Το παρασκήνιο του Δημοψηφίσματος

Του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου

Μπήκε στην αίθουσα, κάθισε στην θέση του και τους άφησε άφωνους.

«Θα κάνουμε Δημοψήφισμα» είπε, με μία φωνή που δε σήκωνε αντιρρήσεις.

Οι άλλοι τον κοίταξαν έκπληκτοι στην αρχή κι αμέσως μετά άρχισαν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Να ψάχνονται για να καταλάβουν ποιος είχε τη φαεινή ιδέα. Αφού δεν μαρτύραγε κανένας, πετάχτηκαν οι πιο ψύχραιμοι (υπάρχουν ακόμα τέτοιοι εκεί μέσα) να του υπενθυμίσουν, ότι το Δημοψήφισμα είναι μία βαριά πολιτική κίνηση που χρειάζεται πολλή σκέψη, γιατί εάν κάτι στραβώσει καθ’ οδόν, δεν υπάρχει πισωγύρισμα.

Έξω ο κόσμος πανηγύριζε, αλλά μέσα επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπήΜόνοι τους το είπαν, μόνοι τους το άκουσαν. Ο ηγέτης ήταν αποφασισμένος να προχωρήσει βάσει σχεδίου, με την πεποίθηση ότι ο λαός, φοβισμένος από τις κλειστές τράπεζες και την προπαγάνδα των ηλιθίων από απέναντι, θα καταφύγει στο «ΝΑΙ».

Χαμογέλασε με νόημα, περιγράφει τώρα τη σκηνή κάποιος από τους παρόντες και αποχώρησε με τη σταθερότητα του βηματισμού που απαιτεί η στόφα ενός ανθρώπου που ξέρει τι κάνει.

«Ποιoς διάβολος είχε μπει μέσα του, ποιος μαλάκας του έβαλε την ιδέα να κάνει αυτό το Δημοψήφισμα ακόμα δε μάθαμε», μου διηγείτο σαστισμένος ο συνομιλητής μου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα πρωθυπουργός πέφτει έξω στους υπολογισμούς του, με τα νούμερα της κάλπης. Την έχουν πατήσει πολλοί έτσι. Το ίδιο συνέβη και με τον Αλέξη Τσίπρα.

Και τι έγινε μετά ρώτησα εγώ δήθεν αφελώς, όταν βγήκε το «ΟΧΙ»;

Έπεσαν πλερέζες μέσα στο Μαξίμου απάντησε χαμηλώνοντας τη φωνή. Έξω ο κόσμος πανηγύριζε,Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα πρωθυπουργός πέφτει έξω στους υπολογισμούς του… αλλά μέσα επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή. Κάποια στιγμή που μπήκε ο Βαρουφάκης εκτός τόπου και χρόνου, νομίζοντας ότι άρχισε η επανάσταση μόνο που δεν τον διαολόστειλε…

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα και δε βλέπω κανέναν λόγο για να αμφιβάλω, εφ’ όσον και ο Βαρουφάκης διηγείται σε συνέντευξή του, σε αυστραλιανό ραδιόφωνο τα ίδια πράγματα.

Από ‘δω και πέρα όμως, υπάρχει ένα τεράστιο θέμα ηθικής τάξης, ενός ηγέτη που παίζει περίεργα παιχνίδια με τη λαϊκή ετυμηγορία και το συναίσθημα του κόσμου. Ενός ηγέτη που χρησιμοποιεί κατά τρόπο απαράδεκτο τη βούληση του λαού, ενώ δεν έχει το πολιτικό ανάστημα να αντιμετωπίσει τις επιλογές του. Ενός ηγέτη ο οποίος έχοντας πάρει νωπή την εντολή των πολιτών να καταργήσει τα μνημόνια, επιστρέφει την μπάλα, με την ελπίδα να ανατρέψουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα με την ψήφο τους κι όταν αποτυγχάνει, αναγκάζεται να λουστεί όσα υποσχέθηκε και να υπογράψει ένα ταπεινωτικό και εξευτελιστικό μνημόνιο που ισοδυναμεί με πραξικόπημα ή γερμανική εισβολή στη χώρα.

Θα τον βόλευε πολύ ο λαός να ψηφίσει «ΝΑΙ» κι εκείνος ως γνήσιος δημοκράτης να εκτελέσει την λαϊκή εντολή άνευ κόστους γιατί οι πολίτες το… αποφάσισαν.

Αυτά δεν είναι συμπεράσματα δικά μου. Είναι τα σχόλια του διεθνούς τύπου ακόμα και του γερμανικού Spiegel που αναφέρονται με τους πιο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τη χούντα των Βρυξελλών.