ζέχνουν» ανεγκεφαλισμό, αυξητικές ορμόνες, αναβολικά, και παράνοια) και η εξουσία δεν θέλει ή δεν μπορεί να επιβάλλει τους κανόνες της νομιμότητας που η ίδια θεσπίζει, με αποτέλεσμα «μια μπότα να συντρίβει [εξακολουθητικά] ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Για πάντα…». Συμπτώματα συλλογικής σχιζοφρένειας, σημεία των σκοτεινών καιρών ή απλώς εισαγωγή στο «1984»;

 

Σε κάθε περίπτωση, ο σταδιακός εθισμός στις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στις παραβιάσεις της νομιμότητας τόσο από αυτοδικούντες «πολίτες» όσο και από ένστολους που είναι εντεταλμένοι για την υπεράσπισή της, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο ρουά-ματ της δημοκρατίας.

Ένας δρόμος στρωμένος με το τρίπτυχο «αίμα – σπέρμα – βία» (που προσφέρεται σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις από τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης) σε συνδυασμό με την αυξανόμενη ανοχή της κοινωνίας απέναντι στην αποκρουστική αυτοδικία και στον εκτροχιασμό μιας μερίδας ένστολων, έχει μία και μόνο κατάληξη. Η ιστορία έχει αποφανθεί αμετάκλητα για τις συνέπειες της καλλιέργειας αυτού του εκρηκτικού μείγματος. Αλλά, ατυχώς, το μόνο σίγουρο δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι οι άνθρωποι δεν διδάσκονται τίποτε απ’ αυτή. Πράγμα που τους υποχρεώνει να την ξαναζούν περιοδικά.

 

 

Με το πρώτο ιατροδικαστικό «πόρισμα» για το διπλό λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, το οποίο ελέγχεται από άποψη μορφής (δομή και γλώσσα) και περιεχομένου (παρατιθέμενα ή παραληφθέντα στοιχεία), ανεξηγήτως πώς «συμφώνησε» (!!!) και ο τεχνικός σύμβουλος που επέλεξε η οικογένεια του δολοφονηθέντος (πράγμα, κατά τη γνώμη μου, δείχνει ότι επρόκειτο για μια ατυχή επιλογή).

Απ’ αυτό το πρώτο «πόρισμα», που συνέταξαν οι ιατροδικαστές κ. Νίκος Καλογριάς και κ. Σουλτάνα Μαριανού, η κοινωνία πληροφορήθηκε τις εξής, άκρως καινοφανείς «επιστημονικές» διαπιστώσεις του τύπου «από την Πόλη έρχομαι…»:

1) Ότι διαπιστώθηκαν «κάποια τραύματα διάσπαρτα σε διάφορα σημεία του σώματος [σκοπίμως δεν αναφέρεται σε ποια σημεία;] που από μόνα τους δεν δικαιολογούν το θάνατο», παρά το γεγονός ότι αυτά τα τραύματα (όσο μικρά και αν είναι) προέρχονταν από χτυπήματα στο κεφάλι, τα οποία μπορούν να προκαλέσουν εγκεφαλικό οίδημα με συνέπεια να προκληθεί θάνατος.
 

2) Ότι «σ’ αυτή τη φάση αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι δεν υπήρχαν θανατηφόρες κακώσεις μακροσκοπικά από τη νεκροτομή που έγινε που να δικαιολογούν τον θάνατο». Ήγουν, τουτέστιν, δηλαδή, με άλλους λόγους ήτοι, με βάση την «ιδιότυπη αντίληψη» περί ιατροδικαστικής επιστήμης που έχουν οι ως άνω ιατροδικαστές, μόνο μακροσκοπικά διαπιστούμενες σοβαρές κακώσεις μπορούν να δικαιολογούν τον θάνατο. (!!!) Βέβαια, το αν αυτό συνιστά επιστημονική απόφανση ή ανέκδοτο, είναι ένα άλλο ζήτημα.

3) Ότι επειδή το θύμα του λιντσαρίσματος «είχε μικρά θλαστικά τραύματα που από μόνα τους δεν δικαιολογούν το θάνατο… προχωράμε σε περαιτέρω τοξικολογικές εξετάσεις». Όμως, τί μπορούν να δείξουν οι τοξικολογικές εξετάσεις; Μήπως ότι είχε προηγηθεί χρήση ουσιών (π.χ., ηρωίνης), για να «αποδοθεί» ο θάνατος σε «υπερβολική δόση» και όχι στο εγκεφαλικό οίδημα που προκλήθηκε από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στο κεφάλι, ώστε να απενοχοποιηθούν οι θύτες (ένστολοι και μη) και να ενοχοποιηθεί το θύμα;
 

Αυτοί οι ιατροδικαστές έχουν δει ποτέ έναν άνθρωπο που πεθαίνει από «υπερβολική δόση»; Πέφτει σε κώμα. Και κώμα σημαίνει ότι δεν σηκώνεται, δεν τρέχει, δεν ξαναπέφτει, δεν ξανασηκώνεται και, εν τέλει, καταρρέει, δηλαδή μια εικόνα που θέτει ευθέως ως πρώτη βάσιμη υπόνοια ένα εν εξελίξει εγκεφαλικό οίδημα ή μια εσωτερική αιμορραγία. Μια βάσιμη υπόνοια που δεν εξετάστηκε καν από τους ιατροδικαστές. Το περίεργο είναι ότι ένα εγκεφαλικό οίδημα ή μια εσωτερική αιμορραγία, δεν καταδεικνύεται ούτε με τη νεκροψία ούτε με τις «αναμενόμενες τοξικολογικές εξετάσεις» (που ζήτησαν), αλλά με τη νεκροτομική εξέταση (που «έκαναν»;).

