Η λέξη Έθνος, πρωτακούγεται στην Ιλιάδα του Ομήρου, με την έννοια των συντρόφων, συμπολεμιστών: «εις έθνος εχάζετο κηρ αλεείνων: και να σωθεί εσύρθηκε στη μέση των συντρόφων» (Ιλιάς. Γ:32). Με την έννοια ομάδας ανθρώπων ζώντων ομού: «ίζευ ίων μετά έθνος εταίρων: έλα κάθισε ανάμεσα στο πλήθος των συντρόφων» (Ιλιάς. Η:115). Με την έννοια μεγάλου πλήθους ανθρώπων: «ως ίδε λαών έθνος: μόλις είδε το πλήθος των ανδρών.» (Ιλιάς Ν:495).
Για πρώτη φορά, ορίζει το Ελληνικό Έθνος ο Ηρόδοτος: «το Ελληνικό (έθνος), είναι και όμαιμο και ομόγλωσσο και έχει κοινά τα λατρευτικά κέντρα των θεών και … συνήθειες ίδιες κι απαράλλαχτες: το Ἑλληνικὸν ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα.» (Ηροδότου Ιστοριών Η, 144)
Το Έθνος, ως έννοια, είναι μια ψυχή, μια πνευματική αρχή, διακηρύσσει ο Ερνέστος Ρενάν, η οποία συμπυκνώνει το παρελθόν με τις παραδόσεις και τις μνήμες, με τη παροντική επιθυμία, βούληση και συμφωνία, οι άνθρωποι που απαρτίζουν το Έθνος, να ζούνε μαζί, για να διαιωνίσουν την αξία της κληρονομιάς που κληρονομήσανε.
Το Έθνος, όπως και ο άνθρωπος, είναι η σύνθεση των προσπαθειών, των αγώνων και των θυσιών του μακρινού παρελθόντος, των προγόνων, που μας έκαναν αυτό που είμαστε, και παρέδωσαν τούτη χώρα «ελευθέραν δι’ αρετήν» (Περικλής) Αυτό το παρελθόν αποτελεί το κοινωνικό κεφάλαιο που διατρέχει την ιδέα του Έθνους. Δεν είναι προγονολατρία. Είναι αναγνώριση της πραγματικότητας και η προϋπόθεση για να είμαστε Έθνος.
Το Έθνος είναι η ενότητα θυσιών που έκαναν οι άνθρωποί του, ο λαός στο παρελθόν και είναι έτοιμοι να κάνουν και στο μέλλον, έχοντας τη θέληση και τη βούληση να είναι μαζί. Να έχουν κοινή ζωή. Γιατί «αυτήν την πατρίδα της έχουμε όλοι μαζί» όπως βροντοφωνάζει Μακρυγιάννης.
Ακούστε τον σπαρτιάτικο χορικό ύμνο. Οι γέροντες ψάλλουν: «Εμείς είμασταν κάποτε ρωμαλέοι νέοι: Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι». Οι άνδρες απαντούν: «Εμείς είμαστε τώρα, αν θέλετε δοκιμάστε: Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε.» Και οι νέοι ανταπαντούν: «Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλλίτεροι: Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρονες.» Κι αυτό κάνει το Έθνος, το θαύμα των Ελλήνων. «Γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά, παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του ανθρώπου» όπως λέει ο Σεφέρης.
Βάλθηκαν, οι παγκοσμιοποιημένοι πολυπολιτισμικοί κουλτουριάρηδες, να εξαφανίσουν το Έθνος. Ήδη τα Έθνη χάνουν τα χαρακτηριστικά τους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Θεός να την κάνει ένωση. Σήμερα είναι μια πολύχρωμη κουρελού. Όμως η παρουσία του Έθνους εγγυάται την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, που συνθλίβονται μαζί του, κάτω από την μπότα της παγκοσμιοποίησης, που δυναστεύει τα Έθνη και τους ανθρώπους.
Τα Έθνη μετέχουν στον κοινό μας πολιτισμό, καθένα παίζοντας το μουσικό του κομμάτι, στην ορχήστρα του ανθρωπισμού, που είναι το υψηλότερο ιδεώδες του ανθρώπου. Η ανθρωπότητα έχει υποφέρει, και πολλές δοκιμασίες την περιμένουν ακόμη. Ο Έλληνας πανανθρώπινος Λόγος είναι ο μόνος δρόμος, για να διατηρηθεί αυτό το ανθρώπινο ιδεώδες του Έθνους, μέσα στο χάος της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης.
