Οι αυτεπάγγελτες διώξεις κατά δημοσιογράφων -αναφέρομαι στην περίπτωση Βαξεβάνη- δίνουν τον τόνο του πανικού της εξουσίας, όποια κι εάν είναι η αιτία που τις προκαλεί.
Πιθανώς η παρέμβασή μου για το συγκεκριμένο άτομο, του οποίου η εμπάθεια υπερέχει κατά την ταπεινή μου γνώμη των δημοσιογραφικών του κατορθωμάτων, να εμπεριέχει και το στοιχείο της έκπληξης. Η μετριότητά μου, ωστόσο, δεν θα πάψει ποτέ να υποστηρίζει ότι από τον φιμωμένο δημοσιογράφο είναι προτιμότερος ο πλέον ανίκανος.
Δεν γνωρίζω την πηγή των στοιχείων που δημοσιοποίησε ή τη μεθοδολογία κι ούτε με αφορά. Εκείνο που ενδιαφέρει εμένα και φυσικά κατά μείζονα λόγο την κοινή γνώμη είναι η έντιμη διαχείριση των εγγράφων που περιήλθαν στην κατοχή του.
Επειδή, μάλιστα, ο εν λόγω κύριος επικοινώνησε με τον δικηγόρο μου απειλώντας με αγωγές και μηνύσεις για τη δημοσιοποίηση του επίμαχου θέματος από την ηλεκτρονική εφημερίδα zougla.gr – από πότε, άραγε, αποτελεί αδίκημα η αναδημοσίευση ειδήσεων όταν αναφέρεται η πηγή;- θεωρώ πως έχω υποχρέωση να θυμίσω στους διώκτες του ότι επέλεξαν τον χειρότερο τρόπο για να επιβεβαιώσουν εκείνο που ο ελληνικός λαός υποψιάζεται.
Ότι, δηλαδή, κάτι σοβαρό συνέβη με τα ονόματα που περιέχονται στην πρωτότυπη λίστα Λαγκάρντ.
Ο δημοσιογράφος έχει μοναδικό εντολέα τον πολίτη και κανέναν άλλον. Δικαιούται με οποιονδήποτε τρόπο να συλλέγει πληροφορίες, προκειμένου να εξυπηρετείται το δημόσιο συμφέρον, και δεν μπορεί να διώκεται για αυτό.
Εάν όντως -και οι διωκτικές αρχές είναι οι μόνες που μπορούν να γνωρίζουν- τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας είναι γνήσια, χωρίς να έχουν τεχνηέντως απομονωθεί ή αλλοιωθεί κάποια από αυτά, τότε η δίωξη θα έχει τυπικό μόνον χαρακτήρα.
Εάν πάλι τα συγκεκριμένα στοιχεία δεν συμπεριλαμβάνονται στην επίμαχη λίστα και δόθηκαν στη δημοσιότητα με μοναδικό σκοπό τον εντυπωσιασμό και το κέρδος, το θέμα παίρνει άλλη διάσταση.
Στην προκειμένη όμως περίπτωση, οι Αρχές επικαλούνται την προστασία προσωπικών δεδομένων και δεν καταλαβαίνω, την ώρα που η ζωή των Ελλήνων πολιτών έχει απαξιωθεί εις το έπακρον, τι νόημα έχει η προστασία των προσωπικών δεδομένων εύπορων συμπατριωτών μας, όταν οι υπόλοιποι οδηγούνται στην αυτοκτονία.
Εκεί που φτάσαμε, είναι επιτακτικό να χυθεί άπλετο φως και κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί με διώξεις και τυπολατρίες.
Θεωρώ χρέος μου να συμπαρασταθώ στον δημοσιογράφο και να υπενθυμίσω στους διώκτες του ότι η κηδεμονευόμενη δημοσιογραφία στην Ελλάδα ανήκει σε ένα παρελθόν το οποίο σύντομα θα αποτελεί μόνον θλιβερή ανάμνηση.
Αργά ή γρήγορα, η πραγματική λίστα θα γίνει κτήμα των Ελλήνων πολιτών, παρά τις κυπατζήδικες μεθόδους παραπληροφόρησης και εκφοβισμού…