 

Φαίνεται πως στον πνευματικό ορίζοντα ορισμένων ιατροδικαστών σήμερα, εξακολουθεί να βαραίνει η «κληρονομιά» του περιβόητου ιατροδικαστή κ. Καψάσκη, σύμφωνα με τον οποίο «ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη προήλθε από πρόσκρουση της κεφαλής του επί της ασφάλτου» και, συνεπώς, «δεν δολοφονήθηκε…». Αυτή η «επιστημονική» διαπίστωση οδήγησε στην απαλλαγή του εσμού των κρατικών «αξιωματούχων» και των παρακρατικών υποκοσμιακών που κάθισαν στο εδώλιο για τη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Όταν στις 27 Δεκεμβρίου 1966, ανακοινώθηκε η ομόφωνη ετυμηγορία των ενόρκων σύμφωνα με τη οποία «ο Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε», ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας την σχολίασε λέγοντας: «Η απόφαση μοιάζει με φως εξαντλημένης ηλεκτρικής στήλης».
 

 

 

Σε σχέση με τον ιατροδικαστή κ. Νίκο Καλογριά, στην ιστοσελίδα DIRECT NEWS, στις 07/10/2011, σημειώνονται τα εξής (οι τονισμένες λέξεις είναι της ιστοσελίδας):
 

«Ο ιατροδικαστής Νίκος Καλόγριας ευθύνεται για τη μη παραπομπή σε δίκη, με την αυτόφωρη διαδικασία, του αστυνομικού των ΜΑΤ που χτύπησε τη φωτορεπόρτερ Τατιάνα Μπόλαρη, στα επεισόδια της Τετάρτης στο Σύνταγμα.

 

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του directnews.gr, ο ιατροδικαστής -προφανώς σε συνεννόηση με τα υψηλά κλιμάκια της ΓΑΔΑ- αρνήθηκε να παραδώσει, όπως είχε υποχρέωση, την έκθεση πραγματογνωμοσύνης στην Τατιάνα Μπόλαρη, αμέσως μετά την εξέτασή της από τον ίδιο, την Πέμπτη το πρωί.
Αντίθετα ο Ν. Καλόγριας χρησιμοποίησε ως δικαιολογία ότι ήταν, δήθεν, υποχρεωμένος να περιμένει πρώτα τις γνωματεύσεις των γιατρών του νοσοκομείου Ερυθρός Σταυρός- στο οποίο είχε διακομιστεί η φωτορεπόρτερ αμέσως μετά τα χτυπήματα που δέχθηκε από το ΜΑΤατζή – προκειμένου στη συνέχεια να συντάξει τη δική του έκθεση.
Μάλιστα, για να της “χρυσώσει το χάπι”, της είπε ότι δεν χρειαζόταν λόγω του τραυματισμού της να κουραστεί για να προσκομίσει η ίδια τη γνωμάτευση των γιατρών, αλλά θα μπορούσε να του την αποστείλει και με φαξ !
 

Η Τατιάνα Μπόλαρη πιστεύοντας ότι αυτή είναι η συνήθης διαδικασία και πρακτική της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών δέχθηκε ως αληθή τα λεγόμενα του Καλόγρια και αποχώρησε.
Ωστόσο, με αυτό τον τρόπο ο κύριος ιατροδικαστής πούλησε απλώς εκδούλευση στην πολιτική και φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ, αφού έτσι “κέρδισαν” τον απαιτούμενο χρόνο, για να γλιτώσουν τον τραμπούκο αστυνομικό των ΜΑΤ από το Αυτόφωρο Δικαστήριο».
http://directnews.gr/greece/6707-2011-10-07-12-54-40.html
 

Εν προκειμένω, με το πρόσχημα των «τοξικολογικών εξετάσεων», ίσως δοθεί χρόνος για να κατασκευαστούν «τεκμήρια» που θα απενοχοποιούν τα ανθρωπόσκυλα, όπως π.χ. το μαχαίρι που βρέθηκε να κρατάει ένας από τους οκτώ αστυνομικούς το οποίο προβλήθηκε αμέσως από τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης ως «όπλο» που δήθεν κρατούσε το θύμα, κατ’ απομίμηση της «ανεύρεσης» από αστυνομικό του περιβόητου «πράσινου σακίδιου» που περιείχε μολότοφ, προκειμένου να ενοχοποιηθούν συλληφθέντες στις 20 Ιουνίου 2003 στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια μαζικών διαδηλώσεων στη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται, τότε επαναλαμβάνεται πάντοτε ως τραγωδία.