Μια ομάδα ανθρώπων, με ανοιχτό μυαλό και ζεστή καρδιά, δημιουργούν το είδος της εθνικής συνείδησης, που είναι το Έθνος. Και όσο αυτή η εθνική συνείδηση, το Έθνος, θα υπάρχει, ο άνθρωπος θα παραμένει άνθρωπος, κοινωνικό όν. Δεν θα γίνει «ακοινώνητος, άνομος, ανέστιος: αφρήτωρ αθέμιστος ανέστιος» (Ιλιάς Ι 63).
Οι υθλοηλίθιοι (ύθλος : φλυαρία, μωρολογία, φληνάφημα), μεταμοντέρνοι πολυπολιτισμικοί αερολόγοι-μπαρουφολόγοι, ίσως χαμογελούν ειρωνικά, ακούγοντας τη λέξη Έθνος. Αυτοί οι μοντέρνοι πραγματιστές, οι κενόκρανοι. Όμως το μοντέρνο δεν είναι ταυτόσημο με το σύγχρονο. Οι μόδες είναι βραχύβιες, σαν τα ενοχλητικά έντομα.
Σύγχρονο είναι το ΄Εθνος. Αείχρονο. Και το μέλλον το βλέπουν και προβλέπουν αυτοί, που δεν φορούν τις παρωπίδες της μόδας. Το μέλλον το βλέπουν και το προετοιμάζουν αυτοί που τολμούν να έχουν γνώμη, διαμορφωμένη με κριτική σκέψη και ενάντια στις μόδες και όχι μοδάτες απόψεις, που είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Ο καθένας έχει και από μία.
Θρησκεία των Ελλήνων ήταν ο πολιτισμός τους ο ίδιος, οι μυθικοί τους ήρωες δημιουργοί, οι νόμοι τους, η πόλις τους. Κάποιος, δεν ήταν Έλληνας αν αρνιόταν να ακολουθήσει αυτές τις αρχές. Το Έθνος των Ελλήνων δεν ήταν ένα θεολογικό δόγμα. Η θρησκεία τους ήταν ο πολιτισμός του Παρθενώνα, προσωποποιημένος.
Ο όρκος του Αθηναίου Εφήβου στην Ακρόπολη, στο ιερό της Αγραύλου (της κόρης που έπεσε από την Ακρόπολη και σκοτώθηκε όταν απειλούνταν η πόλη της από κατακτητές), διατρανώνει το φρόνημα του Έθνους (έθους, ήθους) των Ελλήνων. Τη μεγαλουργία της πατρίδας, που ορκίζεται να την παραδώσει μεγαλύτερη και δυνατότερη από ό,τι την παρέλαβε. Διατρανώνει την υπακοή στους νόμους και τους θεσμούς που ψήφισε ο λαός και την υπεράσπισή τους από όποιον επιχειρήσει να τους καταλύσει. Διατρανώνει τον σεβασμό στα πατροπαράδοτα ιερά. Διαβάστε τον, ευρωπαγκοσμιοχτυπημένοι. Ίσως ξυπνήσει μέσα στην ψυχή σας η συνείδηση του Έθνους. Κατά ήθος, έθος και Έθνος, Έλληνες είστε και σεις.
«Δεν θα ντροπιάσω τα όπλα τα ιερά και δεν θα εγκαταλείψω τον διπλανό μου με οποιονδήποτε κι αν βρεθώ στην παράταξη της μάχης.
Θα αμυνθώ για τα ιερά και τα όσια και μόνος μου και με τους άλλους μαζί.
Την πατρίδα μου δεν θα τη παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ ότι την έχω παραλάβει.
Πρόθυμα θα υπακούω στους κάθε φορά δικαστές και θ’ ασκώ τα πολιτικά μου δικαιώματα σύμφωνα με τους καθιερωμένους πολιτικούς θεσμούς και προς όλους εκείνους που θα γίνουν νόμοι από την ψήφο του λαού.
Αν βρεθεί κανείς κι αποπειραθεί να καταλύσει τους θεσμούς ή να πάει αντίθετα σ’ αυτούς, δεν θα του το επιτρέψω. Θα αμυνθώ υπερασπίζοντας τους θεσμούς και μόνος μου και μαζί με τους άλλους.
