Λίγο πριν τις Γερμανικές εκλογές, το Σεπτέμβριο του ‘13, ο κ. Σόιμπλε ομολόγησε ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί και ένα τρίτο πακέτο βοήθειας ενώ η Ελληνική πλευρά, αιφνιδιασμένη, απαντούσε με success story !!
Ακούσαμε τότε, για πρώτη φορά από ελληνικά χείλη, ότι δεν θέλουμε κούρεμα και ότι δεν θα χρειαστούμε, ίσως, περισσότερα από 10 δισεκ. ευρώ, την ίδια στιγμή που η κ. Μέρκελ δήλωνε: «.. δεν γνωρίζω τι μπορεί να απαιτηθεί..» δείχνοντας, στην επιπόλαιη ελληνική πλευρά, την δεδομένη γερμανική βούληση για μια εκ νέου υιοθεσία του «προβληματικού» τέκνου που λέγεται Ελλάδα.
Ενόψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου του ‘14 η ελληνική πλευρά μονιμοποιώντας τον «έκτακτο» ΕΝΦΙΑ παρουσίασε πλεονασματική εικόνα στον ελληνικό προϋπολογισμό και ενδεικτική έξοδο στις αγορές, ξεχνώντας τον βασικό κανόνα ότι, δεν μπορείς με πλεονάσματα και με δυνατότητα δανεισμού να ζητάς βοήθεια ή και κουρέματα χρέους!
Δεν άργησε λοιπόν να φανεί το δημοσιονομικό αλλά και το χρηματοδοτικό κενό πράγμα που εντέλει οδήγησε στην αναβολή της 5ης αξιολόγησης του υφιστάμενου μνημονίου, από το οποίο θα βγαίναμε/βγούμε, όχι ασφαλώς για να πάμε στις αγορές αλλά για να μπούμε σε μία επόμενη σχέση με τους δανειστές μας, που περιγράφεται ως ECCL (προληπτική χρηματοδοτική γραμμή στήριξης).
Ήδη, με το που ανακοινώθηκαν οι εκλογές η ελληνική κοινωνία τα ξανάκουσε όλα, από το ότι οι εκλογές αποτελούν πιστωτικό γεγονός, θα σταματήσει η ρευστότητα, θα υπάρξει GREXIT, θα γίνουμε Βενεζουέλα, θα μας εκβιάσουν με έξοδο από το ευρώ, ενώ κάποιοι εταίροι/δανειστές φέρονται να προτιμούν στην διακυβέρνηση της χώρας οικεία σε αυτούς πρόσωπα.
Όλοι επομένως καταλάβαμε ότι η μέχρι τώρα πολιτική «ομαλότητα και σταθερότητα» είναι αυτό που λέμε, στα οικονομικά, ασταθής ισορροπία δηλαδή ότι δεν σωθήκαμε, δηλαδή ότι οι θυσίες μας – για τις οποίες ουδέποτε ερωτηθήκαμε και οι οποίες ήδη στο μεγάλο τους βαθμό έχουν μονιμοποιηθεί- δεν κατάφεραν να διασφαλίσουν την παραμονή μας στην Ευρωζώνη.
Η χώρα μας, 5 χρόνια μετά, βρίσκεται ενώπιον των ίδιων διλημμάτων και ερωτημάτων με αυτά με τα οποία «σύρθηκε» σε αυτή την μπερδεμένη περιπέτεια διάσωσης με, σήμερα, δραματικά χειρότερη μακροοικονομική εικόνα.
Η πρόσφατη, ατζέντα και μόνο, των θεμάτων της διαπραγμάτευσης (5η αξιολόγηση) που περιλαμβάνει ως θέματα τα εργασιακά, τις τράπεζες, το ασφαλιστικό και ίσως την συζήτηση για το χρέος (αναδιάταξη του) δείχνει ότι «ο κύβος δεν έχει ριφθεί» και τίποτε δεν έχει οριστικά διορθωθεί.
Του Δημήτρη Τσαγκάρη
Οικονομολόγου ΜΑ-Φοροτέχνη Α’
Διευθύνοντος Συμβούλου της FAO Economics AE