Και θα αποδώσω την πρέπουσα τιμή στα ιερά που μας παράδωσαν οι πατέρες μας.
Μάρτυρές μου γι’ αυτά ας είναι η Άγραυλος, η Ενυάλιος, ο Ζευς, η Αύξω, η Θαλλώ και η Ηγεμόνη». Και στο πρωτότυπο:
«Ού καταισχυνώ όπλα τά ιερά, ούδ’ εγκαταλείψω τόν παραστάτην, ότω άν στοιχήσω.
Αμυνώ δέ καί υπέρ ιερών καί οσίων, καί μόνος καί μετά πολλών.
Τήν πατρίδα δέ ούκ ελάσσω παραδώσω, πλείω δέ καί αρείω όσης άν παραδέξωμαι.
Καί ευηκοήσω τών αεί κραινόντων εμφρόνως, καί τοίς θεσμοίς τοίς ιδρυμένοις πείσομαι, καί ούς τινας άν άλλους τό πλήθος ιδρύσεται ομοφρόνως.
Καί άν τις αναιρή τούς θεσμούς ή μή πείθηται, ούκ επιτρέψω. Αμυνώ δέ καί μόνος καί μετά πάντων.
Καί ιερά τά πάτρια τιμήσω. Ίστορες θεοί τούτων,
Άγραυλος, Ενυάλιος Άρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη»
Όμως, δεν είναι το έδαφος ή η φυλή, που κάνει το Έθνος. Ούτε και αρκεί η κοινή γλώσσα, η θρησκεία, τα υλικά ενδιαφέροντα, η γεωγραφική θέση και η στρατιωτική αναγκαιότητα, για να υπάρξει ένα Έθνος. Το Έθνος είναι πνευματική κοινότητα, όχι όμιλος ατόμων ή Μη Κυβερνητική Οργάνωση, και δεν προσδιορίζεται από τα οικονομικά, τοπικιστικά, θρησκευτικά κοινά συμφέροντα των ατόμων που την απαρτίζουν. Τίποτα, καθαρά υλιστικό δεν επαρκεί για τη δημιουργία ενός Έθνους.
Το Έθνος των Ελλήνων, φωλιάζει στον Παρθενώνα του Οικουμενικού Λόγου των Ελλήνων. Είναι ιδέα που φωτίζει τις καρδιές όλων των ανθρώπων, που είναι άξιοι του ονόματος του Ανθρώπου. Είναι η ψυχή των ανθρώπων, που το αποτελούν.
Η συνείδηση μιας κοινότητας, παραστατών-συμπαραστατών, ο ένας του άλλου. Μιας κοινότητας ιερών και οσίων, όχι νεκρών απολιθωμάτων, μα ζωντανών, αεί παρουσών ιδεών, στην καρδιά και τον νου των ανθρώπων, για τις οποίες αμύνεται ο Έλληνας άνθρωπος και μόνος και με τους άλλους μαζί «Αμυνώ δέ καί υπέρ ιερών καί οσίων, καί μόνος καί μετά πολλών»
Είναι αυτή, η έννοια του Έθνους των Ελλήνων, της εθνικής συνείδησης, που κάνει τον Τρινταχαίμη, στρατηγό του Πέρση Μαρδόνιου, και κάθε Τρινταχαίμη έκτοτε, μέχρι που μας έκαναν, οι κυβερνώντες, οι ανελλήνιστοι, σφουγγοκώλια του ΔΝΤ και των τροκανών, να φωνάζει τρομαγμένος:
«Αλλοίμονο Μαρδόνιε με ποιούς άντρες μας έφερες να πολεμήσουμε, μ’ αυτούς οι οποίοι δεν αγωνίζονται για χρήματα, αλλά για την αρετή: Παπαί Μαρδόνιε, ποίους επ’ άνδρας ήγαγες μαχησομένους ημέας, οί ού περί χρημάτων τόν αγώνα ποιεύονται, αλλά περί αρετής»! Τότε, αυτά!
Σήμερα Έλληνα, τι; Χέσαιτο γαρ ει μαχαίσετο; (Αριστοφάνης)
——————————————————————————————————–
1. Henry Liddell-Robert Scot, Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης
